Εξερευνώντας τη "στοιχειωμένη" νήσο Ποβέλια και άλλα "νησιά του θανάτου" στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας...

Η είσοδος στο Νιούγκραντζ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Γ' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ... 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Δ' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ... 


ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ ΜΠΟΪΝ: ΝΑΟΥΘ ΚΑΙ ΝΙΟΥΓΚΡΑΝΤΖ 

Η μέρα ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς, αφού παρά την συννεφιά στον ουρανό, είχε σταματήσει να βρέχει και ο δρόμος είχε καθαρίσει από τα νερά. Το καλό με τον συγκεκριμένο ξενώνα ήταν ότι σε χρόνο μηδέν μπορούσαμε να βρεθούμε στην είσοδο του αρχαιολογικού χώρου του Μπρου να Μπόιν ('Brú na Bóinne' -που μεταφράζεται ως "Παλάτι, ή Αρχοντικό του Μπόιν"), αποφεύγοντας τις καθυστερήσεις που θα μπορούσαν να σημαίνουν και μεγάλο χρόνο αναμονής, καθώς η επίσκεψη στα Μεγαλιθικά Ταφικά μνημεία της περιοχής γίνεται με ειδικά λεωφορεία, που μεταφέρουν γκρουπ έως και 48 ατόμων τη φορά, με σειρά προτεραιότητας. 

Αφού εφοδιαστήκαμε με τα απαραίτητα πάσα από τα εκδοτήρια,  ακολουθήσαμε το μονοπάτι, και περάσαμε τη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Μπόιν, που είχε καλύψει σε μεγάλο πλάτος κάποιες παραποτάμιες εκτάσεις με τμήματα δάσους και αγροτικής γης...  

Λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά, φτάσαμε στα λεωφορεία, που θα μας μετέφεραν, πρώτα στον αρχαιολογικό χώρο του Νάουθ, και στη συνέχεια, του Νιούγκραντζ, των δύο σπουδαιότερων Ταφικών μνημείων (Passage Tombs) της περιοχής - μαζί με το Ντάουθ, που όμως δεν είναι επισκέψιμο.

Η Κοιλάδα του Μπόιν. Θέα από το Νιούγκραντζ.

 Η Κοιλάδα του Μπόιν κατοικείται εδώ και 6 χιλιάδες χρόνια, ενώ η κατασκευή των 40 ταφικών μνημείων που έχουν βρεθεί εκεί ξεκίνησε το 3300 π.Χ. Περίπου 400 χρόνια μετά, οι τάφοι σταμάτησαν να χρησιμοποιούνται, αλλά οι γύρω χώροι συνέχισαν να κατοικούνται και να αποτελούν επίκεντρο λατρευτικών εκδηλώσεων, όπου λάμβαναν χώρα διάφορες τελετουργίες, τουλάχιστον μέχρι το 2200 π.Χ. Τούμπες, κυκλικοί λάκκοι, κύκλοι από ξύλινους στύλους και άλλα αρχαία μνημεία που μπορεί κανείς να δει και σήμερα έχουν καταστήσει την Κοιλάδα την σημαντικότερη περιοχή αρχαιολογικού ενδιαφέροντος στην Ιρλανδία, με τα γνωστότερα μνημεία της να έχουν εδώ και αρκετά χρόνια τεθεί υπό την προστασία της UNESCO. 

Λίγα λεπτά μετά, περνώντας ανάμεσα από φάρμες και εξοχικά σπίτια, το λεωφορείο έφτασε στον λόφο που βρίσκεται ο αρχαιολογικός χώρος του Νάουθ ('Cnobga', σύμφωνα με μια ερμηνεία, Λόφος=Cnoc της μάγισσας-θεάς της γης, Bua/Bui), ένα μνημείο λιγότερο διάσημο από εκείνο του Νιούγκραντζ, αλλά (τουλάχιστον) εξίσου σημαντικό...

Φωτογραφίες από το Ναουθ, στην έκθεση στο Κέντρο Επισκεπτών

Αφού είδαμε πρώτα ένα ενημερωτικό βίντεο στο Κέντρο Επισκεπτών, και περιηγηθήκαμε στην αίθουσα με την σχετικά μικρή, αλλά κατατοπιστική έκθεση για την ιστορία της περιοχής, ακολουθήσαμε την ξεναγό στον περιφραγμένο χώρο από την απέναναντι πλευρά του δρόμου... Λίγες δεκάδες μέτρα μετά, το μονοπάτι μας οδήγησε σ' ένα πλάτωμα, όπου δεσπόζει μια μεγάλη τούμπα ('Site 1') ύψους 12 μ και πλάτους 80 μ (ανατολικά-δυτικά) και 90 μ (βόρεια-νότια), η οποία περιβάλλεται από 18 μικρότερα ταφικά μνημεία... 

Τα ταφικά μνημεία στο Νάουθ. Στο κέντρο, η μεγάλη τούμπα.(Site 1)

Ακολουθώντας το μονοπάτι ανάμεσα στους αρχαίους τάφους, κάτω από έναν ήλιο που αχνοφαίνεται κρυμμένος στην ομίχλη

Η μεγάλη τούμπα στο Νάουθ, απ' την πλευρά της ανατολικής εισόδου. Μπροστά της ένας ανακατασκευασμένος  κύκλος από ξύλινους στύλους.

Στη μεγαλύτερη τούμπα υπάρχουν δύο διάδρομοι με εισόδους από αντίθετες πλευρές. Το δυτικό πέρασμα έχει μήκος 34 μέτρα, και το ανατολικό, 40 μέτρα, με τους δύο διαδρόμους να σταματούν λίγο πριν ενωθούν, με τον ανατολικό να καταλήγει σε ένα δωμάτιο σταυροειδούς σχήματος. Στο τέλος του δωματίου, υπάρχει ένας ορθοστάτης πάνω στον οποίον είναι σκαλισμένοι χάρτες της Σελήνης, με την αρχαιότερη αποτύπωση της λεγόμενης "Σεληνιακής θάλασσας" (-οι μεγαλες σκοτεινόχρωμες βασαλτικές πεδιάδες της Σελήνης, που έχουν σχηματιστεί από ηφαιστειακές εκρήξεις), και άλλα σημεία που διακρίνονται στην επιφάνεια του φεγγαριού. 

Αστρονομικά σύμβολα και χάρτες υπάρχουν επίσης σκαλισμένα και σε κάποιους από τους 124 ακρολίθους, πλάτους κατά μέσο όρο 2,5 μέτρων, που έχουν τοποθετηθεί περιμετρικά στη βάση του τεχνητού λοφίσκου. Πολύ σημαντικός άλλωστε είναι ο "Λίθος του Ημερολογίου", όπου εκτός των άλλων φαίνεται πως οι άνθρωποι που κατασκεύασαν αυτά τα μνημεία πιθανότατα ήταν γνώστες του Μετωνικού κύκλου...  

Ο "Λίθος του Ημερολογίου"

΄Ενας από τους λίθους στο Νάουθ που φαίνεται να απεικονίζουν αστρονομικά σύμβολα.

Φτάνοντας μπροστά στην ανατολική είσοδο της μεγάλης τούμπας, κάναμε μια ολιγόλεπτη στάση και ακούσαμε την ξεναγό να μας μιλάει για το μνημείο και την πλούσια τέχνη που έχει αποτυπωθεί στους λίθους του -όπως μας εξήγησε, στο Νάουθ υπάρχει η μεγαλύτερη συγκέντρωση Μεγαλιθικής τέχνης και το ένα τέταρτο της τέχνης που σώζεται από εκείνη την εποχή, παγκοσμίως!...

Η πρόσβαση στον διάδρομο και στο εσωτερικό δωμάτιο δεν είναι ανοιχτή για το κοινό, οπότε στη συνέχεια, από ένα μικρότερο πέρασμα, οδηγηθήκαμε σ' έναν υπόγειο χώρο που έχει ανοιχτεί δίπλα στην είσοδο, παράπλευρα του ανατολικού περάσματος, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση του υπόγειου δωματίου, παρόμοιου μ' εκείνο που υπάρχει στο τέλος του διαδρόμου, που από κάποια ανοίγματα, μπορεί κανείς να δει φωτισμένο, δίπλα του...

Το ανατολικό πέρασμα στο Νάουθ (υπέρυθρο)

Τον υπόλοιπο χρόνο μπορούσαμε να τον αφιερώσουμε περιπλανώμενοι ελεύθερα ανάμεσα στους αρχαίους τύμβους και κινούμενοι γύρω από την κεντρική τούμπα, έχοντας έτσι την ευκαιρία να θαυμάσουμε με τη σειρά τον καθένα από αυτούς τους βράχους με τα τόσο ιδιαίτερα και μερικές φορές αινιγματικά σκαλίσματα...

Η είσοδος του δυτικού περάσματος στην μεγάλη τούμπα του Νάουθ.

Ακρόλιθοι από τους 124 που περιβάλλουν την τούμπα, με ιδιαίτερα σχέδια και σύμβολα

Με τον Θανάση, και...τον σκιερό "Φύλακα"...

Καθώς ακολουθούσαμε το μονοπάτι γύρω από την τούμπα, πάνω σε έναν από τους λίθους  παρατήρησα πως είχε σχηματιστεί ένα υγρό, σκιώδες αποτύπωμα, που έμοιαζε με...ανθρώπινη σιλουέτα.
Ένα πολύ ενδιαφέρον σιμιουλάκρουμ ('simulacrum'), που ονόμασα ο "Φύλακας του Νάουθ"... Έμοιαζε με κάποιο παράξενο παιχνίδι της υγρασίας και της βροχής (-αν και θα μπορούσε κανείς να προχωρήσει σε διάφορους συλλογισμούς, λαμβάνοντας υπόψη τις θεωρίες που έχουν διατυπωθεί σχετικά με τη μνήμη και τις υπόλοιπες ιδιότητες των μορίων του νερού-), στοιχεία από τα οποία πάντως, την χειμερινή περιοδο,  οι αρχές προσπαθούν να προστατέψουν τον χώρο...

Ο Φύλακας τoυ Τύμβου (υπέρυθρο)

Τρεις μόλις μέρες αργότερα, ο χώρος του Νάουθ θα έκλεινε για το κοινό, και όπως γίνεται κάθε χρόνο, οι λίθοι και τα μνημεία θα σκεπάζονταν με προστατευτικά καλύματα μέχρι τον Μάρτη, που αρχίζει η νέα σεζόν...

Μικρότερα ταφικά μνηνεία, στο Νάουθ (-ή, μήπως, το χωριό των Χόμπιτ;...)

Συνεχίσαμε τη μικρή μας περιπλάνηση ανάμεσα και στα υπόλοιπα μικρότερα ταφικά μνημεία που έχουν κατασκευαστεί σαν δορυφόροι γύρω από τη μεγάλη τούμπα, κι όταν ο διαθέσιμος χρόνος μας πια είχε εξαντληθεί, επιστρέψαμε στο λεωφορείο, που μας πήγε πίσω στην αφετηρία. Από κεί μετεπιβιβαστήκαμε σε άλλο λεωφορείο, που λίγα λεπτά αργότερα θα μας οδηγούσε στο γνωστότερο και σημαντικότερο, ίσως, αρχαίο μνημείο της Ιρλανδίας, το Νιούγκραντζ... 

Το διάσημο μνημείο του Νιούγκραντζ από το μονοπάτι που ανεβαίνει προς την κορυφή του λόφου

Το διάσημο ταφικό μνημείο είναι παρόμοιας τεχνοτροπίας με την μεγάλη τούμπα του Νάουθ (-θαλαμωτό ταφικό μνημείο- 'chambered cairn'), με περίπου ίση διάμετρο (85 μέτρα), και κατά ενάμισυ μέτρο ψηλότερο (13,5 μ.), ενώ έχει έναν διάδρομο μήκους 19 μέτρων που οδηγεί μέσα σ' ένα μεγάλο δωμάτιο, με τρεις εσοχές. 

H οροφή του είναι επίσης δομημένη με το εκφορικό σύστημα, που επιτρέπει στις πέτρες να διατηρούν τη σταθερότητά τους και να αντέχουν το μεγάλο βάρος. 

Εξωτερικά, η τούμπα περιβάλλεται από 97 ακρολίθους, ορισμένοι απ' τους οποίους (λιγότεροι πάντως από εκείνους του Νάουθ) έχουν πάνω τους δείγματα της χαρακτηριστικής μεγαλιθικής τέχνης, με περίτεχνα σκαλίσματα από σπείρες και άλλα σχέδια, με εντυπωσιακότερο βέβαια εκείνον που βρίσκεται μπροστά στην είσοδο...

Η πέτρα στην είσοδο του Νιούγκραντζ

Φυσικά το μνημείο φαντάζει εντυπωσιακό, αφού την εποχή που κατασκευάστηκε (το 3200 π.Χ) τα μόνα διαθέσιμα εργαλεία ήταν λίθινα...

Παλαιότερα, το Νιούγκραντζ ήταν γνωστό με ως "Νεραϊδόλοφος του Μπρου" ('Sí in Bhrú', 'Fairy Mound of the Brú').  

Ο φεγγίτης πάνω από την είσοδο που φωτίζει το εσωτερικό δωμάτιο

Οι εργασίες ανασκαφής ξεκίνησαν μόλις το 1962, από τον Καθηγητή Ο' Κέλλυ. Μέχρι τότε υπήρχε η παράδοση που ήθελε κάποια μέρα του χρόνου το φως του ήλιου να φτάνει στα σπειροειδή σκαλίσματα που είχε πάνω της η πέτρα στο πίσω μέρος του εσωτερικού δωματίου του Τύμβου. 'Εκπληκτοι, οι αρχαιολόγοι διαπίστωσαν ότι η ιστορία είχε αληθινή βάση όταν ανακάλυψαν τον μικρό τετράγωνο "φεγγίτη" λίγο ψηλότερα απ' την είσοδο, που κάποια στιγμή είχε φράξει από πέτρες που είχαν γκρεμιστεί.  Η κατασκευή του ήταν απαραίτητη για να μπορεί με τις κατάλληλες συνθήκες να φωτιστεί το πέρασμα γιατί, λόγω της πλαγιάς, το έδαφος έχει μια κλίση προς τα πάνω, με αποτέλεσμα το ταφικό δωμάτιο να βρίσκεται δύο μέτρα ψηλότερα από το επίπεδο της εισόδου κι έτσι το φως που περνάει από εκεί, να χάνεται μετά τα πρώτα μέτρα...

Το φως της εισόδου χάνεται μετά τα πρώτα μέτρα...

Όπως λοιπόν ο Καθηγητής Ο' Κέλλυ θα διαπίστωνε λίγα χρόνια αργότερα (1967), οι κατάλληλες αυτές συνθήκες υπήρχαν την ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Τότε που την ώρα που ανατέλλει ο ήλιος, η ακτίνα του περνάει από το τετράγωνο άνοιγμα του φεγγίτη και φωτίζει τον διάδρομο, μέχρι που φτάνει ακριβώς στη μέση του δωματίου και εκεί ανακλάται στις πέτρες και διαχέεται, ζωντανεύοντας τα σκαλίσματα στην πέτρα...

Κάθε χρόνο γίνονται περισσότερες από τριάντα χιλιάδες αιτήσεις από επισκέπτες που θα ήθελαν την ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, από τις 9 περίπου το πρωί και για τα επόμενα 17 λεπτά να ζήσουν αυτό το μοναδικό φαινόμενο - και μετά από κλήρωση, 50 απ' αυτούς, (όσοι δηλαδή μπορούν να χωρέσουν στο δωμάτιο) κερδίζουν την ευκαιρία να το κάνουν.  

Αυτό βέβαια θα συνέβαινε ενάμισυ μήνα αργότερα, οπότε εμείς είχαμε την ευκαιρία να δούμε μια αναπαράσταση του φαινομένου με τεχνητό φως, με τη βοήθεια κάποιου μικρού προβολέα που έχει στηθεί σε κάποιο σημείο κάτω απ' τον φεγγίτη και με το πάτημα ενός διακόπτη, αρχίζει να φωτίζει και να μετακινείται με παρόμοιο τρόπο όπως η πρωινή ακτίνα που γλυστράει σιγά-σιγά στον διάδρομο, για να φτάσει να φωτίσει το δωμάτιο...

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως η ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, που είναι και η μικρότερη του χρόνου, με την μεγαλύτερη νύχτα να την ακολουθεί είχε πολύ μεγάλη σημασία για τους κατασκευαστές αυτού του ταφικού μνημείου, που θέλησαν με αυτόν τον τρόπο να "συλλάβουν" την πρώτη ακτίνα του ήλιου, εκεί, σ' αυτό το συνήθως σκοτεινό δωμάτιο. 

Μάλιστα κάτι που δεν είναι πολύ γνωστό είναι πως και το τρίτο εξίσου μεγάλο ταφικό μνημείο του Ντάουθ (στο οποίο δεν έχουν γίνει πρόσφατες ανασκαφές και έχει μείνει αρκετά παραμελημένο σε σχέση με τα άλλα δύο μνημεία) είναι ευθυγραμμισμένο με τις ακτίνες του ήλιου την ίδια μέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, αλλά τη στιγμή της δύσης... Οι τελευταίες ηλιακτίδες της ημέρας, λίγο πριν χαθούν στην μεγαλύτερη νύχτα, περνούν από τον διάδρομο και φτάνουν στον εσωτερικό θάλαμο, κι από την αντανάκλασή τους στους λίθους που βρίσκονται εκεί, φανερώνονται τα σκαλισμένα σχέδια που βρίσκονται σε άλλες πέτρες, σε μια εσοχή. 

Επομένως στους χώρους αυτούς ακολουθούνταν διαφορετικές πράξεις ενός μεγάλου τελετουργικού, που ξεκινούσε με την ανατολή και συνεχιζόταν τουλάχιστον μέχρι και τη δύση του ήλιου... Κι όλα αυτά, φυσικά, κάπου τρείς χιλιάδες χρόνια προτού φτάσει στην Ιρλανδία η παράδοση του εορτασμού του Γιουλ ('Yule'), που μεταγενέτερα θα ξεκινούσε να εορτάζεται την ίδια εποχή...

Καθώς η ξενάγησή μας στο "Παλάτι του Μπόιν" ολοκληρώθηκε, μαζί έκλεισε και ο κύκλος της περιήγησής μας στα Μεγαλιθικά μνημεία της χώρας, που ξεκίνησε και κατέληξε στο Μιθ -πόσο εύστοχο για μια χώρα που οι μύθοι φαίνονται να έχουν μείνει τόσο ζωντανοί...

ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΚΑΙ Ο ΛΟΦΟΣ ΤΟΥ ΣΛΕΪΝ -- ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟΥ ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΚΑΙ ΣΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΚΛΟΝΤΑΡΦ -

Από εκεί ακολουθήσαμε τον δρόμο δίπλα στον ποταμό Μπόιν, που λίγα λεπτά μετά μας οδήγησε στο κάστρο του Σλέιν, ένα από τα πιο διάσημα κάστρα στην Ιρλανδία.  

Στο χώρο στάθμευσης μπροστά στο κάστρο, με θέα τον ποταμό Μπόιν

Το κάστρο είναι χτισμένο πάνω από την όχθη του Μπόιν, σε μια περιοχή αρκετά σημαντική από την αρχαιότητα, κυρίως εξαιτίας των Παγανιστικών και μετέπειτα Χριστιανικών Ιερών που λειτουργούσαν στην κορυφή του λόφου... Στο κτήμα του, δίπλα στο ποτάμι, υπάρχει Ιερό Πηγάδι όπου, σύμφωνα με τον θρύλο, κάποτε λούζονταν οι Τούθα Ντε Ντανάν, για να θεραπεύσουν τα τραύματά τους.  

Σε κοντινό σημείο, το 1690, είχε διεξαχθεί η σημαντική Μάχη του Μπόιν ανάμεσα στον Καθολικό, Ιάκωβο Ζ' της Αγγλίας (και Β' της Σκωτίας), και τον Προτεστάντη, Γουλιέλμο της Οράγγης. Η επικράτηση του δευτέρου είχε ως αποτέλεσμα να εδραιωθεί η ισχύς του Προτεσταντισμού στην Ιρλανδία και να κατασχεθεί το συγκεκριμένο τμήμα της γης, που μέχρι τότε ανήκε στην Αγγλο-Νορμανδική Καθολική οικογένεια των Φλέμινγκ και να δοθεί στους Σκωτσέζικης καταγωγής Προτεστάντες, Κόνινγκχαμ. Το κάστρο κατασκευάστηκε έναν αιώνα αργότερα, κι από το 1785 μέχρι και σήμερα παραμένει υπό την ιδιοκτησία της ίδιας οικογένειας και αποτελεί την έδρα του Οίκου των Κόνινγκχαμ.

 

Το κάστρο Σλέιν

Μετά από μια ολιγόλεπη αναμονή στο σαλόνι του μεγάλου χωλ υποδοχής, η ξενάγησή μας ξεκίνησε από ένα διπλανό δωμάτιο, όπου καθίσαμε στις καρέκλες μπροστά σε μια οθόνη και παρακολουθήσαμε σε βίντεο τον νυν ιδιοκτήτη του κάστρου, Χένρι Κόνινγκχαμ (ή αλλιώς, 8ο Μαρκήσιο του Κόνινγκχαμ), που μένει στον επάνω όροφο του κάστρου, να μας αφηγείται την ιστορία του...  

Η αίθουσα υποδοχής στην είσοδο του κάστρου

Την εποχή που το κάστρο πέρασε στην κυριότητά του, χρειάστηκαν επίμονες προσπάθειες για να καταφέρει ο ίδιος να το διατηρήσει ως περιουσιακό στοιχείο της οικογένειας, αρχικά λειτουργώντας στον χώρο εστιατόριο (-το οποίο λειτουργεί ακόμα στο υπόγειο) και στη συνέχεια, χρησιμοποιώντας το ως συναυλιακό χώρο... Γενικά θα μπορούσε κανείς εύκολα να ισχυριστεί ότι το κάστρο του Σλέιν είναι πιο..."Ροκ", κι από εκείνο του Κάσελ, αφού από το 1981, έχει φιλοξενήσει αρκετά από τα μεγαλύτερα ονόματα μουσικών καλλιτεχνών και συγκροτημάτων (με τους Rolling Stones, Thin Lizzy, Queen, David Bowie, U2, Bob Dylan, Bruce Springsteen, Madonna, R.E.M, και το περασμένο καλοκαίρι τους Metallica, ανάμεσα σε αυτούς), συγκεντρώνοντας κάθε φορά στον χώρο μέχρι και 80.000 άτομα!...

Το κάστρο, από την μεριά της εισόδου του υπόγειου εστιατορίου

Το 1991, το κάστρο υπέστη τεράστιες ζημιές εξαιτίας μιας μεγάλης πυρκαγιάς που ξέσπασε από ατύχημα. 'Ενας σύγχρονος θρύλος την  συνδέει με το γεγονός ότι λίγα χρόνια νωρίτερα, το 1984, οι U2 είχαν εγκατασταθεί εκεί για να ηχογραφήσουν το άλμπουμ 'The Unforgettable Fire', που μάλιστα έχει την φωτογραφία ενός ερειπωμένου κάστρου στο εξώφυλλο!...  Οι ζημιές ήταν ανυπολόγιστες, καταστρέφοντας σχεδόν το ένα τρίτο του κάστρου, αλλά τελικά μετά από πολυδάπανες εργασίες αποκατάστασης, άνοιξε πάλι τις πόρτες του, δέκα χρόνια αργότερα.

 

Τόσο στο Χωλ, όσο και σε άλλα σημεία του κάστρου, υπήρχε μια διακριτική κινητικότητα, καθώς μέλη του προσωπικού μάζευαν τα τελευταία ντεκόρ που είχαν ξεμείνει από το "Δείπνο των Πνευμάτων", που είχε λάβει χώρα το προηγούμενο βράδι -ένα θεματικό δείπνο στα πλαίσια του Χαλοουίν, με οικοδεσπότη έναν "δρυίδη" και καλεσμένο το "Πούκα" ('Puka') -το τοπικό "στοιχειό", που συνήθως παίρνει τη μορφή άγριου αλόγου, που λέγεται πως στοιχειώνει το Σλέιν... 

Η περιήγησή μας συνεχίστηκε περνώντας απ' τα διάφορα δωμάτια, που είναι αρκετά πλούσια εξοπλισμένα διατηρώντας ένα λειτουργικό μείγμα αντικών και σύγχρονης πολυτελούς διακόσμησης...

Πριν φύγουμε, δεν αμελήσαμε να κάνουμε μια στάση και στο αποστακτήριο που εδώ και μερικά χρόνια η οικογένεια των Κόνινγκχαμ έχει ξεκινήσει να λειτουργεί μέσα στο κτήμα, απ' όπου αγοράσαμε σουβενίρ και βέβαια ένα δείγμα απ' το ομώνυμο ουίσκυ που παρασκευάζεται εκεί...

Το μονοπάτι προς το αποστακτήριο...

Η επόμενη στάση που θα κάναμε ήταν στην πραγματικότητα πάρα πολύ κοντά, στην κορυφή του λόφου του Σλέιν, όπου δεσπόζουν τα ερείπια του (ανακατασκευασμένου το 1512) ναού του προστάτη Αγίου της Ιρλανδίας. Ο Άγιος Πατρίκιος πιστεύεται πως σ' αυτό ακριβώς το σημείο άναψε την πρώτη Πασχαλινή φωτιά, αψηφώντας την απαγόρευση του Βασιλιά Λοεγκαίρ, που μαζί με τους δρυίδες ιερείς του, προετοιμάζονταν να γιορτάσουν το Μπελτέιν, στον απέναντι λόφο της Τάρα, και τελικά κέρδισε την άδεια να συνεχίσει ελεύθερα το έργο του, και ίδρυσε εκεί το πρώτο Αββαείο στο νησί...

Τα ερείπια στην κορυφή του λόφου

 
Στο νεκροταφείο που βρίσκεται μέσα στον περιτοιχισμένο χώρο δίπλα του, υπάρχουν δύο μεγάλες πέτρες που πιστεύεται πως είναι τα απομεινάρια του τάφου του Αγίου Ερκ (St. Erc) -δρυίδη, που εκχριστιανίστηκε από τον Άγιο Πατρίκιο, που τον έχρισε πρώτο Επίσκοπο του Σλέιν.  Ακριβώς απέναντι από τον ναό, και στα δεξιά κοιτώντας τον λόφο  βρίσκονται τα ερείπια του Κολλεγίου που είχε ιδρύσει ο Άγιος Ερκ...

Σύμφωνα με κάποιον αρχαιότερο θρύλο, πάντως, στον ίδιο λόφο είναι επίσης θαμμένος ο πρώτος Ύψιστος Βασιλιάς της Ιρλανδίας, την εποχή της κατάκτησής της από τους Φιρ Μπολγκ, Σλέιν μακ Δέλα. ('Sláine mac Dela')...

Στα ερείπια του Αββαείου του Σλέιν

Το θέαμα των μεσαιωνικών ερειπίων στην κορυφή του λόφου, καλυμμένα όπως ήταν από την πυκνή ομίχλη, ήταν εκπληκτικό και σχεδόν υπερρεαλιστικό, προσδίδοντας στον λόφο μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα που τόσο πολύ του ταίριαζε, και δίνοντάς μας την ευκαιρία να βγάλουμε φωτογραφίες που μοιάζουν σχεδόν εξωπραγματικές... 

Ανεβαίνοντας με τη Μαρία προς την κορυφή του λόφου νιώθαμε σαν να περνούσαμε σ'ένα "μυστικό" βασίλειο!...(φωτογραφίες. Θ. Βέμπος)

Photoshoot - Backstage footage (φωτογραφία Θανάσης Βέμπος)

 Με το φως της μέρας σιγά σιγά να χάνεται, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το Δουβλίνο. Αυτήν την τελευταία νύχτα είχα κανονίσει να την περάσουμε στο κάστρο Κλόνταρφ, στο ομώνυμο προάστιο της πόλης. Στην περιοχή όπου το 1014 είχε διεξαχθεί η Μάχη του Κλόνταρφ, με τον θρυλικό Ύψιστο Βασιλιά της Ιρλανδίας Μπράιαν Μπορού (Brian Boru) να νικά και να διώχνει αρχικά τους Βίκινγκς, αλλά τελικά να σφαγιάζεται ενώ ήταν σκυμμένος και προσευχόταν, κοντά στο σημείο που βρίσκεται το κάστρο. 

Αν και πολύ πιο... Χριστουγεννιάτικα στολισμένο, πρέπει να ομολογήσω, απ' ό,τι το περιμέναμε, (ίσως μια-δύο μέρες νωρίτερα να προλαβαίναμε την Χαλοουίν εκδοχή του), πρόκειται για ένα πολυτελές ξενοδοχείο, που από το 1997 έχει κατασκευαστεί γύρω από  τον πύργο και το τμήμα του κάστρου που έχει διασωθεί από το 1837. 

Η ιστορία του κάστρου του Κλόνταρφ βέβαια πάει πολλούς περισσότερους αιώνες πίσω, αφού το αρχικό κάστρο που υπήρχε παλαιότερα στο ίδιο σημείο είχε κτιστεί το 1172, μάλλον από τον Αγγλο-Νορμανδό, Λόρδο του Μιθ, Χιου του Λασύ (Hugh de Lacy). Πολύ σύντομα βρέθηκε στην ιδιοκτησία των Ναϊτών Ιπποτών, όπου παρέμεινε μέχρι τον αφορισμό και τη διάλυση του Τάγματος, οπότε πέρασε στους Ιωαννίτες Ιππότες, μέχρι που τελικά κατασχέθηκε υπέρ του στέμματος, με την Κατάλυση των Μοναστηριών...
Στην οικογένεια Βέρνον, υπό την ιδιοκτησία της οποίας παρέμεινε για περίπου 300 χρόνια, πέρασε την εποχή των κατακτήσεων του Κρόμγουελ. Στο διάστημα αυτό από το κάστρο πέρασαν και διάσημοι επισκέπτες, όπως ο Χαίντελ, που το 1742, είχε βρεθεί στο στο Δουβλίνο για την παρουσίαση του "Μεσσία". Ο νεαρός Μπραμ Στόκερ, που μεγάλωσε στη γειτονιά του Κλόνταρφ, γνώρισε την ανακατασκευασμένη εκδοχή του, που έγινε για λογαριασμό του Τζον Έντουαρντ Βέρνον. Ο Στόκερ θεωρείται ο πιο διάσημος επισκέπτης του κάστρου και η εντύπωση που είχε αφήσει στο παιδικό μυαλό του πιθανολογείται πως μπορεί να επηρέασε τα μεταγενέστερα έργα του...

Το κάστρο του Κλόνταρφ τη μέρα (-αρκετά ομορφότερο χωρίς τα φανταχτερά λαμπάκια...)

Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο, και κατεβήκαμε για φαγητό στο κέντρο του Δουβλίνου...  
Είχαμε ήδη επιλέξει το 'Brazen Head', την πάμπ που διαφημίζεται ως "η παλαιότερη του Δουβλίνoυ" (-το παρών κτίριο ήταν πανδοχείο που χτίστηκε το 1745, αλλά στο ίδιο σημείο λειτουργούσε ξενώνας από το 1198.) Όπως ήταν αναμενόμενο, ήταν γεμάτη από κόσμο, κυρίως τουρίστες, διαφόρων εθνικοτήτων (και η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε λίγη παραπάνω υπομονή για να αντέξουμε την...λογοδιάρροια μερικών εξ΄αυτών-) αλλά τελικά καταφέραμε να βρούμε τραπέζι σε ένα από τα δωμάτιά της. 

Πίσω στο ξενοδοχείο, στο "μπαρ των Ιπποτών", η κατάσταση ήταν σαφέστατα πιο ήρεμη, οπότε αποφασίσαμε να κλείσουμε τη μέρα μας εκεί, με ένα τελευταίο Ιρλανδέζικο ουίσκυ... Η επικείμενη αναχώρησή μας απ' την Ιρλανδία την επόμενη μέρα κι η επιστροφή μας στα πάτρια εδάφη, ξαφνικά άρχισε να φαίνεται απότομα πιο κοντά, όταν διαπιστώσαμε ότι ο μπάρμαν που μας σέρβιρε ήταν Έλληνας, που εδώ και μερικούς μήνες, είχε αποφασίσει να δοκιμάσει την τύχη του σ' αυτήν την όμορφη, και, όπως συνηθίζει να λέει κι ο φίλος μου ο Θανάσης,...καταπράσινη χώρα στην οποία η αρχαία παράδοση είναι ακόμα ολοζώντανη. Απ' ό,τι μας είπε ήταν αρκετά ευχαριστημένος για την επιλογή του...

Ίσως κάποια μέρα να αποφασίσουμε να ακολουθήσουμε κι εμείς το παράδειγμά του. Ίσως να καταφέρουμε κι εμείς να βρούμε κάποιον μισογκρεμισμένο στοιχειωμένο πύργο, και να περάσουμε τα υπόλοιπα χρόνια, σαν τον Σων Ράιαν, φροντίζοντάς τον...  Μέχρι τότε, μπορούμε μόνο να ελπίζουμε να έρθει σύντομα ο καιρός που θα επαναλάβουμε αυτό το ταξίδι. Άλλωστε έχουμε αφήσει ακόμα τόσα πολλά πράγματα να δούμε...🍀💗🍀

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ...

Εξερευνώντας τη "στοιχειωμένη" νήσο Ποβέλια και άλλα "νησιά του θανάτου" στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας...

 

Οδοιπορικό σε παραμυθένια κάστρα στο Τυρόλο και τη Βαυαρία και γνωριμία με τις σκοτεινές Χριστουγεννιάτικες παραδόσεις των Άλπεων...

Οδοιπορικό στη Μυστική Σλοβακία (Μέρος 1ο) Μπρατισλάβα, το κάστρο Καχτίτσε της Κόμισσας Μπάθορι, κάστρο Μπέκοβ, το κάστρο της Οράβας, που γυρίστηκε το "Νοσφεράτου" του Μουρνάου, Λιπτόφσκι Χράντοκ

Οδοιπορικό στη Μυστική Σλοβακία (-Μέρος 2ο): Κάστρο Βλαχύ, η ξεχασμένη λουτρόπολη Κορυτνίκα Κουπέλε, η Μεσαιωνική πόλη και τα παλιά ορυχεία της Μπάνσκα Στιάβνιτσα, το παραμυθένιο κάστρο Μποϊνίτσε...

Η βίλα του Άγγελου Σικελιανού και τα μυστικά της

ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ