ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΙΡΛΑΝΔΙΑ (Α ΜΕΡΟΣ)

ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΧΑΛΟΟΥΙΝ ΣΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ

Είχαν ήδη περάσει δώδεκα χρόνια από την προηγούμενη επίσκεψή μου στο Σμαραγδένιο νησί και, επιτέλους, αυτή τη φορά είχα αποφασίσει να κάνω κάτι για το σύνδρομο στέρησης, την επίμονη πίεση που νιώθει κανείς στο στομάχι όταν καταλαβαίνει ότι λείπει μακριά από τον τόπο της καρδιάς του, κάτι που η Ιρλανδία, όπως και η αντικρυστή της γειτόνισσα, Σκωτία, ανέκαθεν αποτελούσαν για μένα... Κι επειδή όλα αυτά τα χρόνια η έλξη και η έλλειψη γινόταν εντονότερες κάθε φορά τέτοια εποχή, επέλεξα αυτό το ταξίδι να γίνει σε μια περίοδο που τόσο πολύ ταιριάζει σ' αυτά τα μέρη, στα τέλη του Οκτώβρη, που όλα είναι έτοιμα για τον εορτασμό του Κελτικού Σαουίν (Samhain). Μαζί, αυτή τη φορά θα ερχόταν η Μαρία, για την οποία το ταξίδι θα αποτελούσε μια καλή ευκαιρία για μια πρώτη γνωριμία με τις Κελτικές παραδόσεις και τα πολυάριθμα πανάρχαια, αλλά και Μεσαιωνικά μνημεία που είναι διάσπαρτα σ' όλο το νησί, και ο πολυταξιδεμένος φίλος και συνεργάτης, Θανάσης Βέμπος, που θα ερχόταν να μας βρει 3 μέρες μετά την δική μας άφιξη. Μέχρι τότε, με τη Μαρία αδράξαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια πρώτη εξερεύνηση στο Δουβλίνο, αλλά και μια ημερίσια εκδρομή στη Βόρεια Ιρλανδία, σε μέρη που είχαν χρησιμοποιηθεί στα γυρίσματα της δημοφιλούς σειράς, Game of Thrones...

Οι "Σκοτεινοί Φράκτες" (Dark Hedges): Ο δρόμος με τις σειρές από σημύδες που έχουν σχηματίσει ένα τούνελ από κορμούς και κλαδιά, έγινε κυρίως γνωστός από τα γυρίσματα σκηνών της δημοφιλούς σειράς Game of Thrones. Λέγεται πως στοιχειώνεται από μια "Γκρι Γυναίκα", που περιπλανιέται εκεί και χάνεται μόλις φτάσει στο τελευταίο δέντρο, ενώ τη νύχτα του Σοουίν την συνοδεύουν και τα πνεύματα από το κοντινό νεκροταφείο...

Η πρωτεύουσα είχε ήδη φορέσει τις πιο τρομακτικές στολές της, οι περισσότερες βιτρίνες των καταστημάτων ήταν διακοσμημένες με σκελετούς, φαντάσματα και παραδοσιακές κολοκύθες, αλλά δεν ήταν λίγες και οι ιδιωτικές κατοικίες που τα ανταγωνίζονταν στον στολισμό με λιγότερο ή περισσότερο ευφάνταστα μακάβρια ντεκόρ. Όλο αυτό φυσικά συνοδευόταν από πολυάριθμα events και θεματικά πάρτι για όλες τις ηλικίες, φυσικά προσαρμοσμένα στην πιο μοντερνοποιημένη εκδοχή του Σαουίν, το Χαλοουίν, όπως επέστρεψε από την Αμερική μετά την αρχική εξαγωγή του εκεί από τους Ιρλανδούς αποίκους. 

Στην Ιρλανδία, στον εορτασμό του Χαλοουίν συμμετέζχει και η εκκλησία...

Από τα δρώμενα αυτά είχαμε ξεχωρήσει το Φεστιβάλ Μπραμ Στόκερ, που διοργανώνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Ο χρόνος που είχαμε στη διάθεσή μας βέβαια ήταν αρκετά περιορισμένος και κάποια events είχαν ήδη γίνει sold out, αλλά στα πλαίσια του, παρακολουθήσαμε ένα ατμοσφαιρικό οπτικοακουστικό σόου (-'The Night Watchman'-), που είχε στηθεί δίπλα στη μεγάλη αποβάθρα του λιμανιού, με σκηνικά που παρίσταναν ένα καράβι που έπλεε στην επιφάνεια του νερού και εφέ από υποβλητικούς φωτισμούς και καπνούς, που συνόδευαν τις αφηγήσεις τρομακτικών ιστοριών... 

 video: Bram Stoker Festival: The Night Watchman

Μπραμ Στόκερ (Bram Stoker)

Ακόμα περισσότερο πάντως μας ικανοποίησε η συμμετοχή στην "Εμπειρία του Δράκουλα του Μπραμ Στόκερ" ('Bram Stoker Dracula experience'), ένα διαδραστικό θεατρικό δρώμενο (ανεξάρτητο από το ομώνυμο Φεστιβάλ), με πρωταγωνιστές και οδηγούς μας τους χαρακτήρες του διασημότερου λογοτεχνήματος του Στόκερ, σε έναν χώρο διαμορφωμένο ως "κάστρο του Δράκουλα", με την μακάβρια διακόσμηση και τα εφέ που περιμένει να δει κανείς σε ένα σπίτι του τρόμου ('horror house').

Ενδιαφέρον ακόμα είχε και το μικρό μουσείο που λειτουργεί στον ίδιο χώρο και είναι αφιερωμένο στον Ιρλανδό συγγραφέα, που άλλωστε είχε γεννηθεί και μεγαλώσει στο απέναντι σπίτι.

Από το Bram Stoker Dracula experience

Μια από τις υποσχέσεις που καταφέραμε να τηρήσουμε ήταν να πιούμε μια Guinness σε μια απ' τις παλαιότερες pubs του Δουβλίνου, τους Νεκροθάφτες (John Kavanagh's, The Gravediggers). Η ονομασία οφείλεται στη θέση της, ακριβώς στον εξωτερικό τοίχο του νεκροταφείου Γκλασνεβίν (Glasnevin), και σύμφωνα με μια ιστορία, λέγεται έτσι επειδή οι νεκροθάφτες, που απαγορευόταν να πίνουν την ώρα της δουλειάς, είχαν συνεννοηθεί να παραλαμβάνουν τη μπύρα τους από την πίσω πόρτα, αφού πρώτα έδιναν την παραγγελία πετώντας το φτιάρι πάνω στον τοίχο...

 

Το νεκροταφείο περιλαμβάνει αρκετούς ανώνυμους, αλλά και επώνυμους τάφους Ιρλανδών (ανάμεσά τους, και του Μάικλ Κόλλινς), ανεξαρτήτου θρησκείας. 

Πολλοί απ' αυτούς είναι αρκετά παλαιοί και διακοσμημένοι με πανήψηλους σταυρούς με τα χαρακτηριστικά Κέλτικα σχέδια και θεωρούνται σημαντικά μνημεία, έτσι στο χώρο του νεκροταφείου, όπου άλλωστε λειτουργεί και μουσείο, πραγματοποιούνται καθημερινά και πολλές ξεναγήσεις.

Κοιμητήριο Γκλασνεβίν

 

Εμείς πάντως, η αλήθεια είναι ότι προτιμήσαμε να περιηγηθούμε μόνοι μας στους σιωπηλούς διαδρόμους του, επιλέγοντας τις παλαιότερες πτέρυγές του (το νεκροταφείο λειτουργεί από το 1832), σταματώντας κάθε τόσο μπροστά σε κάποιον τάφο πρασινισμένο από τα βρύα και τους κισσούς, που του έδιναν μια μελαγχολική, γκροτέσκα όψη...

Αξιομνημόνευτες στάσεις μας στο Δουβλίνο ήταν ακόμα εκείνες στον Καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου, που ανάμεσα σε άλλα, περιλαμβάνει και μια μικρή έκθεση αφιερωμένη στον συγγραφέα Τζόναθαν Σουίφτ (μαζί με ένα αντίγραφο της νεκροκεφαλής και το νεκρικό προσωπείο του), και τον Καθεδρικό της Εκκλησίας του Χριστού, με την μεγάλη και σχεδόν λαβυρινθώδη υπόγεια Κρύπτη.

Το νεκρικό προσωπείο ενός άλλου Τζόναθαν, του πατέρα του Γκιούλιβερ ...

Η εκκλησία αυτή αποτελεί το παλαιότερο κτίσμα του Δουβλίνου, καθώς ξεκίνησε να χτίζεται το 1171, στη θέση ακόμα παλαιότερης εκκλησίας των Βίκινγκς, από τον βασιλιά Ριχάρδο ντε Κλερ, ή "Στρόνγκμποου" ('Strongbow'), ο τάφος του οποίου υπάρχει μέσα σ' αυτήν. 

Άλλα μοναδικά εκθέματα που εκτίθονται στο ναό είναι η καρδιά του Αγίου Λαυρεντίου Ο' Τουλ (St Lawrence O' Tool), που τον περασμένο χρόνο είχε επιστραφεί στην εκκλησία μετά την περίεργη κλοπή της έξι χρόνια νωρίτερα, αλλά και ένα αλλόκοτο μουμιοποιημένο ζευγάρι μιας γάτας κι ενός αρουραίου, που μοιάζουν να πάγωσαν στο χρόνο. Λέγεται πως κατά τη διάρκεια του κυνηγητού δεν υπολόγισαν καλά και είχαν την ατυχία να σφηνώσουν μέσα σε μια σωλήνα του εκκλησιαστικού οργάνου. 

Η γάτα και το ποντίκι στην εκκλησία του Χριστού

Μιλώντας για μούμιες, στα σχέδιά μας ήταν και η επίσκεψη της εκκλησίας του Αγίου Μίχαν, αλλά αυτό ήταν κάτι που έμεινε για το ακόλουθο Σάββατο, όταν θα ήταν επισκέψιμες και οι Κρύπτες της...  

ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ:  ΣΤΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΟ ΑΒΒΑΕΙΟ ΤΟΥ ΦΟΡ 

Με τον Θανάση, συναντηθήκαμε τη Δευτέρα το πρωί στο αεροδρόμιο, όπου παραλάβαμε και το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει και που για την επόμενη βδομάδα θα αποτελούσε το μέσο που μας επέτρεψε να περιηγηθούμε σχεδόν σ' ολόκληρη τη χώρα.

Η κυκλική μας διαδρομή ξεκίνησε συμβολικά από την Κομητεία του Μιθ (Meath- ή,"τη χώρα του Μύθου", όπως συνήθιζα να την αποκαλώ) και η πρώτη μας στάση ήταν σ' ένα σημείο με κάποια απ' τα αρχαιότερα Μεγαλιθικά μνημεία νησιού, το Λοκ Κρου (Loughcrew, στα Ιρλανδέζικα, Sliabh na Callaí, δηλαδή, "Λόφος -ή Βουνό- της Μάγισσας"). Εκεί, πάνω σε τέσσερις γειτονικούς λόφους υπάρχουν μερικά απ' τα παλαιότερα ταφικά μνημεία (Cairns) της Ιρλανδίας, και φαίνεται πως από αυτό το σημείο, οι ταφικές παραδόσεις  μεταφέρθηκαν χίλια χρόνια αργότερα στην Κοιλάδα του ποταμού Μπόιν, με τα πολύ χαρακτηριστικά και αρκετά γνωστότερα μνημεία του Νιούγκραντζ (Newgrange) και του Νάουθ (Knowth), που θα είχαμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε από κοντά αργότερα, προς το τέλος του ταξιδιού μας.

Ανεβαίνοντας τον Λόφο της Μάγισσας, με τον προπορευόμενο Θανάση να αγναντεύει από ψηλά και να μας χαιρετάει...

Το ανέβασμα ακολουθώντας το μονοπάτι μέχρι την κορυφή του μεγαλύτερου λόφου (Carnbane East) που περιλαμβάνει αρκετούς τάφους και τον σπουδαιότερο αυτών (Cairn T) ήταν σχετικά σύντομο και όχι ιδιαίτερα δύσκολο, αλλά και ο καιρός ήταν σύμμαχός μας, καθώς ο ουρανός ήταν σχεδόν ολοκάθαρος και ο ήλιος κρατούσε την θερμοκρασία σε σχετικά ικανοποιητικά επίπεδα για την εποχή, περίπου στους 10-11 βαθμούς.

Ταφικό μνημείο στο Λοκ Κρου

Η εβδομάδα του Χαλοουίν στην Ιρλανδία είναι περίοδος διακοπών για τα σχολεία, και η συγκεκριμένη Δευτέρα ήταν αργία, οπότε κάποιες οικογένειες, και άλλες παρέες είχαν επιλέξει τον συγκεκριμένο λόφο για βόλτα στα αρχαία μνημεία, ή απλά πεζοπορία. 

Μάλιστα, μια μάλλον ευχάριστη, αλλά και σίγουρα απρόσμενη έκπληξη με περίμενε όταν ένας Ιρλανδός που ξεναγούσε τον νεαρό γιό του στο λόφο, με αναγνώρισε και έδειξε να ενθουσιάζεται όταν του απάντησα καταφατικά στην ερώτησή του, αν ήμουν εκείνος ο ερευνητής που συμμετείχε σε κάποιο επεισόδιο της σειράς του Giorgio Tsoukalos,  'In Search of Aliens' (-και φυσικά μου έκανε εντύπωση, αφού το επεισόδιο είχε παιχτεί πριν μερικά χρόνια...)

Στην κορυφή του λόφου Carnbane East. Στο βάθος το Cairn T, αριστερά διακρίνεται ακόμη ένα ταφικό μνημείο

Καθισμένοι στο Θρόνο της Μάγισσας

Η επιβλητική τούμπα του τάφου, που αντικρύζει κανείς φτάνοντας στην κορυφή και εισερχόμενος στον αρχαιολογικό χώρο, όπως συνηθίζεται σε τέτοιου είδους ταφικά μνημεία, περιβάλλεται από ένα κράσπεδο που αποτελείται από 38 ακρολίθους (kerbstones).

 Ο πιο χαρακτηριστικός εξ' αυτών είναι ο "Θρόνος της Μάγισσας" ('Hag's Chair'), ένας μεγάλος βράχος που στο πάνω μέρος του σχηματίζεται ένα πέτρινο κάθισμα με δύο προεξοχές που μοιάζουν με κέρατα (υποσυνείδητα, νομίζω πως μου θύμισε την Κνωσσό και τον Μινωικό πολιτισμό), που συνοδεύεται από διάφορους θρύλους. Αν θέλει να ακολουθήσει την παράδοση, ο επισκέπτης που δοκιμάζει να καθίσει, οφείλει να κάνει κάποια ευχή. Προσωπικά, μια και ήταν η πρώτη μέρα της περιήγησής μας, ευχήθηκα το ταξίδι μας να εξελιχθεί ομαλά, χωρίς προβλήματα (και -αν και λίγες μόνο ώρες αργότερα θα χρειαζόμασταν τα μαγικά της- νομίζω πως η Μάγισσα τελικά την εκπλήρωσε...) 

Ο Θρόνος της Μάγισσας (The Hag's Chair)

Πριν από περισσότερα από πέντε χιλιάδες χρόνια, εκεί, λένε, καθόταν η Μάγισσα Γκαρβόγκ (Garavogue -στα Γαελικά: An Cailleach Bhéara), που κάποιοι σχετίζουν με την Κελτική Σεληνιακή Θεά (και  Μητέρα Θεά), Μπουι, (Bui/Bua), για να παρατηρεί τα αστέρια του Βορρά, προς τον οποίον ο "θρόνος" της είναι στραμμένος... 

Στα μνημεία αυτά γενικά διαφαίνονται οι αστρονομικές γνώσεις των αρχαίων κατασκευαστών τους... 

Η είσοδος του ταφικού μνημείου Τ (που είναι επίσης γνωστό και ως "Σπηλιά της Μάγισσας", αφού εκεί πιστεύεται πως είναι θαμμένη)  είναι φραγμένη από μια μικρή καγκελόπορτα, δυστυχώς κλειδωμένη λόγω εργασιών συντήρησης.  

Ο βράχος στην είσοδο του Cairn T

Kι έτσι μπορέσαμε να δούμε μόνο το πρώτο μέρος από τους περίτεχνα σκαλισμένους λίθους με τους ομόκεντρους κύκλους, τις σπείρες και τα άλλα καλλίγραμμα σχέδια, που είναι τοποθετημένοι αριστερά και δεξιά στον  διάδρομο που έχει σταυροειδές σχήμα.

Ο πιο διάσημος βράχος του ταφικού μνημείου βρίσκεται στο τέλος της δυτικής απόληξης του διαδρόμου και έχει ονομαστεί "λίθος της Ισημερίας" ('Equinox stone'), αφού τα σχέδιά του, μαζί με εκείνα άλλων βράχων που βρίσκονται περιμετρικά του διαδρόμου, κατά την Εαρινή και Φθινοπωρινή Ισημερία αλληλεπιδρούν με το φως του ανατέλλοντος ηλίου- ένα θέαμα που κάθε μισό χρόνο συγκεντρώνονται αρκετοί επισκέπτες για να παρατηρήσουν.  

Μαρία Καλφοπούλου, Θανάσης Βέμπος, Jonathan Bright σε ένα από τα ταφικά μνημεία (Cairn W) στο Λοκ Κρου.

Σε άλλο πάλι τάφο στο Λοκ Κρου (Cairn L), στον απέναντι λόφο (Carnbane West) είναι η ημέρα του -αστρονομικού- Σαουίν, που οι ακτίνες του ήλιου αντανακλούν σε μια πέτρα και φωτίζουν κάποιον άλλο λίθο με ιδιαίτερα σκαλίσματα, από εκείνα που γενικά συνηθίζουν διακοσμούν αυτό το είδος των ταφικών μνημείων.

Θανάσης και Μαρία στο τέλος του μονοπατιού που οδηγεί στην κορυφή. Πίσω διακρίνονται οι άλλοι λόφοι του Λοκ Κρου

Αφού εξερευνήσαμε τους τάφους πάνω στον λόφο της Μάγισσας, που λέγεται ότι δημιουργήθηκαν από τις πέτρες που της έπεφταν καθώς εκείνη πηδούσε από λόφο σε λόφο, και ικανοποιηθήκαμε από την πανοραμική θέα περιμετρικά του (λένε πως από εκεί μπορεί κανείς να δει σχεδόν τη μισή Ιρλανδία), κατηφορίσαμε πίσω και επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Αν και ήταν κάτι που είχα δοκιμάσει και άλλες φορές παλιότερα, ακόμα δεν είχα τελείως εξοικειωθεί με την ιδέα της οδήγησης ανάποδα -όπως και να 'χει, σίγουρα χρειάζεται λίγος χρόνος για να ξεκολλήσει το μυαλό που έχει μάθει να λειτουργεί με τους ακριβώς αντίθετους κανόνες- οπότε ήμουν ιδιαίτερα προσεκτικός, ειδικά σ' αυτούς τους δρόμους που σε κάποια διαστήματα χωρούσε μόνο ένα αυτοκίνητο... 

Πανοραμική φωτογραφία από την κορυφή του λόφου της Μάγισσας. Απ'το σημείο αυτό λένε πως φαίνεται η μισή Ιρλανδία

  Από εκεί κατευθυνθήκαμε στο Αββαείο του Φορ (Fore Abbey), το μεγαλύτερο από τα 300 περίπου ερειπωμένα Αββαεία Βενεδεκτίνων, που διασώζονται στην Ιρλανδία. Χτισμένο σε διάφορες περιόδους, που ξεκινούν από τον 7ο αιώνα μ.Χ (τα σημερινά σωζόμενα ερείπια είναι από την εκκλησία του St Feichin του 12ου αιώνα, και τη Μονή του 15ου αιώνα), δεσπόζει κυριολεκτικά στη μέση ενός βάλτου.

Το ερειπωμένο Αββαείο Βενεδικτίνων του Φορ

 Περπατήσαμε στους διαδρόμους του, ανάμεσα στους μισογκρεμισμένους τοίχους και δίπλα απ' τις εντυπωσιακές αψιδωτές καμάρες που έχουν διασωθεί, που μας άφησαν με κάποιες πολύ όμορφες φωτογραφίες...

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν και άλλα σημεία γύρω απ' το Αββαείο, με αρκετούς θρύλους να τα συνοδεύουν (όπως τα "7 θαύματα του Φορ"), αλλά η ώρα περνούσε γρήγορα και έπρεπε να βιαστούμε... 

Fore Abbey

Στο κάστρο του Ρος που θα πηγαίναμε στη συνέχεια για να περάσουμε τη νύχτα έπρεπε να φτάσουμε πριν βραδιάσει, τόσο γιατί ήθελα να προλάβω να δω λίγο το σημείο στο φως της μέρας (-που δυστυχώς από την προηγούμενη είχε μειωθεί κατά μια ώρα, μετά την αλλαγή των ρολογιών), αλλά και επειδή είχαμε κανονίσει τη συγκεκριμένη ώρα το ραντεβού με την ιδιοκτήτριά του.

ΣΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΡΟΣ, ΜΟΝΟΙ ΜΕ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ...

Το κάστρο του Ρος (Ross Castle, Mountnugent)

Φτάσαμε στο κάστρο λίγο πριν την δύση, και βρήκαμε την κυρία Μοράν (Moeran) να μας περιμένει. Όπως μας είχε εξηγήσει, η ίδια και ο σύζυγός της δεν έμεναν στο κάστρο, αλλά σε κάποιο άλλο χωριό στην περιοχή. Την ακολουθήσαμε στη στενή σκάλα, τέσσερις ορόφους πάνω, καθώς μας οδηγούσε στο ψηλότερο δωμάτιο του Πύργου, γνωστό ως δωμάτιο της Σαμπίνας -του διασημότερου "πνεύματος", που έχει κάνει αυτό το μικρό κάστρο να θεωρείται ένα απ' τα πιο στοιχειωμένα στην Ιρλανδία...

Αυτό θα ήταν το δωμάτιό μας για τη νύχτα, αλλά ουσιαστικά ολόκληρο το κάστρο ήταν στη διάθεσή μας, μια που δεν υπήρχαν άλλοι επισκέπτες -ακόμα και ο Θανάσης είχε κλείσει δωμάτιο σε μια γειτονική φάρμα, γιατί στη νεότερη πτέρυγα του κάστρου γίνονταν εργασίες επέκτασης και, πλην του δικού μας δωματίου το οποίο είχα κρατήσει αρκετούς μήνες νωρίτερα, τα υπόλοιπα δωμάτια δεν προσφέρονταν για ενοικίαση το διάστημα αυτό...

(video:) Το δωμάτιο της Σαμπίνας

Ρώτησα την κυρία Μοράν, αν το κάστρο είναι πράγματι στοιχειωμένο... "Εσύ θα μου πεις, αύριο!...", μου απάντησε χαμογελώντας, και μου παρέδωσε το κλειδί κι έφυγε, με το ραντεβού μας να ανανεώνεται πλέον για το επόμενο πρωί, που θα ερχόταν να μας ετοιμάσει το πρωινό. Εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως τελικά θα ξανασυναντιόμασταν πολύ νωρίτερα απ' όσο υπολογίζαμε...

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω το πόσο πολύ είχαμε ενθουσιαστεί που είχαμε όλο το κάστρο δικό μας! Το μέρος μας είχε κιόλας τελείως συνεπάρει, τόσο τη Μαρία, αφού η διακόσμησή του ήταν απολύτως στα γούστα της, κάνοντας έτσι το κάστρο να μοιάζει σα να έχει βγει απ' τα όνειρά της, αλλά φυσικά κι εμένα, που ένιωθα ότι εκπλήρωνα ένα όνειρο αρκετών χρόνων, από τότε που είχα πρωτοδιαβάσει για αυτό το κάστρο, είχα δει τις φωτογραφίες του πάνω απ' τη λίμνη Σηλίν (Lough Sheelin), και η αλήθεια είναι ότι το πρώτο πράγμα που φρόντισα να εξασφαλίσω σ' αυτό το ταξίδι -και αρκετά νωρίς, για καλή μας τύχη- ήταν ότι θα περνούσαμε τουλάχιστον μια νύχτα σ' αυτό.

Ο Πύργος που αποτελεί το παλαιότερο κομμάτι του κάστρου

Η ιστορία του κάστρου ξεκινάει από το 1536-7, την εποχή που κατασκευάστηκε από τον 12ο Λόρδο του Ντέβλιν, Ριχάρδο Νούτζεντ (Richard Nugent), που έδωσε και την ονομασία στο γειτονικό χωριό (Mount Nugent), και ο οποίος, εξαιτίας του σκληρού χαρακτήρα και της αυστηρότητας του, έμεινε επίσης γνωστός και ως Μαύρος Βαρώνος... Η θέση του κάστρου ήταν στρατηγική  καθώς προστάτευε τα νότια όρια της περιοχής της Ιρλανδίας που εκείνη την εποχή βρισκόταν υπό Αγγλοσαξονικό έλεγχο (The 'Pale'), και συνόρευε με την εχθρική περιοχή των Ο' Ράιλι... 

Η Σαμπίνα ήταν η κόρη του Λόρδου, και όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες ιστορίες, η μοίρα την έφερε να γνωριστεί και να ερωτευτεί με τον γιό ενός αρχηγού της φατρείας των Ο' Ράιλι, τον Όρβιν. Φυσικά η σχέση τους ήταν εξαρχής καταδικασμένη κι έτσι μια νύχτα αποφάσισαν να κλεφτούν και να φύγουν μαζί ξεκινώντας μια νέα ζωή, κάπου μακριά. Ενώ όμως βρίσκονταν μέσα σε μια βάρκα και προσπαθούσαν να διασχίσουν τη λίμνη, μια ξαφνική καταιγίδα τους σταμάτησε. Η βάρκα αναποδογύρισε, ο νεαρός Όρβιν πνίγηκε, κι η Σαμπίνα αν και κατάφερε να βγει στην όχθη ζωντανή, έπεσε σε βαθειά μελαγχολία, απελπισμένη κλείστηκε στο δωμάτιό της στον Πύργο, και αρνούμενη να δεχτεί νερό και φαγητό, τελικά ακολούθησε κι αυτή την άσχημη μοίρα του Όρβιν... Από τότε και μέχρι σήμερα λέγεται πως το πνεύμα της στοιχειώνει το μέρος, καθώς τριγυρνάει ανήσυχη στο κάστρο αναζητώντας τον αγαπημένο της, και δεν είναι λίγοι οι επισκέπτες που έχουν αντιληφθεί την παρουσία της... Αλλά και ο Μαύρος Βαρώνος λένε πως ακόμα στοιχειώνει την περιοχή.

Μια καρέκλα που θα ταίριαζε σε κάθε Πύργο...

Από την πρώτη στιγμή κιόλας που μείναμε μόνοι με τη Μαρία, είχαμε μια παράξενη εμπειρία. Την ώρα που κατέβαινα τη σκάλα άκουσα κάποιες ομιλίες, σαν να γινόταν κάποια συζήτηση σε κάποιο δωμάτιο του κάστρου, κάτω. Το ίδιο συνεχίστηκε κανα-δυό ακόμα φορές για λίγο, και μετά σταματούσε. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν πως είχαν καθυστερήσει να φύγουν ο Θανάσης και η κυρία Μοράν, παρόλο που τους είχαμε αποχαιρετήσει αρκετά λεπτά νωρίτερα, και θα κουβέντιαζαν κάτω στο χωλ. Αλλά φτάνοντας εκεί, διαπίστωσα πως είχαν ήδη φύγει, όπως έλειπε και το αυτοκίνητο της ιδιοκτήτριας από τον προαύλιο χώρο. Και φυσικά δεν υπήρχε κανείς άλλος πέρα από εμένα και τη Μαρία μέσα στο κάστρο, ή ακόμα και στην περίμετρο της έκτασης που ανήκει σ' αυτό. Κανένα άλλο κατοικημένο σπίτι εκεί γύρω, το κάστρο βρισκόταν απλά στο τέλος ενός δρόμου κι από κάτω του υπήρχε μόνο ένα πυκνό δάσος και λίγο χαμηλότερα, η λίμνη... 

 Αργότερα, η Μαρία μου είπε κι εκείνη πως είχε ακούσει ομιλίες, προτού μάλιστα της αναφέρω εγώ κάτι για αυτό. Και διαβάζοντας το βιβλίο των επισκεπτών, αλλά και κάποιες αναφορές στο διαδίκτυο είδα και άλλα ανάλογα σχόλια. Σε μια ερώτηση μάλιστα που είχαν απευθύνει στην κυρία Μοράν, απαντούσε ότι πολλοί επισκέπτες της λένε πως ακούν απροσδιόριστες ομιλίες, ή και άλλους ήχους...

Το μέρος ήταν φυσικά αρκετά υποβλητικό, αλλά οι πέτρινοι τοίχοι προσέφεραν και απόλυτη μόνωση από τους εξωτερικούς ήχους. Λίγο αργότερα που ήρθε ο Θανάσης και καθήσαμε στο σαλόνι και συζητούσαμε, η ομιλία μας δεν έφτανε ούτε μέχρι τα μέσα του Πύργου, αφού κατεβαίνοντας η Μαρία δεν μας είχε ακούσει να μιλάμε και, όπως παρατήρησε, δεν είχε αντιληφθεί καν πως είχε έρθει ο Θανάσης. 

Περπατώντας στα δωμάτια νιώθεις πως σε κοιτάζουν μάτια απ' τους τοίχους

Όμως η πιο περίεργη και παρολίγο αρκετά τραυματική εμπειρία της βραδιάς ήταν αυτή που ακολούθησε... 

Με βαριά καρδιά, τόσο εγώ, όσο και η Μαρία βγήκαμε από το κάστρο, για να πάμε όλοι μαζί για φαγητό σε κάποιο ξενοδοχείο δίπλα στη λίμνη που μας είχε προτείνει η κυρία Μοράν, λίγα χιλιόμετρα μετά το χωριό. Τράβηξα την βαριά εξωπόρτα, αλλά δοκιμάζοντας το χερούλι διαπίστωσα πως έμενε ξεκλείδωτη. Η πόρτα είχε τρεις κλειδαριές, και προσπαθούσα να κλειδώσω την πάνω κλειδαριά, που μου είχε πει η ιδιοκτήτρια να χρησιμοποιώ. Στη μέση υπήρχε μια δεύτερη μικρότερη κλειδαριά, για την οποία δεν είχαμε κάποιο κλειδί, και πιο κάτω ήταν ένα στρογγυλό χερούλι, από εκείνα που με περιστροφική κίνηση ανοίγουν την πόρτα, ενώ από την πίσω μεριά, στη μέση του στρογγυλιού χερουλιού υπήρχε ένα ασφαλιστικό κουμπί (button), πίεζοντας το οποίο, η πόρτα έμενε κλειδωμένη. Αφού λοιπόν δεν έβρισκα κάποιον άλλο τρόπο να κρατήσω την πόρτα κλειστή, ενστικτωδώς (-ή μήπως ήταν κάποια άλλη δύναμη που με είχε σπρώξει;...) πάτησα το μπουτόν και την έκλεισα, σχολιάζοντας -όπως θα θυμόμασταν αργότερα- με κάπως δυσοίωνο τρόπο..."Ελπίζω να μπορέσουμε να μπούμε μετά...". 

Το ξενοδοχείο, στο εστιατόριο του οποίου πήγαμε για φαγητό ήταν πράγματι πολύ καλό, σε ένα επίσης αρκετά παλαιό κτίσμα... Όταν επιστρέψαμε είχε αρχίσει να ρίχνει ψιλή βροχή και να κάνει παγωνιά. Φτάνοντας λοιπόν στην πόρτα, διαπιστώσαμε ότι...ήταν αδύνατο να την ανοίξουμε. Το πάνω κλειδί φυσικά δεν μπορούσε να ξεκλειδώσει τον κάτω μηχανισμό, και το κλειδί της κάτω κλειδαριάς δεν δούλευε με τίποτα, αφού φαινόταν να έχει παραβιαστεί, ίσως σε κάποια ανάλογη περίπτωση στο παρελθόν. Γυρίσαμε τον Πύργο περιμετρικά, αναζητώντας πιθανή πρόσβαση από κάποια άλλη πόρτα, ίσως από την πτέρυγα που γίνονταν οι εργασίες, ή ίσως κάποιο ξεχασμένο παράθυρο. ...Μάταια. Το κάστρο λες και προσπαθούσε να μας κρατήσει κλειδωμένους απ' έξω!...

Μη βρίσκοντας καμία άλλη λύση και αγχωμένος επειδή ήταν ήδη αργά, τηλεφώνησα στην ιδιοκτήτρια και την ενημέρωσα για το τι είχε συμβεί. Μου είπε ότι θα ερχόταν να δει τι μπορούσε να γίνει. 

Πράγματι, σε είκοσι περίπου λεπτά, έφτασε μαζί με τον άνδρα της. Μαζί άρχισαν κι εκείνοι να πολεμούν με την πόρτα, που φαίνεται πως είχε πεισμώσει -λες και περίμενε κάποιον πολιορκητικό κριό για να ανοίξει-, αλλά καμία τύχη.  

Το κάστρο έμοιαζε να θέλει να μας κρατήσει έξω...

Ρώτησα αν υπήρχε κάποιο άλλο κλειδί για τις άλλες πόρτες, αλλά μου απάντησαν ότι ήταν όλες κλειδωμένες και είχαν κλειδιά από πίσω..."Δυστυχώς", μου είπε κάπως αγανακτισμένος, ο κύριος Μοράν, "με το να κλειδωθείτε απ' έξω, κλειστήκαμε όλοι απ' έξω..." Και στρεφόμενος προς την σύζυγό του, της εξήγησε πως θα χρειαζόταν κάποια εργαλεία προκειμένου να προσπαθήσει να παραβιάσει την κάτω κλειδαριά,  τα οποία θα πήγαινε να φέρει...

Επιστρέψαμε απαγοητευμένοι στο αυτοκίνητο και μείναμε εκεί καθισμένοι, ελπίζοντας απλά να βρεθεί τρόπος... Αν και μέσα στην ίδια έκταση υπάρχει και μια μικρή εξοχική καλύβα, που προσφέρεται επίσης για διαμονή και, καθώς ήταν άδεια, θα μπορούσε πιθανόν να αποτελέσει μια λύση για τη διανυκτέρευσή μας, δεν ήθελα σε καμία περίπτωση να σκεφτώ πως δε θα περνούσαμε τη νύχτα μέσα στο Κάστρο...

Ο κύριος Μοράν επέστρεψε περίπου μισή ώρα αργότερα, αυτή τη φορά μόνος, αλλά καλύτερα εξοπλισμένος, και μετά από μια επίμονη προσπάθεια με ένα μεγάλο κατσαβίδι, τελικά η ασφάλεια ελευθερώθηκε και, επιτέλους, η πόρτα άνοιξε!... 

Με μιας όλοι μας νιώσαμε τεράστια ανακούφιση... Όλοι, εκτός ίσως από τον... Μαύρο Βαρώνο, ή όποια τέλος πάντων δύναμη δεν ήθελε να μοιραστεί το κάστρο μαζί μας. Ζήτησα συγγνώμη από τον κύριο Μοράν για την περιπέτεια που τους είχα βάλει μέσα στη νύχτα κι εκείνος με διαβεβαίωσε πως δεν υπήρχε κανένα θέμα, όλα ήταν καλά αφού είχαμε καταφέρει να ξεπεράσουμε το πρόβλημα. Μου εξήγησε πως η πάνω κλειδαριά είχε κάποιο μηχανισμό ασφαλείας από μέσα, που έπρεπε να έχει πρώτα απασφαλιστεί ώστε να μπορεί μετά να κλειδώσει η πόρτα (-κάτι που, η αλήθεια είναι, θα ήταν χρήσιμο να το γνώριζα από πριν-), μας καληνύχτισε και έφυγε.  

Ο Θανάσης ερευνά εξονυχιστικά τα σύμβολα και τις ταμπέλες πάνω στις παλιές Μασονικές καρέκλες

Ο Θανάσης ήταν βέβαια ακόμα μαζί μας. Καθήσαμε στο σαλόνι και απολαύσαμε ένα μπουκάλι με κόκκινο κρασί, που είχαμε αγοράσει νωρίτερα για την περίσταση. Η εμπειρία ήταν μοναδική, καθώς ο χώρος παρέπεμπε σε άλλη εποχή, με τα περισσότερα έπιπλα αυθεντικές αντίκες, ένα μεγάλο τραπέζι με καρέκλες που είχαν στην πλάτη χαραγμένα Μασονικά σύμβολα και ταμπέλες με τα ονόματα εκείνων που κάποτε το χρησιμοποιούσαν, βιβλιοθήκες φορτωμένες κάθε είδους βιβλία, μερικά απ' αυτά αρκετά παλιά, πίνακες και ταριχευμένα ζώα στους τοίχους, -μέχρι και ένα γιγάντιο κεφάλι Αφρικανικού βουβαλιού που σαν άλλος Μαύρος Βαρώνος έμοιαζε να μας κοιτάει απ' τη γωνία κάπως απειλητικά...  

Η βουβαλοκεφαλή στη γωνία του σαλονιού

 Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, πήγα τον Θανάση με το αυτοκίνητο μέχρι τη διπλανή φάρμα  (αφήνοντας τη Μαρία μέσα στο κάστρο να περιμένει, για κάθε ενδεχόμενο...), και επέστρεψα όσο γρηγορότερα μπορούσα. Η προηγούμενη εμπειρία μου είχε αφήσει μια ελαφριά αγωνία όσο έλειπα από το κάστρο -ή ίσως ήταν και μια άλλη δύναμη, σε πείσμα εκείνης που μας ήθελε απ' έξω, που με τραβούσε σ' αυτό... 

Ευτυχώς όμως, η υπόλοιπη νύχτα εξελίχθηκε ομαλά, και δεν χρειάστηκε να πολεμήσουμε με κανέναν...Σκαθαροζούμη.

Η Μαρία στο δωμάτιο της Σαμπίνας Νούτζεντ

Το επόμενο πρωί, σηκωθήκαμε λίγο πριν τις 9, την ώρα που είχαμε κανονίσει να ετοιμαστεί το πρωινό. Η κυρία Μοράν ήταν ήδη κάτω και μαγείρευε. Κατεβήκαμε στο σαλόνι, και καθήσαμε στις καρέκλες με τα σύμβολα. Η αλήθεια είναι ότι με το φως της μέρας να διαχέεται άπλετο μέσα από τις τζαμαρίες που υπήρχαν στην μεριά της λίμνης (αυτή η πτέρυγα άλλωστε ήταν νεώτερη επέκταση του κάστρου), ο χώρος γινόταν πιο φιλικός και ίσως λίγο πιο συμβατικός. Παρόλα αυτά το πρόσωπο της Μαρίας ήταν κατεβασμένο και μάλλον άκεφο. Φαντάζομαι και το δικό μου το ίδιο. Είχαμε τόσα πολλά να κάνουμε στη διάρκεια της ημέρας. Όμως δεν θέλαμε καθόλου να φύγουμε...Το αφήσαμε υπόσχεση για επιστροφή κάποια στιγμή στο μέλλον. 

Ο Θανάσης μας πρόφτασε στην κατάλληλη ώρα για πιεί μαζί μας ένα φλυτζάνι καφέ. Κάποιοι εργάτες είχαν ήδη αρχίσει να φτάνουν για να συνεχίσουν τις εργασίες. "Είστε πολύ τυχεροί που καταφέρατε και μείνατε εδώ αυτό το διαστημα!...", μου είπε ο κύριος Μοράν... "Είμαστε πολύ τυχεροί που καταφέραμε και μείναμε εδώ μετά το χθεσινό κλείδωμα!...", του απάντησα και χαμογελάσαμε παρέα. Ευχαριστήσαμε το ζεύγος Μοράν και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε. Είχαμε προγραμματίσει να δούμε και να μείνουμε και σε άλλα "στοιχειωμένα" κάστρα της Ιρλανδίας -σε ένα απ' αυτά μάλιστα, το ίδιο βράδι. Αυτή όμως ήταν η πιο αυθεντική εμπειρία διαμονής μας σε κάστρο τουλάχιστον κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.  Και θα την θυμόμαστε πολύ νοσταλγικά, για καιρό. 'Ισως, μέχρι την επόμενη φορά... 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...