ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΙΡΛΑΝΔΙΑ (Δ' ΜΕΡΟΣ)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Γ' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ... 

ΚΙΛΚΕΝΙ: ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ- Η ΕΡΕΙΠΩΜΕΝΗ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑΚΗ ΠΟΛΗ ΤΟΥ ΚΕΛΛΣ - Η ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΙΛΦΕΪΝ ΚΑΙ Ο ΠΕΤΡΙΝΟΣ ΙΠΠΟΤΗΣ- ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΝΕΟ-ΓΟΤΘΙΚΟ ΑΡΧΟΝΤΙΚΟ ΤΟΥ ΝΤΑΚΕΤΣ ΓΚΡΟΟΥΒ

Το πρωί η βροχή είχε σταματήσει. Ανά διαστήματα έπιανε εκείνο το απαλό παγωμένο ψιλόβροχο ('drizzle') που σαν τους Ιρλανδούς, πλέον είχαμε κι εμείς αρχίσει να συνηθίζουμε και να μην του δίνουμε σημασία, τουλάχιστον μέχρι αργότερα το απόγευμα, που κάθε μέρα, περίπου την ίδια ώρα, άρχιζε πάλι να δυναμώνει. 

 

Μετά το πρωινό, βγήκαμε για μια σύντομη βόλτα στην πόλη, και κάναμε μια στάση στο παλιό νεκροταφείο του Αγίου Πατρικίου, που βρέθηκε στο δρόμο μας, όπου υπήρχαν πολλοί περισσότεροι παμπάλαιοι Νορμανδικοί πέτρινοι τάφοι, με σκαλισμένα σύμβολα που είχαν αρκετό ενδιαφέρον.  

Συνεχίζοντας, λίγο παρακάτω, φτάσαμε στη Γέφυρα του Ιωάννη (John's Bridge), που ουσιαστικά συνδέει την παλιά πόλη του Κιλκένι με τη νεώτερη. Η γέφυρα έχει επισκευαστεί σε διάφορες περιόδους μετά από ζημιές που είχαν προκληθεί από το φούσκωμα του ποταμού Νορ. Μάλιστα λένε πως έχει στοιχειώσει από to 1763, όταν κατέρρευσε εξαιτίας μιας πολύ μεγάλης πλημμύρας του, οδηγώντας έτσι στον θάνατο 16 από τους κατοίκους που ήταν ανάμεσα στο πλήθος που κάπως απερίσκεπτα είχε μαζευτεί εκεί, για να παρακολουθήσει τη δραματική σκηνή της κατάρρευσης της αντικρυστής Πράσινης Γέφυρας, μερικές στιγμές νωρίτερα...

Το κάστρο του Κιλκένι και η στοιχειωμένη όχθη του ποταμού Νορ, που μοιάζει ήρεμος, αλλά γίνεται πολύ επικίνδυνος όταν αγριεύει....

Από το σημείο αυτό, το Κάστρο του Κιλκένι φαντάζει επιβλητικό και μεγαλοπρεπές πάνω ακριβώς από την όχθη του ποταμού, που όπως και οι κήποι του, λένε ότι στοιχειώνονται από μια Λευκή Κυρία. Η παράδοση την ταυτίζει με την Λαίδη Μαργαρίτα Μπάτλερ, που είχε γεννηθεί στο κάστρο, και φαίνεται πως το πνεύμα της είναι το ίδιο ανήσυχο με εκείνο της εγγονής της και δεύτερης συζύγου του Ερρίκου Η', Άννα Μπολέυν - που σύμφωνα με άλλες ιστορίες στοιχειώνει τον Πύργο του Λονδίνου...

 

Επιστρέφοντας στο αυτοκίνητο, στο δρόμο σταματήσαμε σε μια αντικερί, όπου η Μαρία αγόρασε κάποια διακοσμητικά από εκείνα που συνήθως κανείς συναντάει σε Κάστρα, σε Μουσεία, και...στο σπίτι της.

 ...Πιο συγκεκριμένα, έναν μεγαλόσωμο ταριχευμένο αγριόγατο, που σύμφωνα με τον μαγαζάτορα είχε κάποτε σκοτωθεί σε ένα κτήμα, επειδή είχε εξαφανίσει τους φασιανούς, και έναν επίσης ταριχευμένο φασιανό, που ήταν μάλλον το τελευταίο θύμα του αγριόγατου...    

  

Οι πύργοι που προστατεύουν το τοίχος του Μοναστηριού

Από το Κιλκένι κατευθυνθήκαμε προς το γειτονικό Μοναστήρι του Κελλς (Kells Priory), ουσιαστικά μια περιτοιχισμένη κοινότητα ή μικρή Μεσαιωνική πόλη, σε μια έκταση 16 περίπου στρεμμάτων, που ιδρύθηκε το 1193 ως Μοναστήρι Αυγουστίνων, παράρτημα εκείνου του Μπόντμιν, στην Κορνουάλη.

 Σήμερα μοιάζει περισσότερο με Μεσαιωνικό φρούριο, με τους 7 πύργους (που του έχουν δώσει και την τοπική ονομασία "Επτά Κάστρα") να προστατεύουν το περιμετρικό τείχος του. 

Μπροστά στο εξωτερικό τοίχος που περιβάλλει το Κελλς κάνοντάς το να μοιάζει περισσότερο με φρούριο...

Ερείπια του γοτθικού ναού του Μοναστηριού

Στον εσωτερικό χώρο  μπορεί κανείς να δει έναν αριθμό από ερειπωμένα κτίσματα, που έχουν διασωθεί σε καλή κατάσταση, παρά τις επιδρομές που τα πρώτα 150 χρόνια της λειτουργίας του το Μοναστήρι είχε δεχθεί (ανάμεσα τους κι εκείνη, από τον αδερφό του Ρόμπερτ ντε Μπρους, και τελευταίου Σκωτσέζου Βασιλιά της Ιρλανδίας, Εδουάρδου ντε Μπρους), μέχρι την κατάλυση των Μοναστηριών, το 1540, και την ακόλουθη παράδοσή του στον Κόμη του Όρμοντ, Τζέιμς Μπάτλερ, από τον Ερρίκο Η΄.

Ερειπωμένο εκκλησιαστικό κτίσμα στην κορυφή του λόφου πάνω απ' το Κελλς

Στην είσοδο για το Μεσαιωνικό Μοναστήρι του Κελλς

Από κει συνεχίσαμε προς την παλιά εκκλησία Κιλφέιν, έναν ερειπωμένο Γοτθικό ναό του 14ου αι., σε μια εξοχική περιοχή, όχι πολύ μακριά από το Κελλς. Ακολουθώντας τις οδηγίες του gps, παρκάραμε δίπλα σ' ένα αγροτόσπιτο και συνεχίσαμε με τα πόδια στον σύντομο -αλλά αρκετά λασπωμένο- χωματόδρομο, που ξεκινούσε δίπλα του.

Η Μεσαιωνική εκκλησία Κιλφέιν

Λίγα μέτρα μετά, πίσω απ' τα  δέντρα του μικρού δάσους που κρατούν μυστική την παλιά εκκλησία κρύβοντάς την απ' το δρόμο, πρόβαλλε ξαφνικά ο σκελετός της, ανάμεσα στους τάφους, που την περιβάλλουν. Το κτίσμα, αν και έχει προ πολλού μείνει εκτεθειμένο στις διαθέσεις του καιρού, χωρίς σκεπή, φαινόταν αρκετά καλοδιατηρημένο για την ηλικία του.

Στη μια άκρη υπάρχει κι ένα τριώροφο πρεσβυτέριο με κωδωνοστάσι, οχειρωμένο με τη μορφή πύργου.

 

Η σημαντικότερη ατραξιόν όμως της εκκλησίας αναμφισβήτητα είναι ο "Μακρύς Άνδρας"('Cantwell Fada'), ένας ανάγλυφος Νορμανδός Ιππότης με τον οπλισμό του, ύψους 2.5 περίπου μέτρων, σκαλισμένος πάνω σε ένα μεγάλο κομμάτι ασβεστόλιθου -που αποτελεί ένα σημαντικό δείγμα της Νορμανδικής τέχνης λίγο πριν την εποχή της παρακμής της, εξαιτίας της εισβολής του ντε Μπρούς, αλλά και της επιδημίας του Μαύρου Θανάτου. 

Φαίνεται μάλιστα πως πρόκειται για Σταυροφόρο, όπως  υποδηλώνει ο τρόπος με τον οποίον είναι στραμμένα τα πόδια ("σταύρωμα") τής περίτεχνα σκαλισμένης φιγούρας.

 Πιθανολογείται πως η πέτρα αυτή ήταν το άνω μέρος της σαρκοφάγου του Νορμανδού Ιππότη και Λόρδου του Κιλφέιν, Τόμας ντε Κάντγουελ, (Thomas de Cantwell), που πρέπει να συμμετείχε στην σταυροφορία του Λόρδου Εδουάρδου (1271-72). Άλλωστε, στο αριστερό χέρι ο πετρωμένος Ιππότης κρατάει μια ασπίδα με το Οικόσημο των Κάντγουελ - με την ιστορία του Οίκου τους στην Ιρλανδία να ξεκινάει από την εποχή ακόμα του Στρόνγκμποου, με έναν Ιππότη Κάντγουελ να είναι ανάμεσα στους ακόλουθούς του.

   Ο Ιππότης του Κιλφέιν (Cantwell Fada)

Ενδιαφέρον όμως έχει η ιστορία του θανάτου του Τόμας. Σύμφωνα με την εκδοχή αυτή, ο Λόρδος του Κιλφέιν ήταν παντρεμένος με την Βεατρίκη Ντονάτι, την οποία είχε γνωρίσει στην Φλωρεντία κατά τη διάρκεια της σταυροφορίας και έχοντας εντυπωσιαστεί απ' την ομορφιά της, επιστρέφοντας στην Ιρλανδία είχε φέρει μαζί του. Στο επόμενο διάστημα όμως το ενδιαφέρον ανάμεσά τους χάθηκε και το ζευγάρι ψυχράθηκε. Έτσι η παρεγκωνισμένη Βεατρίκη αναζήτησε και βρήκε παρηγοριά μέσα απ' τη φιλία της με την- γνωστή μας πλέον- Αλίκη Κύτελερ, αλλά και την ερωτική (;) συντροφιά του Όλιβερ ντε Λα Φρέιν. 

Κατηγορούμενη ως συνεργός της Κύτελερ, και με τις ευλογίες του συζύγου της, η Βεατρίκη φυλακίστηκε στα μπουντρούμια του κάστρου του Κιλκένι, αλλά κατάφερε τελικά, μαζί με τον "συνεργό", ή ερωτικό σύντροφό της να δραπετεύσει. Οι δυό τους κατέφυγαν στο Αββαείο Γκράιγκ (Graig Abbey), όπου βρήκαν άσυλο για 5 μήνες. Ο Κάντγουελ όμως τελικά τους ανακάλυψε και κατά τη διάρκεια της σύλληψής τους, σκότωσε τον ντε Λα Φρέιν. Η άτυχη Βεατρίκη βρέθηκε πάλι αιχμάλωτη να οδηγείται σε κάποια φυλακή για να δικαστεί για μαγεία. Στην πορεία όμως κατάφερε κάποια στιγμή να τρυπήσει τον άνδρα της με τη χρυσή της καρφίτσα στην καρδιά, προκαλώντας του έτσι ένα τραύμα που αποδείχτηκε θανατηφόρο... Αποτέλεσμα βέβαια ήταν να της απαγγελθούν δύο κατηγορίες, για το φόνο του άνδρα της και για μαγεία... Δήλωσε ένοχη μόνο στην πρώτη, λέγοντας ότι το έκανε προσπαθώντας να αμυνθεί, ενώ φυσικά δεν δέχτηκε τις κατηγορίες για μαγεία. Όπως και να'χει βρέθηκε πάλι έγκλειστη στο κάστρο του Κιλκένι, όπου πριν προλάβει να εκτελεστεί η θανατική της ποινή με τον τρόπο που δυσκολεύονταν να αποφασίσουν (θα έπρεπε να εκτελεστεί ως δολοφόνος, ή ως αιρετική;...), πρόλαβε ή ίδια και αυτοκτόνησε. 

Αντίγραφο του Ιππότη του Κάντγουελ στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

Και η ιστορία της Βεατρίκης μπορεί να ξεχάστηκε, αλλά η μορφή του Τόμας Κάντγουελ έμεινε εκεί, μέσα στην μικρή εκκλησία, ψυχρή όπως η καρδιά του, λες και είχε παγώσει στο χρόνο... Σύμφωνα μάλιστα με κάποια άλλη ιστορία, ακόμα και μετά το θάνατό του, συνέχισε να προκαλεί τον τρόμο στους ντόπιους. Όχι ως φάντασμα, αλλά ως πέτρινος "μπαμπούλας", αφού κάθε φορά που οι μαθητές απ' το γειτονικό Προτεσταντικό σχολείο ήταν να τιμωρηθούν, εξαναγκάζονταν να φιλήσουν τον "Μακρύ Άνδρα"...

Η επόμενη στάση μας ήταν λίγο έξω από το Κάρλοου, σε μια ερειπωμένη έπαυλη του 19ου αι., το διάσημο Ντάκετς Γκρόουβ, ('Duckett's Grove'), που επίσης παρουσιάζεται ως ένα απ' τα "πιο στοιχειωμένα" κτίσματα της Ιρλανδίας...

H Κεντρική Πύλη, με το "Σιδηρούν Κάστρο" και τους Δύο πύργους, που οδηγεί στο Ντάκετς Γκρόουβ

 Το αρχικό κτίριο ήταν ένα δυώροφο Γεωργιανό Αρχοντικό, που τον 18ο αιώνα είχε χτιστεί σ' εκείνο το σημείο για την οικογένεια των Ντάκετ. Στις αρχές του 19ου αι., πέρασε στην ιδιοκτησία του Τζον Ντέιβιντσον Ντάκετ, ο οποίος αποφασίσε να επενδύσει στο κτίριο ανασχεδιάζοντάς το σε Νεο-γοτθικό στυλ, που ήταν της μόδας εκείνη την εποχή. Ο αρχιτέκτονας Τόμας Κόμπτεν ανέλαβε να διεκπεραιώσει το μεγαλόπνοο έργο, και οι εργασίες ανακατασκευής σε αυτό το πρώτο στάδιο, που άλλαξε το αρχιτεκτονικό στυλ του Αρχοντικού, διήρκεσαν μέχρι το 1830. Τα επόμενα χρόνια οι επεκτάσεις συνεχίστηκαν από τον γιό του, Γουίλιαμ Ντάκετ, που απέκτησε επίσης πλούτο μέσα από τον γάμο με την πρώτη σύζυγό του, Χάριετ. Μέχρι το 1845 οι προσθήκες αυτές περιελάμβαναν επένδυση της τοιχοποιίας με λίθους από γρανίτη, ψηλές καμινάδες, οκταγωνικούς, τετράγωνους και στρογγυλούς πύργους και τουρέδες, αψιδωτά παράθυρα, και γκροτέσκα εξωτερική διακόσμηση, που είχαν πλέον σχεδόν εξαφανίσει τα προγενέστερα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά του, καταλήγοντας σε αυτό το επιβλητικό νεο-Γοτθικό Αρχονικό σε στυλ κάστρου, που εκείνη την εποχή δέσποζε ως το μεγαλύτερο στην περιοχή! Για τον Γουίλιαμ ήταν σύμβολο κοινωνικού στάτους, και ήταν αρκετά εντυπωσιακό ώστε να μπορεί εκεί πλέον να δίνει συχνά γκλάμουρ πάρτυ και δεξιώσεις, προσκαλώντας μέλη της υψηλής κοινωνίας από τις γύρω περιοχές, αλλά και πολλούς διάσημους Δουβλινέζους... Πάντως η έκταση γύρω απ' την έπαυλη και οι κήποι όλο αυτό το διάστημα περέμεναν ανοιχτοί σε επισκέπτες από όλα τα κοινωνικά στρώματα και, όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του 1901, είχε τύχει να κάνουν πικ νικ σε διάφορα σημεία στην περίμετρο του Αρχοντικού, μέχρι και 150 άτομα ταυτόχρονα.

Το νεο-γοτθικό Αρχοντικό Ντάκετς Γρόουβ, που θεωρείται απ' τα πιο στοιχειωμένα κτίσματα της Ιρλανδίας

Το 1895, αν και ήδη 73 χρονών, ο Γουίλιαμ Ντάκετ ξαναπαντρεύτηκε και έφερε στο σπίτι τη γυναίκα του, Μαρία και την κόρη της, Όλιβ. Ο Γουίλιαμ έζησε μέχρι το 1908, ενώ η χήρα σύζυγός του, (που λέγεται πως είχε μεγάλη αποστροφή για τον Καθολικισμό), συνέχισε για λίγο να μένει στο Ντάκετς Γκρόουβ, που εκείνη την εποχή περιγράφεται να έχει "24 παράθυρα στην πρόσοψη, 40 δωμάτια, και ακόμα 27 βοηθητικά κτίρια στην περίμετρό του", χωρίς υπηρέτες, ή άλλο βοηθητικό προσωπικό (ενώ κάποτε απασχολούσε 11 άτομα μόνο για τον κήπο, το γκαζόν και τους εξωτερικούς χώρους!...). Πέρα από τον ατζέντη της και τη γυναίκα του που φιλοξενούσε, δεν είχε κανέναν άλλον κοντά της, ούτε καν την κόρη της, με την οποίαν είχε αποκτήσει πολύ κακή σχέση... Λίγο αργότερα τελικά μετακόμισε στο Δουβλίνο, και όταν κι εκείνη πέθανε, δεν κληροδότησε τίποτα στην Όλιβ, κι έτσι το άλλοτε λαμπρό Αρχοντικό, μέσα στο κτήμα των 20 περίπου στρεμμάτων έμεινε έρημο...

Το υποβλητικό Αρχοντικό, που σύμφωνα με το θρύλο στοιχειώνεται από μια 'banshee'...

Στη συνέχεια, για ένα διάστημα χρησιμοποιήθηκε από τις δυνάμεις του ΙΡΑ ως βάση και κέντρο εκπαίδευσης της τοπικής ομάδας κρούσης, και πρέπει να είναι από τα λίγα Αρχοντικά και Πυργόσπιτα, που όταν έφυγαν άφησαν ανέπαφο, επειδή η οικογένεια των Ντάκετς ήταν γνωστό πως φερόταν πολύ καλά στους ντόπιους -ιδιαίτερα εκείνων που απασχολούνταν στην έπαυλη, προσφέροντας στις οικογένειές τους κάθε Χριστούγεννα επιπλέον χρήματα, ρουχισμό, και παιχνίδια για τα παιδιά. 

Ακόμα κι έτσι όμως, δεν γλίτωσε τελικά από μια ανάλογη μοίρα και το 1933, χωρίς κανείς να μάθει ποτέ πως προκλήθηκε η πυρκαγιά, παραδόθηκε κι αυτό τελικά στις φλόγες...

Αν και σήμερα, το νεο-Γοτθικό Αρχοντικό που μοιάζει με ερειπωμένο κάστρο παραμένει σκελετωμένο, ομολογώ πως με είχε εντυπωσιάσει από την ημέρα που το είχα πρωτοδεί - πριν από 8 χρόνια, σε ένα επεισόδιο της εξαιρετικής σειράς του Syfy, Destination Truth. Τότε, ο πρωταγωνιστής της σειράς, Τζος Γκέιτς, με καλεσμένους κάποια μέλη της ομάδας Ghost Hunters International, είχαν περάσει μια νύχτα σ' αυτό, αναζητώντας την "μπάνσι" ('banshee'), που σύμφωνα με κάποιον θρύλο, το στοιχειώνει εξαιτίας κάποιας κατάρας που είχε δοθεί κάποτε στον Γουίλιαμ από τη μητέρα μιας νεαρής κοπέλας που φαίνεται πως είχε αποπλανήσει, όταν εκείνη είχε βρει τραγικό θάνατο στο κτήμα, πέφτοντας από ένα άλογο...

Εκείνη την εποχή, το τηλεοπτικό "κυνήγι φαντασμάτων" δεν είχε ακόμα κορεστεί και τέτοιου είδους έρευνες, σ' έναν τόσο υποβλητικό χώρο, έμοιαζαν μακρινό όνειρο - και φυσικά το συγκεκριμένο επεισόδιο είχε κάνει την επιθυμία να επιστρέψω στην Ιρλανδία ακόμα πιο έντονη!... Και αν είχαμε ακόμα 2011, θα πρέπει να παραδεχτώ πως δεν υπήρχε περίπτωση να μην είχαμε περάσει από εδώ το προηγούμενο βράδι, που ο Μπάρι ΦιτσΤζέρaλντ (μέλος της ομάδας των Ghost Hunters International που συμμετείχε σ' εκείνο το επεισόδιο), είχε κανονίσει ένα νέο νυχτερινό "κυνήγι φαντασμάτων" -και λοιπών "στοιχειών"- εδώ ακριβώς, στο Ντάκετς Γκρόουβ, με αφορμή φυσικά το Χαλοουίν... 

Ντάκετς Γκρόουβ (υπέρυθρο)

Λόγω της ιδιαιτερότητας και του ενθουσιασμού που μου είχε προκαλέσει, (αλλά και της διαφαινόμενης συγχρονικότητας), η αλήθεια είναι ότι με τη Μαρία το συζητήσαμε αρκετά ως πιθανότητα.  Όμως πλέον έχουμε αρχίσει να ζυγίζουμε τα πράγματα διαφορετικά... Όσο συναρπαστική κι αν ήταν η ιδέα πως θα είχαμε πρόσβαση σ' αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο τη νύχτα, στην ουσία δεν έπαυε να είναι βασικά ένα εμπορικό event, και με τον αριθμό των ατόμων που θα είχαν επιλέξει να γιορτάσουν έτσι το Χαλοουίν (πληρώνοντας βέβαια και το κόστος συμμετοχής), θα μας αναλογούσε πολύ λίγος χρόνος για να περιηγηθούμε -προφανώς ως μέλη κάποιας υπο-ομάδας -, ανάμεσα στους ερειπωμένους του τοίχους. -Και φυσικά, δε συζητάμε καν για δυνατότητα πραγματικής "έρευνας"... Η δε βροχή, που όλο το προηγούμενο βράδι δεν είχε σταματήσει ήταν ένας επιπλέον αρνητικός παράγοντας, αφού το κουφάρι που έχει μείνει από την περίλαμπρη άλλοτε έπαυλη, όσο γοητευτικό μεν κι αν παραμένει, πρακτικά είναι εντελώς εκτεθειμένο στον καιρό. Προτιμήσαμε λοιπόν να κάνουμε μια στάση τώρα, και να το δούμε στο φως της μέρας -που ήδη πάντως είχε αρχίσει να λιγοστεύει...

Από την πυρκαγιά του 1933, που κανείς δεν ξέρει πως ξεκίνησε, το νεο-Γοτθικό Αρχοντικό έμεινε ένας ερειπωμένος σκελετός..

Η πρόσβαση εσωτερικά των τειχών ήταν φραγμένη, αλλά έτσι κι αλλιώς οι χώροι ήταν όλοι ερειπωμένοι και το μόνο που μπορούσε κανείς να δει ήταν χαλάσματα, που φαίνονταν από τα ανοίγματα...

Τα εναπομείναντα γκάργκοιλς στους πύργους

Περπατήσαμε δίπλα στους εξωτερικούς τοίχους, κάτω απ' τους γοτθικούς πύργους και τους τουρέδες, που πλέον κατοικούνται μόνο από κοράκια, παρατηρώντας σε κάποια σημεία σύμβολα και άλλα περίτεχνα  ανάγλυφα σκαλίσματα, ή ακόμα και κάποια διακοσμητικά γκάργκοιλς που, σαν ξεχασμένοι φρουροί, μας κοιτούσαν από ψηλά...

Το μονοπάτι αυτό κάποτε ήταν στολισμένο με αγάλματα και άλλες μαρμάρινες διακοσμητικές στήλες, αλλά πλέον δεν έχει μείνει τίποτα που να τα θυμίζει...

Οι πύργοι και οι τουρέδες πλέον έχουν καταληφθεί από κοράκια

Εξετάζοντας αργότερα μια φωτογραφία της Μαρίας, που απεικονίζει έναν από τους πύργους, κάνοντας ζουμ στο παράθυρο,  διαπίστωσα πως πάνω στο τζάμι διακρίνεται μια αχνή μορφή-σκιά μιας...κάπως παράξενης φιγούρας, αφού μοιάζει σαν ένα....κεφάλι με κέρατα, που κοιτάζει προς τα έξω. 

...Κάποιο περίεργο παιχνίδι της υγρασίας που είχε θολώσει το τζάμι με αυτόν τον τρόπο;... Μια "δαιμονική" μάσκα του Χαλοουίν, που είχε μείνει ξεχασμένη εκεί; (-αν και δεν είδαμε άλλη παρεμφερή διακόσμηση στο χώρο, και εδώ που τα λέμε, θα ήταν τραβηγμένο να κρέμεται εκεί στο παράθυρο και να προκαλεί... πανικό στις πολυμελείς ομάδες φιλόδοξων "φαντασματοθηρευτών", που την προηγούμενη νύχτα έψαχναν στο χώρο για "φαντάσματα"...)

Το παράθυρο του πύργου. Κάτω απ'την αριστερή αψίδα διακρίνεται αχνά κάποια "παράξενη" φιγούρα στο τζάμι..

 Ή, να πρόκειται για κάποιο τρικ του..."κοσμικού φαρσέρ" (-που άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που έχει καταγραφεί να κάνει τα δικά του, σε μέρη που έχουμε επισκεφτεί...)  Στην ίδια θέση φαίνεται να έχει αποτυπωθεί και σ' ένα γρήγορο πέρασμα της δικής μου κάμερας που έγραφε βίντεο περίπου την ίδια στιγμή. Αλλά κι αυτή η εικόνα δεν βοηθάει περισσότερο... Δυστυχώς το παράθυρο είναι ψηλά και δεν έχουμε καλύτερη λήψη, οπότε θα πρέπει να μείνουμε κι εμείς με την απορία, μέχρι τουλάχιστον την επόμενη επίσκεψή μας στο Κάρλοου... 

Συνεχίσαμε στο πίσω μέρος της έπαυλης, όπου σήμερα βρίσκεται και η επίσημη πλέον είσοδος στον χώρο... 

Περνώντας την, μπορεί κανείς να δει δύο όμορφους περιτειχισμένους κήπους, που φροντίζει και διαχειρίζεται η Κομητεία του Κάρλοου, στην οποία πλέον ανήκει το Ντάκετς Γκρόουβ. Απέναντί τους, προς τη μεριά του κεντρικού κτιρίου, υπάρχουν ακόμα μια φάρμα και τα διάφορα άλλα βοηθητικά κτίσματα, όπου κάποτε διέμενε το υπηρετικό προσωπικό. Σε ένα απ' αυτά πλέον λειτουργεί μια τσαγιερί -που δυστυχώς την ώρα που φτάσαμε ήταν κλειστή-, ενώ κάποια άλλα έχουν μετατραπεί σε εργαστήρια όπου διδάσκονται διάφορες χειροτεχνίες.

  

Επιστρέφοντας στο μονοπάτι που περνάει μπροστά στο Αρχοντικό, τράβηξα μερικές τελευταίες φωτογραφίες. Εξετάζοντάς τες στο σπίτι, προκειμένου να επιλέξω το υλικό για αυτό το blog, παρατήρησα ότι σε δύο απ' αυτές, κάτω από το μεγάλο δέντρο μπροστά στο κτίριο εμφανίζεται ένα έντονο φως, σαν πορτοκαλί λάμψη, ή, πύρινη "φλόγα", που μοιάζει να αιωρείται... Ζουμάροντας στο σημείο δεν διακρίνεται κάποιο αντικείμενο, που θα μπορούσε ίσως να αντανακλά το φως του ήλιου (-η μόνη λογική εξήγηση που μπορούσα να σκεφτώ), ...αν φυσικά την ημέρα εκείνη φαινόταν ήλιος! Ο ουρανός, όπως διακρίνεται και στις υπόλοιπες φωτογραφίες, εκείνο το απόγευμα ήταν εντελώς καλυμμένος από σύννεφα και μάλιστα, όση ώρα ήμασταν εκεί, έβρεχε...

Δύο διαδοχικές φωτογραφίες του Ντάκετς Γκρόουβ. Στη δεύτερη διακρίνεται ένα μικρό πορτοκαλί φως κάτω απ' το δέντρο (-η λάμψη σε ζουμ)

Φωτογραφία απ' το σημείο που φαίνεται το παράξενο φως...

Επιπλέον, η φωτεινή αυτή λάμψη δεν υπάρχει καθόλου στις επόμενες φωτογραφίες με το ίδιο κάδρο, λες και το φως ξαφνικά εξαφανίστηκε. Αλλά ούτε και σε μια άλλη φωτογραφία που είχα τραβήξει νωρίτερα, στεκόμενος μπροστά σ' εκείνο ακριβώς το σημείο, δίπλα στο δέντρο φαίνεται κάτι που θα μπορούσε να έχει προκαλέσει κάτι τέτοιο... 

Ψάχνοντας για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τις μαρτυρίες περί "στοιχειωμάτων" του Ντάκετς Γκρόουβ, ανακάλυψα πως οι "αιωρούμενες φωτεινές σφαίρες" είναι ανάμεσα στα παράξενα φαινόμενα που έχουν αναφερθεί να εκδηλώνονται στο Αρχοντικό. Κι ύστερα, βέβαια, είναι κι εκείνη η μυστηριώδης πυρκαγιά που κατέκαψε το κτίριο το 1933...

Αν ο καιρός ήταν καλύτερος, φεύγοντας είχαμε σκοπό να περνούσαμε μια βόλτα κι απ' τα βουνά του Γουίκλοου, όπου υπάρχαν μερικά ενδιαφέροντα σημεία που είχα σημειώσει, ή θα δοκιμάζαμε να ανεβούμε μια βόλτα στο λόφο του θρυλικού, Hell-fire Club.  Όμως εξακολουθούσε να βρέχει και, όπως συνήθιζε και τις προηγούμενες μέρες, όσο έπεφτε το σκοτάδι, η βροχή δυνάμωνε όλο και περισσότερο, οπότε αυτά αναγκαστικά έμειναν για την επόμενη φορά. Συνεχίσαμε για το Μιθ, όπου είχαμε κανονίσει να περάσουμε τη νύχτα σε μια παραδοσιακή πανσιόν, στα προάστια του Ναβάν. 

Φτάνοντας, είχαμε ολοκληρώσει μια μεγάλη κυκλική διαδρομή, έχοντας καλύψει ένα σημαντικό μέρος της Ιρλανδίας...   

Ο ΛΟΦΟΣ ΤΗΣ ΤΑΡΑ  (ΚΑΙ Η...ΤΟΥΜΠΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΜΠΑ)

Το επόμενο πρωί ξεκίνησε με την επίσκεψη στον λόφο της Τάρα, ένα από τα ιερότερα μέρη του νησιού και σημαντικότερη έδρα Δύναμης και Εξουσίας στην Ιρλανδία. Εκεί βρισκόταν η πρωτεύουσα του Μυθικού Βασιλείου των Τούθα ντε Ντανάν (Tuatha De Danann), και για εκατοντάδες χρόνια, εκεί γινόταν η τελετή ενθρόνησης των Μεγάλων Βασιλέων της Ιρλανδίας. Αν και τα ιστορικά στοιχεία είναι ανεπαρκή για να τεκμηριώσουν κάτι τέτοιο, έχει υποστηριχτεί ότι συνολικά 142 Βασιλείς έχουν κυβερνήσει από την Τάρα, από την Προϊστορική εποχή μέχρι και τους Ιστορικούς χρόνους!...  

Ανεβαίνοντας τον λόφο, το μονοπάτι περνάει δίπλα απ' την εκκλησία του Αγίου Πατρικίου, ο οποίος λέγεται ότι είχε έρθει εδώ, αποφασισμένος να αντιπαρατεθεί με τον παγανισμό στην καρδιά του... Το παρών κτίσμα είναι του 19ου αιώνα, και βρίσκεται  στη θέση προγενέστερου ναού, που στις αρχές του 13ου αιώνα ανήκε στο Τάγμα των Ιωαννιτών Ιπποτών, ενώ δίπλα του υπάρχει ένα μικρό ατμοσφαιρικό νεκροταφείο με μερικούς αρκετά παλιούς σταυρούς στους τάφους - αρκετά νεώτεροι πάντως εκείνου του τελευταίου μη Χριστιανού βασιλιά της Ιρλανδίας, Λοϊγκέρ (Loegaire), ο τάφος του οποίου πιστεύεται πως έχει βρεθεί σε κάποιο σημείο του λόφου...

Πανοραμική θέα προς τα Δυτικά από την κορυφή του Λόφου (φωτογραφία απ' την προηγούμενή μου επίσκεψη)

 Φτάνοντας στην κορυφή, η θέα προς τα Δυτικά είναι εκπληκτική, καθώς η καταπράσινη Κοιλάδα της Κεντρικής Ιρλανδίας απλώνεται μέχρι εκεί που μπορεί να δει το μάτι... - ένα σκηνικό που φυσικά έπαιξε μεγάλο ρόλο στην επιλογή της θέσης που θα είχε ένα τόσο σημαντικό πολιτικό και κυρίως τελετουργικό κέντρο. Η λέξη 'Temair', που είναι η Κελτική ονομασία της Τάρα φαίνεται να σχετίζεται με το Λυκόφως και το σκοτάδι, ένα οριακό και ιερό μέρος, ή μια Πύλη για τον Αλλόκοσμο...

Στον λόφο υπάρχει ένας αριθμός από (φρουριακές) κυκλικές περιφράξεις (enclosures), από την εποχή του σιδήρου. Η μεγαλύτερη και κεντρικότερη απ' αυτές είναι η "Περίφραξη των Βασιλέων" ('the Enclosure of the Kings' -ή, στα Γαελικά, Ráth na Ríogh). Η περίμετρός της, που από τον 1ο αι. π.Χ ήταν οριοθετημένη από έναν φράκτη με ξύλινους πασάλους, είναι 1000 μέτρα. 

Τούμπα των Ομήρων (φωτ. Θ.Βέμπος)

Μέσα σ' αυτήν υπάρχει η αποκαλούμενη "Τούμπα των Ομήρων" ('Mound of the Hostages'), ένα Ταφικό μνημείο, διαμέτρου 15μ. και ύψους 3μ., ηλικίας πέντε χιλιάδων χρόνων (η κατασκευή του τοποθετείται μεταξύ του 3200-2800 π.Χ.). Η κορυφή της τούμπας, που στην αρχαιότητα περιβαλλόταν από έναν άλλο ξύλινο φράκτη (henge), είναι το ψηλότερο σημείο του λόφου.

Τούμπα των Ομήρων-είσοδος ταφικού μνημείου (φωτ.Θ.Βέμπος)

Μια χαμηλή πόρτα, περίπου ενός μέτρου ύψους, ανάμεσα σε δύο ογκόλιθους, κρατάει το πέρασμα στον ταφικό διάδρομο κλειστό, επιτρέποντας ωστόσο στις ακτίνες του ήλιου κατά την Ανατολή του Σαουίν και του Ίμολγκ (ή, Ημέρα της Αγίας Μπρίγκιντ, στις 4 Φεβρουαρίου) να περνούν απ' τα κάγκελά της, και να φωτίζουν τον διάδρομο -που έχει μήκος 4μ, πλάτος 1μ και ύψος 1.80μ...

Ογκόλιθος με σκαλίσματα στον διάδρομο

Στο εσωτερικό του Τύμβου, πλευρικά του διαδρόμου υπάρχουν πέτρες με τα χαρακτηριστικά καλλιτεχνικά σκαλίσματα. 

Στους τρεις μικρότερους χώρους, που υπάρχουν δίπλα του, έχουν βρεθεί λείψανα μεγάλου αριθμού ατόμων (υπολογίζονται 250-500), που είχαν ταφεί ή, αποτεφρωθεί εκεί, σε διαφορετικές εποχές της αρχαιότητας (-μέχρι περίπου το 1500 π.Χ). 

Ευρήματα στο Εθνικό Μουσείο Αρχαιολογίας

Μαζί βρέθηκαν και διάφορα διακοσμητικά αντικείμενα, όπως κεραμικά, χάντρες και κοκάλινες καρφίτσες... Όταν δε ο χώρος είχε πλέον γεμίσει και δεν χωρούσε άλλους, οι νεώτεροι νεκροί άρχισαν να θάβονται σε άλλα σημεία στην τούμπα. 

Ο λόφος της Τάρα από ψηλά

Μέσα στα όρια της ίδιας μεγάλης φρουριακής περίφραξης, υπάρχουν και δύο μικρότερες κυκλικές περιφράξεις, που περιβάλλονται από διπλή τάφρο - χαντάκι, και έτσι σχηματίζεται γύρω τους ένα δαχτυλίδι (-από ψηλά μαζί φαίνονται να σχηματίζουν το νούμερο 8).

Η μια περίφραξη έχει την ονομασία ο "Οίκος του Κόρμακ" ('Cormac's House', ή, Teach Chormaic), από το όνομα ενός θρυλικού βασιλιά, και η άλλη είναι ο επονομαζόμενος "Θρόνος του Βασιλιά" ( 'the King's Seat', ή στα Γαελικά, An Forradh), που εμπεριέχει τούμπα με παλαιότερους τάφους.

Η κυκλική περίφραξη - τούμπα του Θρόνου του Βασιλιά (φωτ. Θανάσης Βέμπος)

Αγκαλιά με τον "Πέτρινο Φααλ-"...εερμ, την "Πέτρα του Πεπρωμένου"!😁

Στην κορυφή της βρίσκεται η διάσημη Πέτρα του Πεπρωμένου (Stone of Destiny - Lia Fail), που σύμφωνα με την μυθολογία έφεραν εδώ οι Τούθα Ντε Ντανάν - τα παιδιά της θέας Ντάνου (-ή, Δανάης, αφού όπως κάποιοι έχουν υποστηρίξει, ίσως σχετίζονται με τους Έλληνες Δαναούς...). Σύμφωνα με το μύθο, η Πέτρα θα άφηνε τρεις δυνατές κραυγές που αντηχούσαν σ' όλη την Ιρλανδία, στο άγγιγμα εκείνου που ήταν αρκετά ανδρείος και άξιος για να γίνει ο επόμενος βασιλιάς. 

Πιστεύεται πως δίπλα σ' αυτόν τον μονόλιθο, που αποτελεί και φαλλικό σύμβολο (-και ακόμα και στα παλιότερα κείμενα αποκαλείται και "Πέτρινος Φαλλός") γινόταν η στέψη του βασιλιά, με ένα εθιμοτυπικό τελετουργικό που συμβόλιζε την ένωσή του με τη θρυλική βασίλισσα Θεά Μάεβ, που κάποτε είχε επίσης βασιλέψει στην Τάρα.  

Η θρυλική Πέτρα του Πεπρωμένου (φωτ. Θανάσης Βέμπος)

Η σχέση της Τάρα με την διαδοχή των βασιλέων φαίνεται σε πολλές ιστορίες που είναι καταγεγραμμένες στα παλαιότερα Ιρλανδικά κείμενα. Σε ένα από τα σάγκας του 9ου αιώνα, ('Cath Maige Tuired', ή, "Μάχη της Μοϊτούρε"), στην Τάρα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά και ο υπέρτατος των Κελτικών Θεών, Λουγκ (Lug). Φορώντας μια βασιλική κορώνα στο κεφάλι, κι ακολουθούμενος από έναν αριθμό ατόμων, έφτασε μπροστά στην πόρτα της περίφραξης, και ζήτησε να μπει. Ο φρουρός τον ρώτησε αν κατείχε κάποια τέχνη, όπως ήταν απαραίτητο για να επιτραπεί η είσοδος στην Τάρα. Ο Λουγκ του απαρίθμησε τη μια μετά την άλλη τις τέχνες στις οποίες ξεχώριζε, αφού κάθε φορά ο φρουρός του απαντούσε ότι υπήρχαν ήδη γνώστες αυτής της τέχνης εκεί και δεν χρειάζονταν κάποιον άλλον. Στο τέλος ο Λουγκ του ζήτησε να πάει στον βασιλιά και να τον ρωτήσει αν υπάρχει ένας άνθρωπος μέσα στην πόλη που να κατέχει όλες αυτές τις τέχνες μαζί, και τελικά ο φρουρός αναγκάστηκε να του ανοίξει, και ο βασιλιάς Νουάντα σηκώθηκε, αναγνωρίζοντας στον Λουγκ τον νέο βασιλιά της Τάρα... Σε κάποιο άλλο κείμενο, ο Λουγκ φέρεται να προφητεύει τα ονόματα των επόμενων βασιλέων της Ιρλανδίας, από τη δυναστεία, Ui Nell. (-Κάτι που δεν ήταν απαραίτητα καλό για τους ίδιους, αφού υπήρχε και η άσχημη πλευρά στο να είναι κανείς βασιλιάς, όπως θα ανακαλύπταμε λίγες ώρες αργότερα...)

Ο Θανάσης είχε φύγει μπροστά και ήταν ήδη στην τούμπα του Θρόνου του Βασιλιά, όταν έφτασα στο "δαχτυλίδι" που την περιβάλλει. Ανασκαφές στην τάφρο έχουν φέρει στο φως περισσότερες ανθρώπινες ταφές και πλήθος οστών από σκυλιά και άλογα.

Όμως, το μικρό χωμάτινο μονοπάτι που έπρεπε να ακολουθήσει κανείς για να φτάσει στο απέναντι ύψωμα της τούμπας, αρχικά κατηφορικό και μετά απότομα ανηφορικό, εξαιτίας του συνεχόμενου παγωμένου ψιλόβροχου ήταν ιδιαίτερα γλιστερό και, όπως αποδείχτηκε λίγα δευτερόλεπτα μετά, δεν φορούσα τα κατάλληλα παπούτσια για επειχηρήσω να το περάσω... 

Η...τούμπα στην τούμπα...😜

Πατώντας προσεκτικά και διερευνητικά, είχα καταφέρει να φτάσω μέχρι τη μέση, όταν ενώ πλησίαζα στην κορυφή, ξαφνικά αντιλήφθηκα ότι ξέμεινα από κάποιο σταθερό πάτημα και ούτε λίγο ούτε πολύ βρέθηκα σε μια στιγμή να κάνω και με τα δύο πόδια...πατινάζ, και την αμέσως επόμενη, καθισμένος κάτω... Το χώμα ήταν τόσο ολισθηρό που, ακόμα και καθιστός, συνέχισα να κάνω τσουλήθρα για λίγα εκατοστά προς τα κάτω. Ευτυχώς, η θεαματική αυτή... τούμπα στην τούμπα δεν ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή, αφού είχα πέσει στα...μαλακά (το μόνο που πληγώθηκε, όπως λένε, ήταν η περιφάνειά μου), αλλά καθώς από τη μέση και κάτω είχα γεμίσει λάσπη, αναγκάστηκα να σταματήσω εκεί την προσπάθεια αναρρίχησης στο Θρόνο... (-ποιός ξέρει τι... κάρμα κουβαλάω από το μακρινό παρελθόν και έπρεπε να σταματήσω στα όρια ακριβώς του Θρόνου των Βασιλέων...). Και έτσι έμεινα και με το αναπάντητο ερωτηματικό, τι θα γινόταν αν είχα αγγίξει την Πέτρα του Πεπρωμένου...

Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής, καθώς έπρεπε να προλάβουμε και το υπόλοιπο πρόγραμμα, γιατί φυσικά το μικρό αυτό ατύχημα δεν μας χάλασε τα σχέδια -απλά χρειάστηκε να κάνουμε μια μικρή στάση στο καφέ στη βάση του λόφου, για να αλλάξω... Το μόνο άσχημο ήταν ότι πλέον είχε λασπωθεί και το δεύτερο παντελόνι που είχα μαζί (το πρώτο είχε ακόμα πάνω...αλλοκοσμική λάσπη απ' τη σπηλιά των γατών) και πλέον είχα μείνει με καθαρή μόνο μια φόρμα... (-ο Θανάσης αργότερα κατέβαλε αξιέπαινες προσπάθειες να ξεπλύνει την περισσότερη λάσπη, εκπαιδευμένος όπως είναι από τα ταξίδια που κάνει κουβαλώντας τα λιγότερα δυνατά ρούχα...)

ΜΟΥΜΙΕΣ ΣΤΟ ΔΟΥΒΛΙΝΟ 

Για  άλλη μια φορά βρεθήκαμε να τρέχουμε με αντίπαλο τους δείκτες του ρολογιού, αφού η επόμενη στάση μας θα ήταν στο Δουβλίνο, κι έπρεπε να φτάσουμε στην εκκλησία του Αγίου Μίχαν πριν τις μια παρά τέταρτο, για να προλάβουμε την τελευταία ξενάγηση στην Κρύπτη. 

Ευτυχώς, αυτή τη φορά φτάσαμε έγκαιρα, την ώρα που το γκρουπ επισκεπτών είχε ήδη μπει κι ενώ ήταν έτοιμος να κατέβει κι ο ξεναγός... Περάσαμε την εξωτερική χαμηλή πόρτα που θύμιζε κελάρι κι ακολουθήσαμε τα σκαλιά που οδηγούσαν στον υπόγειο χώρο, κάτω απ' την εκκλησία, στην Κρύπτη με τις μούμιες... 

Ακολουθήσαμε τον ημιφωτισμένο διάδρομο μέχρι το τέλος του. Εκεί σε ένα μεγάλο άνοιγμα στ' αριστερά, είδαμε 4 μούμιες ξαπλωμένες στα ανοιχτά φέρετρά τους -απ' ό,τι ακούσαμε στη συνέχεια απ' τον ξεναγό, που παρουσίαζε τα μακάβρια εκθέματα με αρκετή δόση χιούμορ, υπήρχε ακόμα μια στο κλειστό φέρετρο, πίσω τους, αλλά και περισσότερες σε άλλα δωμάτια της Κρύπτης.

Μούμιες κάτω από την εκκλησία του Αγίου Μίχαν

Η πιο διάσημη ανάμεσά τους είναι εκείνη ενός γιγαντόσωμου Σταυροφόρου 800 χρόνων... Μάλιστα εξαιτίας του ύψους του (1.98m), για να χωρέσει στο φέρετρο, είχαν σπάσει τα πόδια του και τα είχαν διπλώσει κάτω απ' το σώμα. Αρχικά, το ένα του χέρι ήταν κάπως προτεταμένο και οι επισκέπτες ενθαρρύνονταν να κάνουν...χειραψία μαζί του -μέχρι το 2017, που έπαψε να επιτρέπεται η πρακτική της επαφής με τις μούμιες.  Όμως η κακοτυχία του δεν ήταν γραφτό να τελειώσει εκεί... Τον περασμένο Φεβρουάριο, κάποιοι ανεγκέφαλοι που κατάφεραν να παραβιάσουν τις πόρτες, προέβησαν σε εκτεταμένους βανδαλισμούς στο χώρο της Κρύπτης, καταστρέφοντας τελείως μια άλλη μούμια 400 χρόνων (-την αποκαλούμενη μούμια της "μοναχής"-), και αποκεφαλίζοντας τον "Σταυροφόρο"... Μετά από ανακρίσεις από την αστυνομία, τελικά το κεφάλι βρέθηκε και αφού έγιναν οι απαραίτητες εργασίες συντήρησης κι αποκατάστασης, επιστράφηκε στη θέση του, τον περασμένο Ιούλιο - κάτι που συνετέλεσε στο να ξαναρχίσουν οι ξεναγήσεις στην Κρύπτη, που μέχρι τότε είχαν διακοπεί...

                        video: Οι μούμιες της Κρύπτης του Αγίου Μίχαν

Οι μούμιες έχουν δημιουργηθεί με φυσικό τρόπο εξαιτίας του μικροκλίματος που επικρατεί στην Κρύπτη, λόγω της παρουσίας του ασβεστόλιθου στα τοιχώματα της, καθώς αυτό διατηρεί τον αέρα ξηρό, ή σύμφωνα με μια άλλη άποψη, ως αποτέλεσμα της έκθεσης των νεκρικών σωρών στο αέριο μεθανίου που εκλύεται, καθώς η εκκλησία του Αγίου Μίχαν (που η ιστορία της ξεκινάει χίλια χρόνια πριν) έχει χτιστεί πάνω σε βάλτο... 

Ευχαριστήσαμε τον ξεναγό για τις ιστορίες που μας αφηγήθηκε και για τις άλλες μούμιες της Κρύπτης, και κυρίως για τις φωτογραφίες που κατ' εξαίρεση, μας άφησε να βγάλουμε στο τέλος, και βγήκαμε έξω. 

Ωστόσο αυτές δεν ήταν οι μοναδικές "μούμιες" που σχετίζονται με βάλτο, που είδαμε εκείνο το μεσημέρι...

Η εντυπωσιακή οροφή του κτιρίου που στεγάζει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ιρλανδίας

 Αμέσως μετά κατευθυνθήκαμε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Ιρλανδίας, που φιλοξενεί αρκετά ενδιαφέροντα εκθέματα από όλες τις εποχές, κι ανάμεσά τους, μερικές απ' τις διάσημες "μούμιες των βάλτων"...

Η πτέρυγα που περιλαμβάνει τα ομολογουμένως λίγο μακάβρια εκθέματα, έχει τον τίτλο "Βασιλεία και Θυσία" ('Kingship and Sacrifice'), και παρουσιάζει τα δεδομένα που έχουν προκύψει από την επιστημονική μελέτη που πραγματοποιήθηκε σε μούμιες από την εποχή του Σιδήρου που έχουν βρεθεί μέσα σε βάλτους, σε διάφορα σημεία της Ιρλανδίας. 

O Άνδρας του Γκάλαγκ" ('Gallagh Man'), που βρέθηκε μέσα στην τύρφη σε κάποιον βάλτο. Χρονολογείται μεταξύ του 470-120 π.Χ

Ρέπλικα του κεφαλιού του "Άνδρα του Κλονυκαβάν"
(-ίδιος ο αγαπητός μας φίλος, Βασίλης Σάιτ!.. 😄)

H έκθεση έχει ως άξονα τη θεωρία που υποστηρίζει τη σχέση μεταξύ των τελετουργιών ενθρονισμού ενός βασιλιά και της κυριαρχίας του επί της έκτασης της γης, με την ανθρωποθυσία και την εναπόθεση των θυμάτων μέσα σε βάλτους σε σημεία που καθόριζαν τα σύνορα μεταξύ φυλών-βασιλείων (-οι Κέλτες φτάνοντας στην Ιρλανδία την χώρισαν σε 150 βασίλεια, τα σύνορα των οποίων μαρκάρονταν με ξύλινους στύλους, ογκόλιθους και, όπως φαίνεται, ...θυσιασμένους νεαρούς άνδρες!)

Ο κορμός του "Άνδρα του Ολντκρόγκαν" (362-175 π.Χ)

Η θυσία γινόταν προς τη Θεά της γης, με την οποίαν ενωνόταν ο βασιλιάς τη στιγμή της ανάληψης του τίτλου. Ακόμα έχει υποστηριχθεί η άποψη ότι πολλοί από τους άνδρες που θυσιάζονταν ήταν οι απερχόμενοι βασιλείς που παρέδιδαν την εξουσία, ή κάποιοι υποψήφιοι που έχαναν τελικά τον τίτλο. Ένδειξη για κάτι τέτοιο αποτελούν δείγματα όπως εκείνο του "Ανδρα του Ολντκρόγκαν" ('Oldcroghan Man'), από τον οποίον έχουν τελετουργικά αφαιρεθεί οι θηλές, καθιστώντας τον έτσι συμβολικά ανίκανο να εκτελέσει τον βασιλικό ρόλο...

 

              video: Μια από τις μούμιες των βάλτων

Κρίνοντας από τα δείγματα που έχουν βρεθεί γίνεται επίσης φανερό πως η παράδοση αυτή ήταν προ-Κελτική, αφού η αρχαιότερη μούμια που έχει βρεθεί, που ακολουθεί αυτήν την πρακτική, είναι του "Άνδρα του Κάσελ" ('Cashel Man'), που έζησε και θυσιάστηκε γύρω στο 2000 π.Χ., ενώ η παράδοση αυτή διατηρήθηκε για περισσότερο από τρεις χιλιάδες χρόνια, αφού ήταν ακόμα ζωντανή μέχρι τα τέλη του Μεσαίωνα... 

Αρχαίος τάφος στο Αρχαιολογικό Μουσείο

Στο Μουσείο φυσικά υπάρχουν και πολλά άλλα εκθέματα που μας τράβηξαν το ενδιαφέρον. Κάποια στιγμή η Μαρία μου επέστησε την προσοχή σε μια "Σίλα να Γκιγκ" ('Sheela na Gig'), μια σκαλιστή γκροτέσκα γυναικεία φιγούρα, με χαρακτηριστικά υπερτονισμένο αιδοίο, που όπως τα γκάργκοιλς, χρησιμοποιούνταν στη Μεσαιωνική Ευρώπη στη διακόσμηση ναών, για να διώξουν μακριά το Κακό, τους δαίμονες και τον Θάνατο... Τα περισσότερα γνωστά δείγματά της έχουν βρεθεί στην Ιρλανδία.

Sheela na Gig

Αφού ολοκληρώσαμε την περιήγησή μας στους διαδρόμους και τις αίθουσες του Μουσείου, επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο. Η βροχή δεν είχε σταματήσει να πέφτει και μας ακολούθησε μέχρι το Μιθ, όπου θα περνούσαμε και αυτό το βράδι - αυτή τη φορά στον ξενώνα Νιούγκραντζ, ακριβώς απέναντι από το πάρκιν του Αρχαιολογικού χώρου του Μπρου-να-Μπόιν.

Αφήσαμε τα πράγματα στο δωμάτιο, και συνεχίσαμε μέχρι τη γειτονική Ντροχέντα, ένα από τα μέρη όπου ξεκινώντας την νύχτα του Χαλοουίν, για 3 μέρες θα διαδραμματιζόταν το Φεστιβάλ Πούκα. Αν οι συνθήκες ήταν καλύτερες, ίσως προλαβαίναμε κάτι απ' το φινάλε, αλλά η δυνατή βροχή, όπως ήταν λογικό, είχε αναγκάσει τους διοργανωτές να ολοκληρώσουν την παρέλαση των χαρακτήρων του Σαουίν λίγο νωρίτερα απ' την ώρα που ήταν προγραμματισμένη να τελειώσει... 
Αφού κάναμε μια μικρή βόλτα με το αυτοκίνητο στους δρόμους της πόλης, περνώντας δίπλα απ' την Πύλη, που στα πλαίσια του Φεστιβάλ, φωτιζόταν με θεματικές προβολές (illuminations), επιστρέψαμε προς τον ξενώνα και σταματήσαμε στο ρεστοράν που μας είχε προτείνει η ρεσεψιονίστ. 
Μετά το δείπνο ακολουθήσαμε τον παραποτάμιο δρόμο του Μπόιν, που σε λιγότερο από 3 χιλιόμετρα κανονικά θα μας οδηγούσε πίσω στα δωμάτια, αλλά κάπου στη μέση αναγκαστήκαμε να σταματήσουμε, αφού πρώτα...κυριολεκτικά βουτήξαμε με το αυτοκίνητο μέσα στα νερά του ποταμού που είχε υπερχειλήσει και σ' εκείνο το σημείο έδειχνε να ενώνεται με τα ρέματα που κατέβαζαν τα νερά της βροχής απ' τον λόφο... 

 

video: Lost Highway(!)...  

Βάλαμε όπισθεν και με τη βοήθεια του gps βρήκαμε μια εναλλακτική διαδρομή, που μετά από έναν μικρό κύκλο, μας οδήγησε τελικά στον ξενώνα από την αντίθετη πλευρά του δρόμου... Μάλλον είχαμε σταθεί αρκετά τυχεροί, αφού τα νερά έφταναν ακριβώς στα σύνορα της μιας πλευράς του κήπου του συγκροτήματος, όπου ένα ρέμα κατέβαινε ορμητικά προς το δρόμο... 

video: Πολιορκημένοι απ' τα νερά στον ξενώνα...

Η αλήθεια είναι πως είχαμε μια μικρή ανησυχία για το αν το επόμενο πρωί ο αρχαιολογικός χώρος του Μπρου-να-Μπόιν θα ήταν επισκέψιμος και θα λειτουργούσε κανονικά, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να διασκεδάσουμε τη νυχτερινή μας περιπέτεια χαλαρώνοντας στο σαλόνι, απολαμβάνοντας το υπόλοιπο μπουκάλι με το τοπικό ουίσκυ με το οποίο κλείναμε σχεδόν εθιμοτυπικά τις προηγούμενες μέρες...

Λίγη ώρα μετά, η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει και τα νερά στο δρόμο είχαν αρχίσει να υποχωρούν, γεμίζοντάς μας με αισιοδοξία για την επόμενη μέρα, που θα ήταν και η τελευταία της περιηγητικής μας εκδρομής...

(Συνεχίζεται...)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Ε' ΜΕΡΟΣ (ΦΙΝΑΛΕ) ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...