ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΙΡΛΑΝΔΙΑ (Γ' ΜΕΡΟΣ)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΚΑΣΤΡΟ ΝΤΟΥΝΓΚΟΥΙΡΑ - ΤΟ ΙΕΡΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΠΡΙΓΚΙΝΤ - ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΙΛΜΑΚΙΧΡΙ - ΓΚΡΕΜΟΙ ΤΟΥ ΜΟΧΕΡ

Η βροχή είχε αρχίσει να δυναμώνει και έμεινε μαζί μας σ' όλη τη διαδρομή, με την πυκνή συννεφιά να διαλύει την μικρή ελπίδα να απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα στον Ατλαντικό, αλλά και για την αστροφωτογραφία που είχα κατά νου για το βράδι. 

Έχοντας ήδη περάσει στην Κομητεία Κλέιρ, και φτάνοντας στoν Κόλπο του Γκάλγουεϊ και τη Δυτική ακτή της Ιρλανδίας, κάναμε μια σύντομη στάση για φωτογραφίες στο κάστρο Ντουνγκουίρα (Dunguaire), ένα κάστρο του 16ου αιώνα, η αρχιτεκτονική του οποίου μου θύμισε κάποια Σκωτσέζικα κάστρα στα Χάιλαντς, όπως το Αϊλήν Ντόναν (Eilean Donan)...

Το κάστρο Ντουνγκουίρα, στον κόσλπο του Γκάλγουεϊ, από το 1520...

Από κει συνεχίσαμε διασχίζοντας την καρστική και σχεδόν σεληνιακή περιοχή Μπέρεν ('The Burren'), για να φτάσουμε τελικά στο Ντούλιν, την ώρα που είχε πέσει το σκοτάδι. Το μικρό ψαροχώρι, που είναι γνωστό για την παραδοσιακή του μουσική, συνήθως συγκεντρώνει επισκέπτες που θέλουν να περάσουν απέναντι, στα νησιά Αράν. Οι υπόλοιποι απλά διέρχονται από δω, πηγαίνοντας προς τους πιο διάσημους γκρεμούς της Ιρλανδίας...

Αφήσαμε τα πράγματα στα δωμάτιά μας, σε ένα συμπαθητικό b&b λίγο έξω απ' το χωριό, και κατεβήκαμε για φαγητό.

Το σκοτάδι, σε συνδιασμό με το ψιλόβροχο και τη συννεφιά δεν μας επέτρεπαν να κάνουμε πολλά, πήγαμε ωστόσο μια διερευνητική βόλτα σε δύο σημεία ενδιαφέροντος που είχα σημειώσει στην περιοχή. 

Το πρώτο ήταν το Πηγάδι της Αγίας Μπρίγκιντ (St. Brigid's Well).

Στην Ιρλανδία έχουν καταγραφεί περισσότερα από 3000 Ιερά πηγάδια, και οι παραδόσεις τους πάνε πίσω χιλιάδες χρόνια. Σύμφωνα με τους μύθους, τα Ιερά πηγάδια και οι πηγές αποτελούν μια γέφυρα επικοινωνίας του κόσμου των ανθρώπων με τον Αλλόκοσμο, κι έτσι ανέκαθεν τους αποδίδονταν διάφορες μαγικές δυνάμεις. Εκεί μπορούσε κανείς ν' αναζητήσει ποιητική έμπνευση, σοφία, και φυσικά, θεραπεία για κάποια ασθένεια. Τα επισκέπτονταν ιδιαίτερα σε σημαντικές ημέρες, όπως το Σαουίν, που οι Πύλες ήταν ανοιχτές και έκαναν διάφορες τελετουργίες. Αυτή η λατρευτική παράδοση των Ιερών πηγαδιών συνεχίστηκε και μετά τη μετάβαση στον Χριστιανισμό, και ήταν από τις παγανιστικές παραδόσεις που ενσωματώθηκαν στη νέα θρησκεία. 

 Για να φτάσει κανείς στο πηγάδι κατεβαίνει λίγα σκαλοπάτια σε μια αυλή. Εκεί, στο κέντρο της, προστατευμένο σε μια γυάλινη βιτρίνα, στη μέση ενός μικρού καταπράσινου παρτεριού, στέκεται το άγαλμα της Αγίας Μπρίγκιτ... Η πηγή - πηγάδι βρίσκονται στην αριστερή πλευρά, στο τέλος ενός υποστεγαζόμενου πέτρινου διαδρόμου, που μοιάζει με σπηλαίωμα, στους τοίχους του οποίου, αριστερά και δεξιά έχουν εναποτεθεί εκατοντάδες αφιερώματα κάθε λογής και προσωπικά αντικείμενα που συχνά συνοδεύονται από φωτογραφίες και σημειώματα. 

Ο Θανάσης στο χώρο που στο τέλος του οδηγεί στο ιερό Πηγάδι

Αφιερώματα στη θεά-Αγία Μπρίγκιντ

Στην εικόνα αυτή, εύκολα μπορεί κανείς να δει πώς οι προγενέστερες παγανιστικές παραδόσεις υιοθετήθηκαν από τον Χριστιανισμό, αφού παλαιότερα (αλλά ακόμα και σήμερα), οι επισκέπτες στα Ιερά πηγάδια συνήθιζαν να κρεμούν κορδέλες στα Ιερά δέντρα που συνήθως βρίσκονταν δίπλα τους. Αλλά φυσικά και η ίδια η Αγία αποτελεί μετεξέλιξη της Τρισυπόστατης Μπρίγκιντ, προστάτιδας θεάς των Δρυίδων, που για τους Κέλτες συμβόλιζε το υπερβατικό, την ανώτερη γνώση και συνείδηση...

Ο χώρος που οδηγεί στην Πηγή

Ο δυνατός ήχος του τρεχούμενου νερού είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνουν το συγκεκριμένο Ιερό πηγάδι να ξεχωρίζει από πολλά άλλα...

video: Η Ιερή πηγή και το πηγάδι της Αγίας Μπρίγκιντ

Ένα δεύτερο στοιχείο είναι φυσικά το γεγονός ότι βρίσκεται στη βάση του λοφίσκου που φιλοξενεί κάποιο παλιό νεκροταφείο, στο οποίο είναι θαμμένοι πολλοί αρχηγοί φατριών της Ιρλανδίας...  

Ο παράξενος τάφος - Μαυσωλείο των Ο' Μπράιαν, που μας τράβηξε το ενδιαφέρον

Απ' τη χαραμάδα στο παράθυρο του τάφου...

Εντύπωση μάλιστα μας έκανε ένας τάφος-Μαυσωλείο σε κεντρική θέση, με κάποιον θυρεό πάνω απ' την μικρή καγκελόπορτα, με την κλειδαριά που ήταν πλέον μόνιμα σφραγισμένη (με οξυγονοκόλληση...). Ο τάφος ανήκει στην οικογένεια Ο' Μπράιαν και μέσα είναι θαμμένος και ο πολιτικός, Κορνέλιους Ο' Μπράιαν, για τον οποίον άλλωστε έχει στηθεί και ιδιαίτερο μνημείο -μια δωρική στήλη- απέναντι απ' το νεκροταφείο.

 Από εκεί κατηφορίσαμε τον δρόμο για λίγα χιλιόμετρα ακόμα, μέχρι που φτάσαμε στην ερειπωμένη εκκλησία Κιλμακρίχι, λίγο έξω απ' το χωριό Λισκάνορ... 

 Περιηγηθήκαμε στα ερείπια του μικρού ναού και στο παλιό νεκροταφείο που τον περιβάλλει. Φυσικά το μέρος ήταν πολύ ατμοσφαιρικό - σχεδόν περίμενες να δεις κάποιο αλλόκοτο πλάσμα να φωτίζεται από τον φακό ανάμεσα στους τάφους με τους παλιούς Κελτικούς σταυρούς.

Αυτό ήταν ένα από τα σημεία που ήθελα να πειραματιστώ με νυχτερινή φωτογράφιση, αλλά οι συνθήκες εξακολουθoύσαν να μην επιτρέπουν κάτι τέτοιο, οπότε θεωρήσαμε καλύτερο να επιστρέψουμε την επόμενη μέρα για να βγάλουμε κάποιες καλύτερες φωτογραφίες έστω και με το ημερίσιο φως. 

Νωρίτερα όμως το επόμενο πρωί, προτού το μέρος αρχίσει να κατακλύζεται από τα πούλμαν με τους επισκέπτες που φτάνουν από όλη την Ιρλανδία, έπρεπε να κάνουμε στάση στο δημοφιλέστερο αξιοθέατο της περιοχής, τους Γκρεμούς του Μοχέρ... 

video: Οι Γκρεμοί του Μοχέρ, προς τα νότια, μέχρι το Κεφάλι της Μάγισσας

Τους διάσημους γκρεμούς που έχουν σχηματίσει ένα πανήψηλο τοίχος μήκους περίπου 14 χιλιομέτρων που θωρακίζει τη Δυτική πλευρά της Ιρλανδίας και που στο ψηλότερο σημείο τους, λίγο βορειότερα από τον Πύργο παρατήρησης του Ο' Μπράιαν, φτάνουν σε ύψος τα 210 μέτρα, ενώ στο νοτιότερο άκρο, που αποκαλείται "Κεφάλι της Μάγισσας" ('Hag's Head') φτάνουν τα 120 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας!... 

Οι Γκρεμοί του Μοχέρ. Στο βάθος, το Κεφάλι της Μάγισσας.

Το Κέντρο Επισκεπτών βρίσκεται κοντά στον Πύργο του Ο' Μπράιαν, (που κατασκεύασε το 1835, ο γνωστός μας πλέον, Κορνέλιους Ο' Μπράιαν). Στον πύργο οδηγεί το μονοπάτι που φτάνει λίγα μέτρα από την άκρη του γκρεμού -και το οποίο, αν κάποιος έχει το κουράγιο και την αντοχή, μπορεί να το ακολουθήσει προς τη βόρεια, ή τη νότια κατεύθυνση, σε όλη την παράκτια γραμμή, από το Κεφάλι της Μάγισσας μέχρι το Ντούλιν.

video: Οι Γκρεμοί του Μοχέρ, προς τα βόρεια

Το θέαμα είναι επιβλητικότατο και πραγματικά πολύ εντυπωσιασιακό, με την πανοραμική άποψη του ωκεανού μπροστά μας να γεμίζει τον ορίζοντα, με εμπόδιο μόνο τα νησιά Αράν που από εδώ ψηλά έμοιαζαν τόσο μικρά... Εδώ πάνω το κρύο ήταν αρκετά τσουχτερό, αλλά ο αέρας ευτυχώς είχε σχετικά πέσει. Δεν είναι λίγες οι φορές που ο δυνατός άνεμος κάνει την προσέγγιση απαγορευτική - μερικές φορές μάλιστα, αναγκάζοντας τους καταρράκτες που σχηματίζονται από το νερό της βροχής που κυλάει στο γκρεμό να "πέφτουν" με... ανάποδη κατεύθυνση!... 

Θαυμάσαμε για λίγο την εικόνα, κι ύστερα, περνώντας μια βόλτα κι απ' το Κέντρο Επισκεπτών, συνεχίσαμε την πορεία μας. Κάνοντας μια μικρή στάση πρώτα στο Πηγάδι της Μπρίγκιντ, για να δούμε κι εκεί τον χώρο στο φως της μέρας...

Ο χώρος του ιερού Πηγαδιού της Αγίας Μπρίγκιντ (αροστερά) και οι σκάλες που οδηγούν στο νεκροταφείο του λόφου 

Και μετά, στην εκκλησία και το παλιό νεκροταφείο του Κιλμακρίχι, που μας είχε εντυπωσιάσει το προηγούμενο βράδι...

Για μια στιγμή πίστεψα πως είχαμε βρει τον τάφο του...Διαβόλου!... Πλησιάζοντας όμως κατάλαβα ότι -μάλλον- έγραφε Devitt...

 Η ύπαρξη της εν λόγω εκκλησίας (που παίρνει το όνομά της από το 'Cill McCreehy', δηλαδή "εκκλησία του ΜακΚρήχι") έχει καταγραφεί από τον 14ο αιώνα, αν και ορισμένα από τα Γοτθικά της αρχιτεκτονικά μέλη είναι λίγο νεώτερα. 

Κιλμακρίχι. Τα ερείπια της εκκλησίας περικυκλωμένα από παμπάλαιους τάφους...

Η εικόνα των παμπάλαιων τάφων στο φως της μέρας, στον λοφίσκο πάνω ακριβώς απ' την αμμουδερή παραλία, με φόντο τον ωκεανό ήταν πραγματικά υποβλητική...

Αλλά ακόμα πιο αλλόκοτη ήταν φυσικά η αίσθηση που προκαλούσε η θέα τους ακόμα και μέσα στον κυρίως χώρο του ερειπωμένου ναού, τον οποίον εμφανώς είχαν καταλάβει εδώ και εκατοντάδες χρόνια... 

Πρασινισμένοι από τα βρύα Κέλτικοι σταυροί, φθαρμένες, ή και σπασμένες από τα χρόνια μαρμάρινες πλάκες που έστρωναν ένα γκροτέσκο δάπεδο στο χώρο του ιερού, αψιδωτές πύλες και παράθυρα σε τοίχους που η βλάστηση είχε σχεδόν καταπιεί... ΄Ολα αυτά προσέφεραν ένα έντονα υποβλητικό αλλά πανέμορφο, και σχεδόν κινηματογραφικό, γοτθικό σκηνικό, που μας επέτρεψε να βγάλουμε μερικές εντυπωσιακές φωτογραφίες, στην προσπάθειά μας να συλλάβουμε την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα του χώρου...  

 

Η "ΚΟΚΚΙΝΗ ΜΑΙΡΗ" ΤΟΥ ΚΑΣΤΡΟΥ ΛΕΪΜΑΝΕΧ ΚΑΙ Η "ΤΡΥΠΑ ΤΗΣ ΘΛΙΨΗΣ"
 

Από εκεί επιστρέψαμε για λίγα χιλιόμετρα προς τα βόρεια, για ακόμα δύο σημεία που είχαμε προγραμματίσει να επισκεφτούμε, προτού αφήσουμε την περιοχή του Μπέρεν...

Το πρώτο ήταν στο κάστρο Λέιμανεχ (-'Leamaneh' από το  'léim an éich' που μεταφράζεται ως "το πήδημα του Αλόγου").

Αρχικά στη θέση αυτή, στα τέλη του 15ου αιώνα είχε κατασκευαστεί ένα πενταώροφο Πυργόσπιτο, από έναν από τους τελευταίους Μεγάλους Βασιλείς της Ιρλανδίας, τον Τοαϊρχιλμπαχ Ντον Ο' Μπράιαν (Toirdhealbhach Donn Ó Briain), με σκοπό την περιφρούρηση μιας σημαντικής διασταύρωσης δρόμων, ανάμεσα σε τρεις Βαρονίες. Το 1639, ο απόγονός του (-και πιθανότατα, πρόγονος του Κορνέλιους-), Κόνορ Ο' Μπράιαν,  παντρεύτηκε την Μαίρη ΜακΜάχον (Máire ní Mahon), η οποία λόγω του κατακόκκινου χρώματος των μαλλιών της, αλλά και του ιδιαίτερα φλογερού ταμπεραμέντου της, έμεινε γνωστή στην Παράδοση ως "Κόκκινη Μαίρη" ('Máire Rúa'). 

Τα χρήματα που η Μαίρη είχε νωρίτερα κληρονομήσει απ' τον θάνατο του πρώτου της συζύγου, που είχε πεθάνει πολύ νέος, τους βοήθησαν στο να μετατρέψουν τον Πύργο σε μια πιο άνετη κατοικία. Έτσι, το 1648, έγιναν κάποιες προσθήκες, ένα μέρος του Πύργου γκρεμίστηκε και στη θέση του χτίστηκε το τετραώροφο Αρχοντικό, τα ερείπια του οποίου φαίνονται σήμερα, ενωμένα με το μέρος που έχει απομείνει απ' τον αρχαιότερο πύργο... Στην αρχή λένε πως η Μαίρη πολεμούσε δίπλα στον σύζυγό της ενάντια στους Άγγλους αποίκους, αλλά το 1651 σε μια μάχη, ο Κόνορ λαβώθηκε και αφού μεταφέρθηκε τραυματισμένος στο σπίτι, υπέκυψε τελικά στα τραύματά του. 

Τότε η Μαίρη, προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψη και την κατάσχεση της γης και περιουσίας της από τους Άγγλους, έσπευσε να παντρευτεί έναν στρατιώτη των αντίπαλων δυνάμεων. Μάλιστα, η πάραδοση την θέλει αμέσως μετά το θάνατο του άνδρα της, να φοράει το καλό της φόρεμα (ντύθηκε σε "ασημί και μπλε") και να πηγαίνει στο Λίμερικ, εκεί που είχε κατασκηνώσει ο αντίπαλος στρατός (New Model Army), όπου την ρωτούν ποιά είναι, κι εκείνη φωνάζει, πως μέχρι την προηγούμενη μέρα ήταν γυναίκα του Κόνορ, αλλά πλέον ήταν η χήρα του... Και προκειμένου να το αποδείξει, λέει στον Άγγλο διοικητή και γαμπρό του Κρόμγουελ, Χένρυ Ιρέτον, πως είναι πρόθυμη να λάβει ως σύζυγο οποιονδήποτε απ' τους άνδρες του ήθελε να την παντρευτεί... 

Είτε έγιναν ακριβώς έτσι τα πράγματα, είτε όχι, εκείνος που τελικά δέχτηκε ήταν ο λοχαγός Κορνέτ Τζων Κούπερ (Cornet John Cooper), ο οποίος λίγο μετά αποσύρθηκε απ' το στρατό. Αλλά εξαιτίας κακοδιαχείρησης και της αδυναμίας του να ξεπληρώσει κάποια δάνεια που είχε λάβει, έχασε τελικά ένα μέρος της ακίνητης περιουσίας της Μαίρης που είχε χρειαστεί να υποθηκεύσει. Δεν χρειάζεται, νομίζω να πούμε πολλά για την κατάληξη που είχε λίγο καιρό μετά και ο τρίτος άνδρας της Κόκκινης Μαίρης... 

Το εσωτερικό του κάστρου

Για κάποια χρόνια, το κάστρο φιλοξενούσε στρατιώτες του Κρόμγουελ, και παρόλο που είχε υποστεί ζημιές, μέχρι το 1685 έμεινε σ'αυτό ο γιός της Μαίρης, Ντόναχ, στη συνέχεια όμως (χρισμένος  πλέον, Sir Donat, και μεταγενέστερα, Σερίφης του Κλέιρ) μετέφερε την έδρα Οίκου των Ο' Μπράιαν στο μεγαλύτερο κάστρο, Ντρομολάν (Dromoland Castle), νότια του Έννις. Αφού συνέχισε περιστασιακά να φιλοξενεί διάφορα πρόσωπα τα χρόνια που ακολούθησαν, το Λέιμανεχ τελικά εγκαταλείφθηκε εντελώς στα τέλη του 18ου αιώνα, και σύντομα άρχισε να αποδομείται, με τμήματά του να μεταφέρονται αλλού -όπως την εντυπωσιακή Πύλη του κήπου, που από το 1902 βρίσκεται πλέον στο κάστρο Ντρομολάν...

Το στοιχειωμένο κάστρο Λέιμανεχ

Σήμερα το κτίριο παραμένει ένα κουφάρι, έρμαιο στις ορέξεις του χρόνου σε ιδιόκτητο κομμάτι γης, που ανήκει στη διπλανή φάρμα. Και φυσικά, όπως μάλλον θα μαντέψατε, στοιχειώνεται από την "Κόκκινη Μαίρη", και δεν είναι λίγες οι ιστορίες που στην πάροδο των αιώνων έχουν -δίκαια, ή άδικα- κυκλοφορήσει για αυτήν... Λένε για παράδειγμα πως όταν δεν ήταν ευχαριστημένη απ' τους υπηρέτες της, τους κρεμούσε απ' τον πύργο -τους άνδρες απ' το λαιμό και τις γυναίκες απ' τα μαλλιά, κόβοντας μάλιστα τα στήθη των υπηρετριών που δεν υποκλίνονταν μπροστά της. 

Ένας άλλος θρύλος, προσπαθώντας ίσως να εξηγήσει το όνομα του κάστρου, θέλει τη Μαίρη ιδιοκτήτρια ενός αλόγου, το οποίο είχε προκαλέσει κάποιον να καβαλήσει. Αλλά μόλις έγινε αυτό, το άγριο άλογο αφηνίασε και άρχισε να τρέχει μέχρι που έφτασε στην άκρη των γκρεμών στο Μοχέρ, όπου σταμάτησε απότομα, πετώντας τον αναβάτη στο κενό... 

Λένε πως η Κόκκινη Μαίρη θάφτηκε ζωντανή μέσα στην κουφάλα ενός δέντρου...

Οι ιστορίες αυτές γενικά χαρακτηρίζονται απ' το στοιχείο της υπερβολής (μάλιστα παρουσίαζουν την Μαίρη ως κατά συρροή δολοφόνο, που διαδοχικά ξαπόστειλε...25 συνολικά συζύγους), αλλά πέρα απ' αυτό υπάρχουν αναφορές για την εμφάνιση στο χώρο του κάστρου μιας γυναικείας μορφής με κόκκινα μαλλιά, ή για το φοβερό σαρκαστικό της γέλιο, που μερικές φορές ακούγεται να αντηχεί ανάμεσα στους έρημους τοίχους του κάστρου...

Λέγεται μάλιστα πως, η Κόκκινη Μαίρη στοίχειωσε το κάστρο όταν βρήκε τραγικό θάνατο από κάποιους εκνευρισμένους εχθρούς της, που την στρίμωξαν μέσα στην κουφάλα ενός δέντρου κι εκεί την άφησαν να λιμοκτονήσει και να πεθάνει (-καταλήγοντας μάλλον να μοιάζει όπως η γάτα και το ποντίκι στον Καθεδρικό της Εκκλησίας του Χριστού, στο Δουβλίνο...) 

Αφού κάναμε μια βόλτα μέσα στον χώρο του κάστρου, επιστρέψαμε στο αμάξι και συνεχίσαμε στον ίδιο δρόμο.

 Λίγα χιλιόμετρα μετά, σταματήσαμε σε μια περιοχή με πολύ αρχαιότερα μνημεία, με σημαντικότερο αυτών, το Ντολμέν Πολ-να-μπρόον ('Poulnabrone', από το 'Poll na Brón'), ίσως το πιο φωτογραφημένο από τα 172 ντολμέν (πυλωτά ταφικά μνημεία - portal tombs), που υπάρχουν στην Ιρλανδία. 

Η "Τρύπα της Θλίψης", όπως το ντολμέν Πολναμπρόον είναι γνωστό

Ο αρχαίος τάφος, που είναι επίσης γνωστός ως "Τρύπα της Θλίψης" ('The Hole of Sorrows'), -μάλλον εξαιτίας μιας λανθασμένης παράφρασης του ονόματος σε 'Poll na mBrón'- βρίσκεται σ' ένα απ' τα πιο ερημικά και ψηλότερα σημεία της περιοχής, και χρονολογείται από την Νεολιθική εποχή. 

Η ανασκαφή που είχε γίνει στο χώρο στα μέσα της δεκαετίας του '80, αποκάλυψε περίπου 33 σκελετούς από ενήλικες και παιδιά, -όλοι κάτω από 30 ετών- που ήταν θαμμένοι από κάτω, σε μια περίοδο από το 4200 π.Χ μέχρι το 2900 π.Χ, ενώ περιελάμβανε και τον σκελετό ενός μωρού από μεταγενέστερη εποχή... Πάντως το ντολμέν δεν ήταν απλά ένα ταφικό μνημείο, αλλά θεωρείται πως έπαιζε σημαντικό ρόλο σε διάφορες τελετουργίες...

Ντολμέν Πολναμπρόον

Στον ευρύτερο χώρο υπάρχουν και άλλα σημεία που έχουν κάποιο ενδιαφέρον, αλλά είχαν ήδη αρχίσει να φτάνουν τα πρώτα πούλμαν και να μαζεύεται πολύς κόσμος. Ο επόμενος σταθμός μας ήταν ο μεγαλύτερος Μεγαλιθικός κύκλος που έχει βρεθεί στην Ιρλανδία, οπότε φύγαμε κατευθείαν για εκεί. 

Ο ΜΕΓΑΛΙΘΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΓΚΡΑΝΤΖ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ ΓΚΟΪΡ, ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΖΕΙ Ο "ΓΕΡΑΛΔΟΣ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ"

Η Λίμνη Γκόιρ (Lough Gur). Σύμφωνα με το θρύλο κάποιες μέρες του χρόνου, η θεά Αϊνέ αναδύεται απ' τα νερά της

Οι περισσότεροι που έρχονται στην Ιρλανδία ξέρουν φυσικά το Νιούγκραντζ -που είχαμε αφήσει για να επισκεφτούμε στο τέλος. Πόσοι όμως άραγε γνωρίζουν ότι στο Νότιο μέρος του νησιού υπάρχει και ένας Μεγαλιθικός Κύκλος με το όνομα "Γκραντζ" ('Grange') και μάλιστα, ο μεγαλύτερος που έχει βρεθεί στην Ιρλανδία;...

Ο Μεγαλιθικός Κύκλος Γκράντζ (Grange I Stone Circle)

Η ονομασία του σημαίνει "Οχυρό της Γκρέιν" ('Lios na Gráinsí'), από την ηλιακή θεά, Γκρέιν (Grainne - Grian), θεά της γονιμότητας, των βοτάνων, της καλλιέργειας, της μαγείας και της σοφίας, και είναι ο μεγαλύτερος από τους 11 συνολικά Μεγαλιθικούς Κύκλους που υπάρχουν γύρω από τη λίμνη Γκόιρ, λίγο έξω απ' το Λίμερικ. Η διάμετρός του είναι 45 μέτρα, και αποτελείται από 113 ορθόλιθους, ο μεγαλύτερος των οποίων έχει ύψος 4 μέτρα και βάρος 40 τόνους!...

Στην περιοχή της λίμνης έχουν βρεθεί πολλά αντικείμενα που δείχουν ότι κατοικείται από τη Νεολιθική εποχή, εδώ και περίπου έξι χιλιάδες χρόνια. Παρόμοια ευρήματα ήρθαν στο φως και σε ανασκαφές στο χώρο του Κύκλου, ο οποίος όμως θεωρείται πως κατασκευάστηκε το 2200 π.Χ.

Ο χώρος είναι ιδιαίτερα φορτισμένος, -ένας τόπος ενεργειακός- στον οποίον οι λατρευτικές τελετουργίες συνεχίζονται ακόμα και σήμερα. Κάτι που είναι φανερό κι από τις πολύχρωμες κορδέλες με τις οποίες είναι στολισμένοι οι θάμνοι και τα δέντρα που έχουν φυτρώσει ανάμεσα, ή και πάνω στους βράχους, τα χαραγμένα σύμβολα στους κορμούς και τα αφιερώματα κερμάτων, ή μικρών κοχυλιών, σε κάποιες ιδιαίτερες πέτρες...

Κέρματα, κοχύλια και άλλα αφιερώματα

Ιερός θάμνος στολισμένος κορδέλες

Τα λατρευτικά δρώμενα κορυφώνονται τη βραδιά του Μεσοκαλόκαιρου (το Θερινό Ηλιοστάσιο) με χορούς, τραγούδια και ύμνους προς τον 'Ήλιο, που διαρκούν μέχρι το επόμενο πρωί, όταν οι πρώτες ακτίνες του εισέρχονται στον Κύκλο, από τον αρχαίο διάδρομο που είναι κατασκευασμένος ώστε να οριοθετεί εκείνη τη στιγμή ακριβώς, τη "μαγική" αυτή πράξη...

Ο διάδρομος της εισόδου στον Κύκλο που ακολουθούν οι ακτίνες του ήλιου κατά την ανατολή του Θερινού Ηλιοστασίου

Ο Μεγαλιθικός Κύκλος Γκραντζ Ι (Grange I Stone Circle), απ'τη μεριά που εισέρχονται οι ακτίνες του ήλιου στις 21/6...

Όχι μακριά από εκεί υπάρχει και δεύτερος, μικρότερος κύκλος -και ένα δέντρο που κανείς δε θέλει να πλησιάσει γιατί θεωρείται κατοικία νεραϊδών και στοιχειακών. 

Όμως ολόκληρη η περιοχή γύρω απ' τη λίμνη είναι γεμάτη θρύλους...

Πύργος Μπούρτσιερ (Bourchier's castle)

Εδώ τον 14ο αιώνα, είχε το κάστρο του ο 3ος Κόμης του Ντέσμοντ, Τζέραλντ Φιτστζέραλντ, ή στα Ιρλανδέζικα, Γκάροϊτζ Ίαρλα (Gerald FitzMaurice Fitzgerald - Gearóid Iarla), ηγέτης των Γεραλδινών (Gerlandines, ή FitzGeralds), που ήταν η σημαντικότερη οικογένεια Νορμανδών στην ΄Υστερη Μεσαιωνική Ιρλανδία. Εκτός από Κόμης του Μούνστερ (που περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Νότιας Ιρλανδίας) και από κάποια στιγμή και μετά, Αρχιδικαστής της Ιρλανδίας, ήταν και ποιητής, κι έτσι ο πιο δημοφιλής του Οίκου των ΦιτσΤζέραλντ έχει μείνει επίσης γνωστός ως "Γεράλδος ο ποιητής". Λέγεται μάλιστα πως το 1398 απλά εξαφανίστηκε, και σύμφωνα με το θρύλο ζει ακόμα σε μια σπηλιά δίπλα, ή... κάτω απ' τη λίμνη. Μια ιστορία τον θέλει να έχει εξοριστεί εκεί, στο βυθό της λίμνης Γκόιρ, από τη θεά Αϊνέ, την οποίαν βλέποντας να κολυμπάει σαν "παρθένα κύκνος" ('swan maiden'), είχε ερωτευτεί και βιάσει (-όπως το ζευγάρι, Δίας - Λήδα, αλλά με τον δράστη αντίστροφο...).

'Ενας μοναχικός κύκνος κολυμπάει στα νερά της λίμνης Γκόιρ...

Σύμφωνα με έναν άλλο θρύλο, ενώ ο ίδιος πειραματιζόταν με κάποια μαγικά φίλτρα, η σύζυγός του τον είδε να αλλάζει και να παίρνει κάποιες τρομακτικές μορφές και ουρλιάζοντας πανικόβλητη, έσπασε το ξόρκι, με αποτέλεσμα ο μάγος-ποιητής να βουλιάξει μαζί με το κάστρο του στο βυθό... Λένε ακόμα πως κάποιοι έχουν δει τον Γκάροϊτζ -ή, τέλος πάντων το φάντασμά του- που επιστρέφει στην επιφάνεια της λίμνης κάθε 7 χρόνια, καβάλα στο λευκό άλογό του, προσπαθώντας να σπάσει την κατάρα και να ελευθερωθεί. Αυτό θα το καταφέρει μόνο όταν λιώσει το ασήμι που βαραίνει τα πόδια του, και τότε θα περπατήσει ξανά ανάμεσα στους απογόνους του... 

Ο ΒΡΑΧΟΣ ΤΟΥ ΚΑΣΕΛ ΚΑΙ ΤΟ ΑΒΒΑΕΙΟ ΧΟΡ - ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΜΙΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΝΔΟΧΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΓΙΣΣΑΣ ΣΤΟ ΚΙΛΚΕΝΙ 

Αφήνοντας πίσω τη λίμνη Γκόιρ και τα φαντάσματά της, συνεχίσαμε προς την Κομητεία Τιπερέρι και τον επόμενο προορισμό μας, που ήταν ο διάσημος Βράχος του Κάσελ (-'Cashel' είναι η Αγγλική απόδοση του Ιρλανδικού 'caiseal'=φρούριο, από το λατινικό 'castellum'), ή αλλιώς, Βράχος του Αγίου Πατρικίου. Ένα φρούριο που για ένα μεγάλο διάστημα ανταγωνιζόταν την Τάρα ως Κέντρο Δύναμης της Ιρλανδίας, και που πριν από χίλια χρόνια, ανήκε στους Ο' Μπράιαν, υπό την ηγεσία του θρυλικού Μπράιαν Μπορού (Brian Ború), προτού παραχωρηθεί στην Εκκλησία.

Ο Βράχος του Κάσελ, στην κορυφή του λόφου

 Μετά από έναν αγώνα ταχύτητας με το χρόνο, για να προλάβουμε να είμαστε εκεί μέχρι την ώρα της τελευταίας εισόδου (με το χειμερινό ωράριο, στις 15:45), τελικά φτάσαμε στην πόρτα με 5 λεπτά καθυστέρηση (-όση ώρα δηλαδή μας κράτησε κολλημένους κάποιο αυτοκίνητο που είχε κλείσει το δρόμο λίγα μόλις μέτρα πριν το πάρκιν...-) κι έτσι, αν και ανεβήκαμε στην κορυφή του λόφου και φτάσαμε στην είσοδο του κάστρου, τελικά καταφέραμε να το δούμε μόνο εξωτερικά... 

Το Φρούριο στην κορυφή του Βράχου

Απαγοητευτήκαμε λίγο (και, η αλήθεια είναι ότι στολίσαμε και τον ανένδοτο υπάλληλο στο ταμείο με μερικά... Ελληνικά), αφού, αν και ο Βράχος έχει γίνει διάσημος σχεδόν αποκλειστικά από τις εξωτερικές του φωτογραφίες, ήθελα πολύ να δω τα Μεσαιωνικά ερείπια που σώζονται πίσω από τον οχυρωματικό τοίχο, το κάστρο του 15ου αι., τον Γοτθικό Καθεδρικό του 13ου αι. και το ακόμη αρχαιότερο παρεκκλήσι του Κόρμακ... -αντί αυτών, θα πρέπει τώρα να σας δείξω τα συμπαθέστατα προβατάκια, ανάμεσα στα χαλάσματα κάποιου Μεσαιωνικού τοίχου, στην πλαγιά του λόφου...😃

  Όμως όλα γίνονται για κάποιον λόγο, κι έτσι τον χρόνο που θα ξοδεύαμε εκεί, στη μια περίπου ώρα που έμενε μέχρι να δύσει ο ήλιος, βρήκαμε την ευκαιρία να τον αφιερώσουμε στο Αββαείο Χορ, -λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω, στη βάση του λόφου-, το οποίο αποδείχτηκε εξίσου ενδιαφέρον...

Αββαείο του Χορ και ο Βράχος του Κάσελ

Ανάμεσα στους τάφους δίπλα στα ερείπια του Αββαείου... 

Το Αββαείο Χορ (Hore Abbey), -που στη Γαελική  γλώσσα σημαίνει το δέντρο Ίταμος ('iubhair'='Yew tree')-, ιδρύθηκε από Βενεδικτίνους μοναχούς το 1266. Αλλά έξι μόλις χρόνια μετά, παραχωρήθηκε από τον αρχιεπίσκοπο του Κάσελ, Δαυίδ ΜακΚαρβίλ (David McCarvill), στους Κιστεριανούς μοναχούς του Αββαείου του Μέλλιφροντ. Ο λόγος;... 

Σύμφωνα τουλάχιστον με την πιο δημοφιλή ιστορία, πολύ απλά, επειδή είχε δει στον ύπνο του πως οι Βενεδικτίνοι συνομωτούσαν για να του κόψουν το κεφάλι, και η μητέρα του τον συμβούλεψε να τους ξεφορτωθεί...

Το Αββαείο Χορ

Τα ερείπια που μπορεί κανείς να δει σήμερα είναι από τα αρχικά κτίσματα του 13ου αι., μαζί με κάποιες προσθήκες, που έγιναν τον 15ο αιώνα.

 Πιο συγκεκριμένα, το συγκρότημα αποτελείται από μια Γοτθική εκκλησία σχήματος σταυρού, έναν τετραγωνισμένο κήπο με περιστύλιο, στο Βορεινό μέρος (προς τη μεριά που βλέπει προς τον Βράχο), με απομεινάρια της στοάς ορατά και σήμερα, τον μεταγενέστερο πύργο, και τους χώρους διαμονής των μοναχών.

 Όλο το συγκρότημα δε, είναι κατασκευασμένο από ασβεστόλιθο. 

Δείγματα της Γοτθικής αρχιτεκτονικής του Αββαείου

Περιηγηθήκαμε στους χώρους των ερειπίων, κάτω από πανήψηλες αψιδωτές πόρτες, που επιμένουν να στέκονται ακόμα δίπλα σε μισογκρεμισμένους τοίχους και χαλάσματα που έκαναν τον χώρο την ώρα που είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό...  

Αν και δεν ήμασταν μακριά απ' τον κεντρικό δρόμο, εδώ όλα ήταν τόσο ήσυχα, ακόμα και το απαλό ψιλόβροχο που έπεφτε δεν έμοιαζε ικανό να χαλάσει την αίσθηση της ηρεμίας...

Κι αυτό ήταν κάτι που νιώσαμε να μας αποζημιώνει.

Μπορεί να μην είχαμε καταφέρει να μπούμε στο φρούριο που φαινόταν τόσο κοντά, στην κορυφή του λόφου, αλλά εδώ μπορούσαμε να απολαύσουμε την εμπειρία του χώρου με την άνεσή μας, μακριά από τα πλήθη των τουριστών... 

Μέσα σε μια αίσθηση απόλυτης γαλήνης και ηρεμίας, αν και τόσο κοντά στο Βράχο, ο χρόνος δείχνει να έχει παγώσει στο Αββαείο...

Σε ένα άλλο ταξιδιωτικό blog, που είδα δημοσιευμένο στο διαδίκτυο, κάποια περιηγήτρια που είχε παρόμοια εμπειρία, σχολιάζει πως περπατώντας ανάμεσα στα ερειπωμένα κτίσματα ένιωθε σαν να μην είναι μόνη, κι αναρωτιόταν αν το Αββαείο είναι στοιχειωμένο, ή, η ίδια είχε παρασυρθεί από την υποβλητικότητα του χώρου... 

 Εκείνο που εγώ θα μπορούσα να πω σχετικά είναι πως, αρχικά, η βασική μου φωτογραφική μηχανή, την οποία είχα φορτίσει το πρωί, έμεινε από μπαταρία, την ώρα που περνούσα την πόρτα της εισόδου και ενώ είχα μόλις τραβήξει την πρώτη φωτογραφία του Αββαείου... 

Έτσι, υποχρεώθηκα να βγάλω τις υπόλοιπες φωτογραφίες -ακόμα και το μικρό photoshoot που κάναμε με τη Μαρία- με το κινητό. Όπως διαπίστωσα εξετάζοντας το φωτογραφικό υλικό, μετά την επιστροφή μας στην Ελλάδα, σε μια αυτές, στο τέλος μιας σειράς φωτογραφιών με το ίδιο κάδρο, και ενώ είμαι στραμμένος προς το ιερό, ξαφνικά εμφανίζεται μια παράξενη "ανωμαλία", σαν μια περίεργη φωτεινή δέσμη, σχεδόν κάθετη στο φακό, που δεν μπορώ να αιτιολογήσω... 

Δύο διαδοχικές φωτογραφίες. Στη δεύτερη εμφανίζεται μια περίεργη δέσμη φωτός...

Το σκοτάδι έπεφτε γρήγορα κι η βροχή είχε πλέον αρχίσει να δυναμώνει, την ώρα που με τις καλύτερες εντυπώσεις. αφήναμε πίσω μας το Αββαείο Χορ.

Περίπου μια ώρα αργότερα, ο δρόμος θα μας οδηγούσε στο Κιλκένι. Εκεί είχαμε κανονίσει να μείνουμε το βράδι, στο παλαιότερο ξενοδοχείο της περιοχής, ένα κτίριο 220 χρόνων, σχεδόν απέναντι από το Κάστρο, στην καρδιά της Μεσαιωνικής πόλης. 

Αφήσαμε τις βαλίτσες στο δωμάτιο, και μετά από μια ολιγόλεπτη ανάπαυση, κατεβήκαμε για φαγητό. 

Η παμπ που είχα ήδη σημειώσει, είναι από τις παλαιότερες της Ιρλανδίας, έχοντας μια πολύ μακρά ιστορία, αφού από από το 1324, στέκεται στη μέση του Μεσαιωνικού κέντρου της Πόλης. Η πρώτη ιδιοκτήτρια του κτίσματος ήταν η κόρη ενός Φλαμανδού Εμπόρου και Τραπεζίτη, Αλίκη Κύτελερ (Dame Alice de Kyteler), η οποία είχε γίνει κι η ίδια μια πολύ πλούσια έμπορος, αφού -όπως θα συνέβαινε μερικούς αιώνες αργότερα και με την Κόκκινη Μαίρη- είχε αποκτήσει μεγάλη περιουσία μέσα από τους 4 γάμους της, που κατάληγαν πάντα με τον ίδιο τρόπο... Να την αφήνουν -πλουσιότερη- χήρα. Και αυτό ήταν κάτι που δεν είχε περάσει απαρατήρητο από τον Επίσκοπο του Όσσορυ...

Η διακόσμηση με μάγισσες και άλλα τρομακτικά props στον τοίχο... 

 Η διασημότητά της λοιπόν οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν η πρώτη γυναίκα στο Κιλκένι που είχε κατηγορηθεί και καταδικαστεί ως μάγισσα, (στην πρώτη μάλιστα καταγεγραμμένη δίκη "μαγισσών" στην Ευρώπη), αλλά χάρη των διασυνδέσεών της, πρόλαβε και φυγαδεύτηκε στην Αγγλία, καταφέρνοντας έτσι την τελευταία στιγμή να γλιτώσει... Αυτό, σε αντίθεση με την υπηρέτριά της, Πετρονέλλα ντε Μιθ, που αφού βασανίστηκε, ομολόγησε τελικά στον Επίσκοπο Ριχάρδο Ντε Λεντρέντ όλα όσα πιεζόταν να μαρτυρήσει (-όπως, ότι συμμετείχε σε μαγικές τελετές με την κυρία της την οποίαν είχε δει να σφάζει πετεινούς για κάποιο μαγικό ξόρκι, να συμβουλεύεται δαίμονες, ή ακόμα και να συνευρίσκεται σεξουαλικά μαζί τους-), και στη συνέχεια μαστιγώθηκε δημόσια, και στις 3 Νοεμβρίου 1324, έγινε το πρώτο θύμα στην Ιρλανδία που κάηκε ως αιρετική και μάγισσα στην πυρά... 

Η Αλίκη Κύτελερ, που είχε πάρει μαζί της και την κόρη της Πετρονέλλας, φυσικά δεν επέστρεψε ποτέ στο Κιλκένι, και ούτε μαθεύτηκε κάτι άλλο για αυτήν. 

Το πρώτο πανδοχείο πρωτολειτούργησε εδώ το 1639. Έκτοτε υπήρχαν βέβαια και περίοδοι που παρέμενε ερειπωμένο, ενώ σημαντικές εργασίες αποκατάστασης έγιναν στα τέλη της δεκαετίας του '60, και πλέον λειτουργεί ως παμπ, με το όνομα, "Πανδοχείο της Κύτελερ"('Kyteler's Inn') -και μάλιστα έχει κερδίσει και τον τίτλο του καλύτερου μπαρ στην Ιρλανδία.

Το άγαλμα της Αλίκης Κύτελερ σήμερα βρίσκεται καθισμένο στην είσοδο, αλλά η σκιά της, όπως μας εξηγεί η διπλανή πινακίδα, έχει φωτογραφηθεί να ανεβαίνει τις σκάλες, περνώντας πίσω από ανυποψίαστους πελάτες...

Ο χώρος αυτήν την περίοδο ήταν διακοσμημένος με τις γνωστές κολοκύθες και με κάθε λογής τερατόμορφες φιγούρες, και νομίζω πως ήταν πολλές περισσότερες από μια οι μάγισσες που κρέμονταν απ' τον τοίχο -αλλά φυσικά το ντεκόρ αυτό ήταν αναμενόμενο, αφού πλέον είχε φτάσει η νύχτα του Χαλοουίν!...   

Εξίσου βέβαιο ήταν πως ένα τέτοιο βράδι, θα βρίσκαμε την παμπ γεμάτη από κόσμο, αφού μαζεύει αρκετούς τουρίστες και είναι κι απ' τα πιο δημοφιλή στέκια νυχτερινής διασκέδασης της πόλης. Οι περισσότεροι όμως ήταν μαζεμένοι στο μπαρ, στην αριστερή πτέρυγα του μαγαζιού, μπροστά στην πίστα όπου κάποιο μουσικό σχήμα έπαιζε παραδοσιακή Ιρλανδέζικη μουσική, κι έτσι καταφέραμε να βρούμε ένα ελεύθερο τραπέζι στη διπλανή πτέρυγα, όπου εκτός από ποτό σερβιριζόταν και φαγητό. 

video: Πάρτι Χαλοουίν στο Kyteler's Inn ('Whiskey in the jar')

Ευτυχώς, δεν θα χρειαζόταν να οδηγήσω άλλο το υπόλοιπο βράδι (-η αλήθεια είναι πως υπήρχε ακόμα μια σκέψη για μια νυχτερινή διαδρομή μέχρι το Λόφτους Χωλ, που έχει τη φήμη του "πιο στοιχειωμένου σπιτιού" στην Ιρλανδία, αλλά η δυνατή βροχή μας αποθάρρυνε για κάτι τέτοιο...-), κι έτσι τουλάχιστον μπορούσα να γιορτάσω το Χαλοουίν, μαζί με τη Μαρία και τον Θανάση, απολαμβάνοντας ελεύθερα μερικές από τις διάσημες τοπικές μπύρες της περιοχής!...

Γιορτάζοντας το Χαλοουίν με Kilkenny and Smithwicks στο Πανδοχείο της μάγισσας Κύτελερ...

Μετά το φαγητό -και τους απαραίτητους γύρους από πάιντς-, βγήκαμε για μια μικρή βόλτα στη βροχή, ακολουθώντας το λεγόμενο "Μεσαιωνικό μίλι" στο παλαιότερο σημείο της πόλης, και τα μικρά στενάκια γύρω του. 'Υστερα από λίγο, ο δρόμος μας οδήγησε στο Μαύρο Αββαείο -από το χρώμα του ράσου των Δομινικανών μοναχών, που το είχαν ιδρύσει. 

Όπως είχα διαβάσει, το Αββαείο αποτελεί ένα από τα σημεία που σταματούν οι θεματικές ξεναγήσεις στους Μεσαιωνικούς δρόμους της πόλης, που συνοδεύονται από την αφήγηση τοπικών ιστοριών και θρύλων περί φαντασμάτων (-Ghost walks).

Ο λόγος;...'Ενας αριθμός από αρχαίους τάφους του 13ου αιώνα, που βρίσκονται στοιχισμένοι σε μια σειρά, έξω απ' αυτό, στην απέναντι άκρη του πεζοδρομίου!...  

Τα πέτρινα φέρετρα, που αποκαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια εργασιών, με τον ατμοσφαιρικό νυχτερινό φωτισμό του προβολέα που ήταν στραμμένος πάνω τους και τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν εκεί και λίγο-λίγο, να εξατμίζονται, δημιουργούσαν μια αρκετά εντυπωσιακή και μακάβρια θέα... Κάποιες φορές νόμιζες ότι έβλεπες να σχηματίζεται ένα διάφανο περίγραμμα μέσα τους, που λες και προσπαθούσε να πυκνώσει, να αποκτήσει σάρκα και να σηκωθεί!... Και τη συγκεκριμένη νύχτα κανείς δε θα μπορούσε να αποκλείσει εύκολα κανένα ενδεχόμενο...

Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει, αντίθετα μάλλον συνέχιζε να δυναμώνει. Σκέφτηκα ότι τελικά πρέπει να ήμασταν τυχεροί που δεν είχαμε προτιμήσει να μείνουμε στην περιοχή του Μίθ για να παρακολουθήσουμε κάποια νεο-παγανιστικά δρώμενα υποδοχής του Σαουίν, που είχαν προγραμματιστεί στα πλαίσια του Φεστιβάλ Πούκα, στον λόφο Γουάρντ -ένα από τα σημεία, που ανάλογοι εορτασμοί τελούνταν και στην αρχαιότητα. Το μέρος θα είχε τραβήξει το ενδιαφέρον εκατοντάδων επισκεπτών και αυτό δεν ήταν και το καλύτερο, ιδιαίτερα μάλιστα όταν οι καιρικές συνθήκες δεν βοηθούσαν κάτι τέτοιο...

Πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Ο φωτισμός δημιουργούσε μια παράξενη ατμόσφαιρα, που ταίριαζε απόλυτα με το πνεύμα της νύχτας -με αυτό το κιτρινο-πορτοκαλί χρώμα, που έμοιαζε να προσπαθεί να υπενθυμίσει τις φωτιές που άναβαν κάποτε για να διώξουν τα πνεύματα -ή, για να κάψουν τις μάγισσες στην κεντρική πλατεία της πόλης... Κάποια στιγμή που γύρισε να μου πει κάτι ο Θανάσης, το πρόσωπό του είχε αποκτήσει ένα βαθύ χρώμα, που τον έκανε να δείχνει μεταξύ καφέ σκούρου και μωβ, ...σαν να είχε έρθει από τον κόσμο των νεκρών -λες και κάποιο πνεύμα από τους τάφους του Μαύρου Αββαείου προσπαθούσε να μπει μέσα του και να τον καταλάβει... Ευτυχώς, η ψευδαίσθηση διαλύθηκε μόλις απομακρυνθήκαμε από τα φώτα, στρίβοντας στο επόμενο στενό.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο λίγο πριν τα μεσάνυχτα, με τα πόδια μας να έχουν εξαντληθεί από το περπάτημα σε όλα αυτά τα εκπληκτικά μέρη... Ίσως να είχαν ήδη αρχίσει να ανοίγουν οι Πύλες αφήνοντας τα πνεύματα του Αλλόκοσμου να ξεχυθούν ανάμεσα στους ζωντανούς... Ίσως ένας Κόμης-ποιητής να έβγαινε στην επιφάνεια της λίμνης Γκόιρ, καβάλα στο άλογό του, ίσως μια τρομερή γυναικεία μορφή με κόκκινα μαλλιά να αιωρούνταν δίπλα στον Πύργο του Λέιμανεχ, και στο κάστρο Λεπ, κάποιοι εξαπατημένοι μισθοφόροι να απαιτούσαν την πληρωμή τους... Ίσως από την σπηλιά των γατών να έβγαιναν έξω ορδές από μανιασμένα τέρατα και στοιχειά, αλλά και πολύ πιο κοντά μας, σ' ένα μπαράκι γεμάτο κόσμο, το ανήσυχο πνεύμα μιας μάγισσας -ή της υπηρέτριάς της- να κυκλοφορούσε σχεδόν απαρατήρητο, σαν σκιά, ανάμεσα στους θαμώνες... Ίσως πάλι και όχι, αφού το κανονικό Σαουίν, βάσει των Αστρονομικών τουλάχιστον δεδομένων, θα έπρεπε μάλλον να γιορτάζεται μερικές νύχτες αργότερα. 

Για εμάς, όπως και να 'χει, είχε έρθει η ώρα να ξεκουραστούμε. Άλλωστε είχαμε κι  άλλα πολλά ενδιαφέροντα μέρη να δούμε στην περιήγησή μας...   

 (συνεχίζεται...)

 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Δ' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Ε' ΜΕΡΟΣ (ΦΙΝΑΛΕ) ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ ΜΑΣ εδώ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Β' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ ΜΑΣ εδώ...