ΠΕΡΙΗΓΗΣΗ ΣΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΗ ΙΡΛΑΝΔΙΑ (B ΜΕΡΟΣ)

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΡΟΣΚΟΜΟΝ - Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΩΝ ΓΑΤΩΝ ΣΤΟ ΡΑΘΚΡΟΧΑΝ ΟΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ ΤΟ ΣΑΟΥΙΝ ΚΑΙ ΚΑΤ' ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟ ΧΑΛΟΟΥΙΝ...

Φεύγοντας από το κάστρο Ρος κινηθήκαμε προς τα δυτικά. Το αρχικό πρόγραμμα ήταν να ανεβούμε και λίγο βορειότερα, προς το Σλάιγκο, για να επισκεφτούμε κάποια σημεία ενδιαφέροντος, όπως τα Μεγαλιθικά ταφικά μνημεία του Κάροουκηλ και Κάροουμορ, γρήγορα όμως είδαμε ότι ο χρόνος που θα είχαμε εκεί θα ήταν ελάχιστος αφού στις 3 έπρεπε να είμαστε στο Ραθκρόχαν, για την ξενάγηση που είχαμε κλείσει, με θέμα τις ρίζες του Σαουίν. Προτιμήσαμε λοιπόν να συνεχίσουμε κατευθείαν προς την περιοχή του Ροσκόμον, στην Κομητεία του Κόνναχτ, και η πρώτη στάση μας ήταν στο κάστρο του, ακριβώς στην είσοδο της πόλης.

Στο κάστρο του Ροσκόμον

 Το Αγγλο-νορμανδικό οχυρό στέκεται εκεί από το 1269, με τους τέσσερις Πύργους του να σώζονται σε αρκετά καλή κατάσταση και να παραμένουν στο ενωμένοι με έναν ψηλό περιμετρικό τοίχο (με εξαίρεση το τμήμα στο νότιο μέρος που έχει καταρρεύσει), δημιουργώντας έτσι ένα φρούριο απόλυτα συμμετρικό, που λένε πως είναι αντίγραφο από κάποια κάστρα στη Γαλλία.

Το κάστρο Ροσκόμον

Θανάσης ο Πορθητής

Μετά την κατασκευή του, το κάστρο πέρασε από διάφορα χέρια τόσο των Άγγλων, όσο και των Ιρλανδών, ενώ για ένα διάστημα είχε μετρατραπεί και σε έπαυλη, από την οποία σώζονται πλέον μόνο κάποια παράθυρα. Παρά την πλούσια και μακρά ιστορία του πάντως ήταν νομίζω το μοναδικό κάστρο από αυτά που είχαμε επιλέξει να επισκεφτούμε, που δεν συνοδεύεται από θρύλους "στοιχειωμάτων". Η πρόσβαση σ' αυτό είναι ελεύθερη για τους επισκέπτες -πλην των Πύργων που  μάλλον για λόγους ασφάλειας, παραμένουν κλειδωμένοι. Άλλωστε λόγω του όμορφα διαμορφωμένου πάρκου μπροστά του, με τη μικρή λίμνη που κάποτε τροφοδοτούσε με νερό την περιμετρική τάφρο, αλλά και της κοντινής του απόστασης από το κέντρο της πόλης, αποτελεί χώρο που προσφέρεται για περίπατο. 

Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα, κάναμε μια σύντομη στάση στα ερείπια της εκκλησίας του Φουέρτυ (Fuerty church), και του αρχαίου νεκροταφείου που βρίσκεται δίπλα της... Πλέον από την εκκλησία παραμένει μόνο ο σκελετός της και ένα καμπαναριό, αφού έχει καταστραφεί αρκετές φορές. Σε μια από αυτές, κατά την Ελισαβετική εποχή, είχαν σφαγιαστεί όλοι οι μοναχοί της.

Όπως μας ενημερώνει η επιγραφή, κάποιοι από τους τάφους είναι αρκετά παλαιοί και θεωρούνται σημαντικά μνημεία...

Παλαιός τάφος στο κοιμητήριο του Φουέρτυ

Από κει, ένας μικρός επαρχιακός δρόμος μας οδήγησε στη θέση που κάποτε στεκόταν ένα άλλο κάστρο, το Καστλστρέιντζ. Σήμερα δεν έχει μείνει σχεδόν τίποτα απ' αυτό, αλλά στην είσοδο της έκτασής του, που πλέον στεγάζει μια αγροικία, μπορεί κανείς να δει την διάσημη πέτρα του Καστλστρέιντζ, μια από τις 4 πέτρες στην Ιρλανδία, που είναι σκαλισμένες σύμφωνα με την τεχνοτροπία Λα Τεν. Η ονομασία προέρχεται από το ομώνυμο χωριό δίπλα στη λίμνη Νεσατέλ της Ελβετίας, και αναφέρεται στον ιδιαίτερο Κελτικό πολιτισμό που αναπτύχθηκε την εποχή του Σιδήρου στην Κεντρική Ευρώπη. Η ακριβής χρήση της δεν είναι γνωστή, θεωρείται όμως πως είχε μυστηριακό χαρακτήρα και χρησιμοποιούνταν σε τελετουργίες...

Η πέτρα του Κάστλστρέιντζ

Επιστέψαμε πάλι στην πόλη του Ροσκόμον, και πήραμε το δρόμο προς τα βόρεια. Σύμφωνα με το θρύλο, κάπου εδώ βρισκόταν η πρωτεύουσα του αρχαίου βασιλείου του Κόνναχτ, Κρόχαν (Cruachan), όπου είχε την έδρα της η θρυλική βασίλισσα Μάεβ.

Στο κέντρο επισκεπτών του Ραθκρόχαν φτάσαμε ακριβώς πέντε λεπτά πριν την ώρα του ραντεβού. Από τον προαύλιο κιόλας χώρο μπορούσε κανείς να δει την διακόσμηση πάντα στο κλίμα του Χαλοουίν, που ήταν ακόμη πλουσιότερη στο εσωτερικό, ίσως για να τονίζει τη σχέση του Φεστιβάλ με τον συγκεκριμένο χώρο. 

Λίγα λεπτά αργότερα, μαζί με το υπόλοιπο γκρουπ που είχε συγκεντρωθεί, μπήκαμε σε ένα μικρό βανάκι που μας μετέφερε μερικά χιλιόμετρα βορειότερα, περνώντας ανάμεσα σε τούμπες και νεραϊδοπερίβολους ('ringforts'), μέχρι να φτάσουμε τελικά στο σημείο προορισμού, ένα περιφραγμένο οικόπεδο στην εξοχή, μέσα στο οποίο βρίσκεται η Αουεναγκάτ ('Oweynagat'), η θρυλική "σπηλιά των γατών",  που αποτελεί τη σημαντικότερη ίσως "μαγική Πύλη" της Ιρλανδίας προς τον Αλλόκοσμο!...    

Εκεί ακριβώς, όπως μας εξήγησε ο ξεναγός, σ' αυτήν μικρή τρύπα που είχε ανοιχτεί σε μια σχισμή της γης, στη ρίζα ενός θάμνου λίγα μόλις μέτρα μπροστά στα πόδια μας, ήταν το μέρος που γεννήθηκε το Χαλοουίν, ή για την ακρίβεια το αρχαίο Σαουίν. Από αυτή την τρύπα τη νύχτα των Αγίων Πάντων (All Hallows Eve) έβγαιναν κάθε λογής τρομερά πλάσματα και πνεύματα για να εισβάλλουν στον κόσμο μας και αφού όλη νύχτα έσπερναν την καταστροφή και τον πανικό, το επόμενο χάραμα επέστρεφαν πίσω στον κόσμο τους... Στη μυθική Τιρ να ν' Όγκ, τη "Χώρα της Αιώνιας νεότητας" των Κελτικών θρύλων, ή, μετά το πέρασμα του Αγίου Πατρικίου από την περιοχή, την Χριστιανική Κόλαση...

Η σπηλιά αυτή ονομάζεται έτσι -"των γατών"- όχι λόγω του μικρού σχετικά ανοίγματος του στομίου της (που η αλήθεια είναι ότι θυμίζει μάλλον αλεπότρυπα και δεν προδιαθέτει για αυτό που βλέπει μετά κανείς εκεί κάτω), αλλά επειδή σε κάποια από αυτές τις ιστορίες, τερατόμορφες γάτες-αιλουροειδή (-τα αινιγματικά 'big cats' της Βρετανίας;-) είχαν βγει από μέσα. Επίσης η σπηλιά είναι γνωστή και ως το άντρο της σκοτεινής μάγισσας-θεάς Μόριγκαν (Morrigan ή Morrigu).

Μαζί με τον αξιαγάπητο κοκκινολαίμη που είχε βρει ιδιαίτερα φιλόξενα τα κλαδιά του θάμνου πάνω από το "στόμιο της Κόλασης", ακούσαμε τον ξεναγό να μας αφηγείται πολλές ιστορίες που συνδέονται με το χώρο. Μόλις δε ολοκλήρωσε την αφήγησή του, κάλεσε όποιον από το γκρουπ ενδιαφερόταν να δει την σπηλιά και εσωτερικά, να κατέβει μαζί του...

Η κάθοδος στην Τιρ-να ν' Όγκ

Είσοδος στο στόμιο του λαγουμιού

Η αλήθεια είναι ότι ξέραμε εκ των πρωτέρων πως κάτι τέτοιο θα ήταν αρκετά δύσκολο -είχα δει φωτογραφίες της χαμηλής και στενής εισόδου, που συνέχιζε καθοδικά σε έναν μακρύ διάδρομο, σχήματος "Γ", για να καταλήξει τελικά στο βάθος της σπηλιάς μήκους 37 μέτρων, όπου πλέον θα μπορούσε κανείς άνετα να σταθεί. 

Ο επικλινής και χαμηλός διάδρομος συνεχίζεται μέχρι το άνοιγμα της σπηλιάς

Το πρόβλημα ήταν ότι για να φτάσει κανείς εκεί θα έπρεπε να συρθεί σχεδόν έρποντας, ή στην καλύτερη περίπτωση μπουσουλώντας στο λαγούμι που ήταν γεμάτο λάσπες. 'Ισως αν είχαμε πάρει μαζί κάποια φόρμα αυτό να μας επέτρεπε με λιγότερη σκέψη να δοκιμάσουμε κάτι τέτοιο...

Το άνοιγμα απ΄όπου το Σαουίν βγαίνει η νεαρϊδοφυλή των Τούθα ντε Ντανάν 

Απ' την άλλη πάλι δεν μπορούσα να αντισταθώ στον πειρασμό να δω τουλάχιστον ένα μέρος της σπηλιάς... Κι έτσι, αφού μια μικρή ομάδα 3-4 ατόμων είχαν ήδη κατέβει με τον ξεναγό, αποφάσισα να ακολουθήσω, κατεβαίνοντας τουλάχιστον στο πρώτο μέρος του λαγουμιού, για να δω από κοντά τους ορθόλιθους που είχαν χρησιμοποιηθεί ως οριζόντιοι βράχοι στήριξης στην είσοδο της σπηλιάς, που είχαν πάνω τους ιστορίες χαραγμένες στο σαμανικό αλφάβητο, Όγκχαμ...    

Αρχαίοι θρύλοι και ιστορίες χαραγμένες στο Ογαμικό αλφάβητο

Φόρεσα ένα λεπτό αδιάβροχο που είχα μαζί, μήπως κατάφερνα να προφυλάξω τουλάχιστον τα ρούχα μου από τη μέση και πάνω, έκατσα μπροστά στη σχισμή, και στη συνέχεια σχεδόν έρποντας ανάσκελα, και σκύβοντας κάτω από τους βράχους της οροφής της εισόδου. γλίστρησα προς τα μέσα... Φτάνοντας στο τέλος του πρώτου μέρους του λαγουμιού, μπορούσα να δω τον κατωφερή διάδρομο να συνεχίζει προς τα αριστερά και μερικά μέτρα μετά να οδηγεί στη σπηλιά, όπου έφεγγε κάποιος φακός από την ομάδα που βρισκόταν μέσα. Στρεφόμενος πίσω προς το άνοιγμα, και φωτίζοντας τον βράχο της οροφής, διακρίνονταν καθαρά τα χαράγματα στο Ογαμικό αλφάβητο... 

Έμεινα για λίγο εκεί, εξαφανισμένος ολόκληρος από τον επάνω κόσμο σαν να με είχε καταπιεί το θρυλικό στόμιο, και στη συνέχεια επέστρεψα έξω, προσπαθώντας να λερωθώ το δυνατόν λιγότερο... Επιστρέφοντας στον κόσμο των ανθρώπων ως νέος Οϊσίν, διαπίστωσα ανακουφισμένος πως ο Θανάσης κι η Μαρία δεν είχαν γεράσει καθόλου. Ο χρόνος κυλούσε ακόμα φυσιολογικά...   

Γυρίζοντας πίσω στο Κέντρο του Ραθκρόχαν (όπου βρήκα την ευκαιρία να αλλάξω το λασπωμένο μου παντελόνι), περιηγηθήκαμε για λίγο στον χώρο της Έκθεσης, και μετά σταθήκαμε στο κατάστημα στην είσοδο, στα ράφια του οποίου υπήρχαν κάποια αρκετά ενδιαφέροντα βιβλία... Διάλεξα ένα απ' αυτά, που παρουσίαζε τα μνημεία της περιοχής και, αφού και ο Θανάσης κι η Μαρία έκαναν τις αγορές τους, φύγαμε.  Στη σπηλιά είχαμε ήδη καθυστερήσει περισσότερο απ' ό,τι ήταν προγραμματισμένο και πλέον ο ήλιος κόντευε να δύσει. Αυτό σήμαινε ότι δυστυχώς θα έπρεπε να ξεχάσουμε το μέρος που είχαμε σημειώσει για επόμενη στάση, τα ερείπια του Μεσαιωνικού οικισμού του Ρίντουν, στην όχθη της Λίμνης Ρη (Lough Ree) -η οποία λένε ότι στοιχειώνεται από ένα τέρας μάλλον συγγενικό μ' εκείνο της θρυλικής Νέσι... Προτιμήσαμε λοιπόν να εκμεταλλευτούμε τα επόμενα λεπτά κάνοντας μια βόλτα στο παλαιό νεκροταφείο και τα ερείπια της Μονής του Τουλσκ, στην ακριβώς απέναντι πλευρά του δρόμου. 

Ηλιοβασίλεμε στo νεκροταφείο δίπλα στην ερειπωμένη Μονή του Τουλσκ

Αποχαιρετώντας τον ήλιο, ξεκινήσαμε πίσω προς τα νότια, στο δρόμο που συνέχιζε σχεδόν παράλληλα με τη λίμνη. ...Ίσως και με κάποιο παράξενο τέρας, που κρυμμένο απ' το πέπλο του σκοταδιού, μπορούσε τώρα να κολυμπάει ανέμελα στην επιφάνειά της...

ΤΟ "ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΤΡΙΓΩΝΟ" ΤΟΥ ΟΦΑΛΙ : ΚΑΣΤΡΟ ΤΟΥ ΚΙΝΝΙΤΙ - ΛΕΠ  - ΤΣΑΡΛΒΙΛ

Η πορεία μέσα στους μικρούς επαρχιακούς δρόμους, που, με τους θαμνώδεις ή πέτρινους φράκτες αριστερά και δεξιά, σε κάποια σημεία έδιναν την εντύπωση της οδήγησης μέσα σε μια στενή τάφρο, ήταν ομολογουμένως κάπως αγχωτική... Οι δρόμοι δεν είχαν κανέναν φωτισμό, και σε κάποια σημεία χωρούσαν οριακά δύο αυτοκίνητα, και το γεγονός ότι οι ντόπιοι είχαν μάθει σε κάθε περίπτωση να εξαντλούν τα 80 χιλιόμετρα που επέτρεπαν οι πινακίδες δημιουργούσε μια κάποια μικρή ανησυχία κάθε φορά που στον ορίζοντα εμφανίζονταν δύο φώτα, και με σταθερή ταχύτητα, συνέχιζαν να πλησιάζουν... 

Στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής διασχίσαμε τα βουνά Σλήβι Μπλουμς (Slieve Blooms), και σύντομα βρεθήκαμε στην είσοδο του μεγάλου κτήματος, του κάστρου Κίννιτι...

Το κάστρο Κίννιτι (Kinnitty Castle), στην Κομητεία του Όφαλι

Ο σταυρός του Αγίου Κόλμαν (12ος αι.)

 Το Κίννιτι, που παίρνει το όνομά του απ' το γειτονικό χωριό, (κάτω απ' το οποίο σύμφωνα με το θρύλο είναι θαμμένο το κεφάλι μιας πριγκήπισσας) είναι το ένα από τα τρία κάστρα που μαζί συγκροτούν το "στοιχειωμένο τρίγωνο" του Όφαλι - τα άλλα δύο θα τα επισκεπτόμασταν το επόμενο πρωί...

 Αν και η ιστορία του είναι αρκετά παλιότερη, το τωρινό κτίριο χτίστηκε το 1630, σ' ένα χώρο όπου προϋπήρχε το Αββαείο Αυγουστίνων, που είχε χτιστεί τον 13ο αιώνα, δίπλα στα ερείπια του πολύ αρχαιότερου Αββαείου, που είχε καταστραφεί από τους Δανούς το 839 μ.Χ. Μάλιστα υπάρχει ακόμα ο σταυρός από τον 12ο αι., που αποδίδεται στον Άγιο Κόλμαν, και στη μία πλευρά έχει σκαλισμένους τον Αδάμ και την Εύα στον Παράδεισο.

 Το 1811 ανακατασκευάστηκε ως έπαυλη με στοιχεία κάστρου, αλλά το 1922, κάηκε απ' τις δυνάμεις των Ρεπουμπλικάνων, για να επισκευαστεί τελικά πέντε χρόνια αργότερα με χορηγεία της Κυβέρνησης. Από τότε για ένα διάστημα είχε παραμείνει στο Δημόσιο, αλλά τελικά πουλήθηκε σε ιδιώτη και εδώ και αρκετά χρόνια λειτουργεί ως ξενοδοχείο.

Τα δωμάτια μας ήταν σοφίτες στον επάνω όροφο, στο παλαιότερο τμήμα του κάστρου, διακοσμημένα στο κατάλληλο στυλ, που να διατηρεί την παραδοσιακή του ατμόσφαιρα. 

Μετά από μια σύντομη ανάπαυση για το απαραίτητο φρεσκάρισμα, κατεβήκαμε στο εστιατόριο για δείπνο, και στη συνέχεια περιηγηθήκαμε στο κάστρο, εξερευνώντας και τους υπόλοιπους χώρους του... Οι διάδρομοί του ήταν επενδυμένοι με κόκκινη μοκέτα, ακριβώς στο χρώμα του τοίχου, απ' τον οποίον κρέμονταν όμορφοι πίνακες και κεφάλια ζώων, τα γνωστά τρόπαια που συνήθως δεν λείπουν από τα κάστρα.

Στο δωμάτιο υποδοχής, δύο πάνοπλοι Ιππότες, που για την περίοδο του Χαλοουίν είχαν πλαισιωθεί κι από δύο σκελετωμένα άλογα (φιγούρες), φρουρούσαν την είσοδο, ενώ από την άλλη μεριά της ρεσεψιόν, πίσω από τη σκάλα, υπήρχε το μπαρ της Βιβλιοθήκης, σε ένα μεγάλο δωμάτιο με ένα ωραίο καθιστικό, μπροστά στο παλιό, σκαλιστό τζάκι...  

 

Θανάσης, ο θηριοδαμαστής... 

Βγήκαμε έξω, και κινηθήκαμε δίπλα στο κάστρο, περνώντας μπροστά από την είσοδο του "μπαρ του Μπουντρουμιού" (Dungeon bar), που λειτουργεί στο υπόγειο και, φτάνοντας σε μια πέτρινη πύλη, ανοίξαμε την αψιδωτή πόρτα και περάσαμε στην αυλή που περιβάλλεται από τις πίσω πτέρυγες του κάστρου που σχηματίζουν ένα "Π". Μια άλλη πόρτα δεξιά οδηγούσε σε ένα μεγάλο χωλ δεξιώσεων και σε άλλες αίθουσες που έχουν χτιστεί δίπλα στους τοίχους του αρχαίου Αββαείου. Αυτό μάλλον εξηγεί γιατί το γνωστότερο "στοιχειό" του κάστρου,  που συνηθίζει να εμφανίζεται στην συγκεκριμένη πτέρυγα είναι ένας "φασματικός μοναχός" -γνωστός με το όνομα, Χιού (Hugh), που φαίνεται να έχει παρουσιαστεί σε επισκέπτες, αλλά και σε άτομα απ' το προσωπικό. Περιγράφεται ως "ψηλός κουκουλοφόρος χωρίς πρόσωπο"!...

Φαντάσματα όμως έχουν εμφανιστεί και σε άλλα σημεία του κάστρου -ειδικά στα δωμάτια της Ελισάβετ (The Elizabeth room) και της Γεραλδίνης (The Geraldine Room), όπου λένε ότι βλέπουν την κυρία Λαίδη Χάτσινσον, σύζυγο του Τόμας Μπερνάρντ, -που έμεναν στο κάστρο στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα-, ή και κάποιο κοριτσάκι που συνηθίζει να τρέχει στους διαδρόμους... 

Επιστρέψαμε στα δωμάτια και εξουθενωμένοι από μια ακόμα πολύ γεμάτη μέρα, ξαπλώσαμε για ύπνο. Κάποια σχόλια στη σελίδα του tripadvisor από προηγούμενους επισκέπτες, μιλούσαν για φαινόμενα κατά τη διάρκεια της νύχτας που δεν τους είχαν αφήσει να κοιμηθούν -το άκουσμα κάποιας ανάσας στη γωνία του δωματίου, τριξήματα στο τζάμι χωρίς να φυσάει έξω, πόρτες στο μπάνιο που ανοίγουν μόνες τους, βήματα μέσα στο δωμάτιο, και πολλές άλλες παρόμοιες αναφορές. Μ' εμάς πάντως τα πνεύματα αποφάσισαν να είναι πιο διακριτικά... Ή, απλά, ήμασταν τόσο κουρασμένοι, που απλά δεν καταλάβαμε τίποτα. Εκτός ίσως από ένα μικρό φως, σαν καντήλι, που από το παράθυρο φαινόταν στη μέση της ερημιάς προς τη μεριά του δρόμου και κίνησε το ενδιαφέρον της Μαρίας, γύρω στις 3 (την -witching- ώρα που παρατηρείται η μεγαλύτερη δραστηριότητα, βάσει των μαρτυριών) όταν για λίγο ξύπνησε, για άγνωστο λόγο...

Το κάστρο Κίννιτι. Τα δωμάτιά μας ήταν η σοφίτα στο κέντρο και η διπλανή στα αριστερά.

Το επόμενο πρωί σηκωθήκαμε νωρίς, και μετά το πρωινό βγήκαμε για μια μικρή βόλτα στο κτήμα. Αφού περάσαμε άλλη μια φορά από την πτέρυγα του παλιού Αββαείου -και δυστυχώς δεν συναντήσαμε τον Χιού, ή κάποιον άλλο μοναχό-, συνεχίσαμε κατηφορίζοντας στο μονοπάτι που περνάει μπροστά απ' τους στάβλους και στη συνέχεια φτάνει δίπλα στο ποτάμι... 

Εκεί ακριβώς υπήρχε αυτό που αναζητούσαμε έχοντας εντοπίσει τη θέση του από τον χάρτη του κτήματος. ΄Ενας Μεγαλιθικός κύκλος...

Ο Μεγαλιθικός κύκλος στο κάστρο Κίννιτι

 Η εικόνα ήταν σχεδόν μαγική. Βέβαια ο κύκλος, αν και δείχνει αρχαίος, είναι φτιαγμένος σε πιο σύγχρονη εποχή από κάποιον παλαιότερο ιδιοκτήτη του κάστρου. Όμως οι βράχοι φαίνονται πραγματικά πολύ παλιοί και σε μερικά σημεία διακρίνονταν και κάποια σκαλίσματα στην επιφάνειά τους. Ίσως να ήταν απομεινάρια κάποιου αρχαιότερου μνημείου -άλλωστε το δάσος που ξεκινάει από εκεί και η ευρύτερη περιοχή είναι μέρη που έμεναν δρυίδες και που χρησιμοποιούνταν για τις ιερές τους τελετουργίες...(-να είχε κάποια σχέση με το νυχτερινό φως;)

Η Μαρία στο κέντρο του κύκλου

Δίπλα στις πέτρες υπήρχε ένα σπίτι χτισμένο σε παλιό παραδοσιακό στυλ, ενώ απ' την άλλη μεριά, το μονοπάτι συνέχιζε δίπλα στο ποτάμι, στις παρυφές του αρχαίου δάσους με την πλούσια βλάστηση, που πλέον αποτελεί κατοικία για ελάφια. 

Το δάσος προσφέρεται για πεζοπορία, αλλά έπρεπε να μείνουμε αυστηροί με τον χρόνο μας. Είχαμε ακόμα δύο "στοιχειωμένα" κάστρα να επισκεφτούμε και μια διαδρομή μέχρι την Δυτική ακτή...

Το κάστρο Κίννιτι, από το δρόμο. Απ' το σημείο περίπου που φαινόταν το φως

ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΟ ΚΑΣΤΡΟ ΛΕΠ

Το κάστρο Λεπ ήταν το πρώτο απ' αυτά, και επίσης ήταν και ο λόγος που είχα κανονίσει να μείνουμε στο Όφαλι, αφού τις τελευταίες δεκαετίες έχει αποκτήσει τη φήμη του "πιο στοιχειωμένου κάστρου" στην Ιρλανδία, και όχι μόνο -ό,τι κι αν μπορεί να σημαίνει αυτό...

Το κάστρο Λεπ, που κάποιοι έχουν χαρακτηρίσει ως "το πιο στοιχειωμένο κάστρο στον κόσμο"

Ο νυν ιδιοκτήτης του, Σων Ράιαν, κατοικεί σ' αυτό με την οικογένειά του, από το 1991. Όπως μου εξήγησε σε επικοινωνία που είχα μαζί του πριν το ταξίδι, το κάστρο ήταν ανοικτό για επισκέψεις από τις 9 μέχρι τις 5, καθημερινά. 

Λίγα μόλις λεπτά αφότου φύγαμε από το Κίννιτι, περνούσαμε την Κεντρική Πύλη που ήταν ανοιχτή, κι ακολουθώντας τον δρόμο φτάσαμε μπροστά στην είσοδο του κάστρου. 

Ο πυργοδεσπότης στην είσοδο του κάστρου

Χτυπήσαμε το κουδούνι, και πολύ γρήγορα είδαμε την πόρτα να ανοίγει και τον Σων Ράιαν να εμφανίζεται και να μας υποδέχεται, καλώντας μας να περάσουμε. Ο Σων είναι ένας αρκετά συμπαθής τύπος με πολύ χαρακτηριστικό παρουσιαστικό... Η παραδοσιακή Ιρλανδική τραγιάσκα στο κεφάλι να σκεπάζει το ατημέλητο μακρύ καρέ μαλλί, και το μούσι, μονάχα ως προς το χρώμα είχαν αλλάξει από ένα παλιό ντοκυμαντέρ που είχα δει, σχετικά με το κάστρο Λεπ, και το τρομερό του "Στοιχειακό" ('Elemental')... - ένα ντοκυμαντέρ που, κρίνοντας από τα σχόλια που έχουν δημοσιευτεί από κάτω, πρέπει να είχε κρατήσει ξάγρυπνους πολλούς νεαρούς όταν είχει προβληθεί, 24 χρόνια πριν! 

Ο Φύλακας του κάστρου...

Οι τρίχες του Σων πλέον είχαν ασπρίσει, και φυσικά η κόρη του που σ' εκείνο το βίντεο εμφανίζεται μωρό να βαφτίζεται στο "Ματωμένο Παρεκκλήσι" του κάστρου, έχει μεγαλώσει, κι απ' ό,τι μας είπε ο πατέρας της πλέον ανήκει στην χορευτική ομάδα του Riverdance...Το ίδιο το κάστρο όμως φαίνεται να έχει ελάχιστες διαφορές από τότε, ακόμα και όσον αφορά τη διακόσμηση, με τα ιδιαίτερα αντικείμενα που ο Σων, όπως μας εξήγησε, μαζεύει αγοράζοντας από όλα τα μέρη της γης, όπου τον καλούν να παίξει το φλάουτό του. Εντυπωσιακότερο όλων σίγουρα είναι ένα ξόανο του Ποσειδώνα, που είχε φέρει απ' το Μπαλί, το οποίο όπως μας είπε, κάποτε έσπαζε τα κύματα στην πλώρη ενός παλιού Ολλανδικού πλοίου (-που σαν τον Ιπτάμενο Ολλανδό, μάλλον θα ήταν κι αυτό "στοιχειωμένο"...)

Αμέσως, μας προσκάλεσε να καθίσουμε στις καρέκλες απέναντι απ' τη φωτιά -μια μεγάλη ξυλόσομπα, που έδινε την αίσθηση τζακιού και κατάφερνε να κρατήσει μια σχετικά ζεστή ατμόσφαιρα στο χώρο του ισογείου... Εκεί τον ακούσαμε να μας μιλάει για την ιστορία του κάστρου, που ξεκινάει από τις αρχές του 1500, από την φατρία των Ο' Μπάννον - το κάστρο ήταν αρχικά γνωστό ως 'Leim Ui Bhanain', δηλαδή "το Πήδημα (=Leap) των Ο' Μπάννον", επειδή σύμφωνα με τον θρύλο, ανταγωνιζόμενοι οι δύο αδερφοί, από εκείνο το σημείο του λόφου πήδηξαν στο γκρεμό, με τον επιζήσαντα -ή λιγότερο σακατεμένο- νικητή να κερδίζει τελικά την αρχηγεία και το κάστρο... Παράλληλα χρησιμοποιήθηκε και ως βάση της ηγετικής φατρίας των Ο' Κάρρολ (O' Carrolls), για τον έλεγχο του περάσματος προς τα βουνά Σλήβι Μπλουμς, μέχρι το 1642, που πέρασε στα χέρια του Τζον Ντάρμπυ, στρατιώτη των δυνάμεων του Κρόμγουελ.

Θέα από το παράθυρο του κάστρου προς την πεδιάδα που από ψηλά εποπτεύει

 Οι πρώτες πληροφορίες σχετικά με το "Στοιχειακό" και τα υπόλοιπα φαντάσματα του κάστρου έγιναν γνωστές από γράμματα και κείμενα της συγγραφέως, Μίλντρεντ Ντάρμπυ (Mildred Darby), που με τον σύζυγό της, Τζόναθαν, κατοικούσαν στο κάστρο μέχρι το 1922 -τότε που γνωρίζοντας την ίδια τύχη με το γειτονικό Κίννιτι, το Λεπ κάηκε από τις επαναστατικές δυνάμεις του ΙΡΑ (-η δραματική ιστορία της πυρπόλησης του κάστρου είναι καταγεγραμμένη με λεπτομέρεια στην επίσημη σελίδα του.) Μάλιστα η Μίλντρεντ είχε γράψει ένα έργο με τίτλο "Το σπίτι των Φρικών" ('The House of Horrors'), που αν και είχε αλλάξει την ονομασία του κάστρου και των προσώπων που πρωταγωνιστούσαν, αφορούσε το Λεπ, και όπου είχε καταγράψει όλα όσα είχε ζήσει εκεί η ίδια...

Η πέτρινη σκάλα του Πύργου

Το δωμάτιο στον πρώτο όροφο

Στη συνέχεια, ο Σων μας οδήγησε στη σκάλα που ανεβαίνει στα επάνω πατώματα του Πύργου και δίνοντάς μας κάποιους φακούς που θα μας ήταν χρήσιμοι κατά την άνοδο, μας άφησε ελεύθερους να περιπλανηθούμε στους επάνω χώρους του.  Ο αέρας ήταν κάπως βαρύς και, όπως παρατήρησε η Μαρία, ο χώρος αρκετά σκονισμένος, άλλωστε το ζεύγος Ράιαν φαίνεται να έχει περιοριστεί κυρίως στα δωμάτια του ισογείου και ίσως να μην έχουν λόγο να ανεβαίνουν συχνά στον Πύργο.

Κάστρο Λεπ, το δωμάτιο στον πρώτο όροφο του Πύργου

Το δωμάτιο στον πρώτο όροφο έμοιαζε κατά κάποιο τρόπο σαν να χει ξεχαστεί στο χρόνο (και η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα είχε αλλάξει κατά τα τελευταία 25 χρόνια, κρίνοντας από εκείνο το ντοκυμαντέρ). ...Παλαιά έπιπλα και διάφορα αντικείμενα της συλλογής του Σων, με μια Κελτική άρπα στο δάπεδο να μαγνητίζει πρώτη το μάτι... 

Σε μια γωνιά, κάποια στοιβαγμένα βιβλία, με ένα εκπληκτικό λεύκωμα ανάμεσά τους, με φωτογραφίες του Σιμόν Μάρσντεν (Simon Marsden), που έχει αποτελέσει έμπνευση και για μένα, ενώ σε ένα άλλο ράφι, ο Θανάσης πρόσεξε και κάποιο βιβλίο του Φον Ντέινικεν. 

Στην άλλη γωνία του δωματίου υπήρχε ένας εξώστης στον οποίο μπορούσε κανείς να πάει ακολουθώντας την σκάλα μισό επίπεδο πάνω.  

Από εκεί, η πέτρινη σκάλα συνέχιζε μέχρι τον δεύτερο όροφο, στον χώρο που παρέμενε άδειος και αναξιοποίητος, σαν καταραμένος, από την εποχή που σύμφωνα με μια ιστορία -η οποία ίσως είναι μια άλλη εκδοχή του θρύλου των αδερφών Ο' Μπάννον- ο ένας ζηλοφθόνος αδερφός δολοφόνησε τον ιερέα αδερφό του, τη στιγμή που εκείνος προσευχόταν στο παρεκκλήσι που βρισκόταν εκεί - κι έτσι από τότε είναι γνωστό ως το "Ματωμένο Παρεκκλήσι" ('Bloody Chapel') και θεωρείται από τα πιο στοιχειωμένα δωμάτια του κάστρου...

Το καταραμένο "Ματωμένο Παρεκκλήσι", που παραμένει ερειπωμένο, στον επάνω όροφο του Πύργου

Ο περίβολος του κάστρου από ψηλά

Από τα παράθυρα, με τα τζάμια προ πολλού σπασμένα, να αφήνουν το δωμάτιο εκτεθειμένο στις διαθέσεις του καιρού και να επιτρέπουν στα πουλιά να μπαινοβγαίνουν και να έχουν κάνει κατάληψη στην οροφή του, φαίνεται μπροστά ο περίβολος του κάστρου και κάποιες πτέρυγες που παραμένουν ερειπωμένες... Από την άκρη του δωματίου, μια άλλη σκάλα στριφογυρίζει απότομα προς τα κάτω και οδηγεί στο εσωτερικό μέρος των τειχών. Ήταν αρκετά στενή και τα σκαλοπάτια εντελώς ασύμμετρα, και φαινόταν να έχει περάσει πραγματικά πολύς καιρός από την τελευταία φορά που την είχε κατεβεί κάποιος, οπότε είπαμε να μην ρισκάρουμε να τα ακολουθήσουμε. Απ την άλλη μεριά του τοίχου υπάρχει ένας... ταχύτερος και μάλλον πιο οδυνηρός τρόπος καθόδου, ένας μικρότερος χώρος με άνοιγμα στη μέση, κι από κάτω, ένα μικρό κάθετο φρέαρ... Αυτή είναι η θρυλική 'oubliette', που κάποτε σκεπαζόταν από μια καταπακτή. Οι Ο' Κάρρολς χρησιμοποιούσαν την παγίδα συχνά για να ξεφορτώνονται μέλη άλλων φατριών που συχνά πολεμούσαν γιαυτούς ως μισθοφόροι, αφού τους καλούσαν μετά για ένα εορταστικό δείπνο, που ήταν συνήθως δηλητηριασμένο. Κατά τη διάρκεια επιδιορθωτικών και αναστηλωτικών εργασιών που είχαν γίνει στις αρχές του περασμένου αιώνα από τους τελευταίους Ντάρμπυ που έμειναν εκεί, μέσα απ' την oubliette ανασύρθηκαν δεκάδες σκελετοί που χρειάστηκαν τρία κάρα πλήρως φορτωμένα για να μεταφερθούν!... Μέλη της φατρίας των ΜακΜάχον που ήταν ανάμεσά τους, λέγεται πως στοιχειώνουν ακόμα το Χωλ του κάστρου...

                        

Σφαλίζοντας την πόρτα του καταραμένου "παρεκκλησιού", όπως μας είχε ζητήσει ο Σων, επιστρέψαμε κάτω, από την -δοκιμασμένη, επομένως ασφαλή- κεντρική σκάλα, και καθίσαμε για λίγο μαζί του στη φωτιά, για να ζεσταθούμε. 

Ρώτησα τον Σων για τις ιστορίες περί "στοιχειωμάτων", και μου απάντησε πως αληθεύουν και πως υπάρχουν πολλά φαντάσματα εκεί, τα οποία γίνονται συνήθως αντιληπτά από αυτούς, τη νύχτα. Ξαφνικοί δυνατοί κρότοι, ήχοι από πόρτες που κλείνουν στα σημεία που υπήρχαν κάποτε, ακόμα κι αν τώρα έχουν χτιστεί κι έχει αλλάξει η αρχιτεκτονική του χώρου, βήματα εκεί που δεν υπάρχει κανείς... Κάποιοι επισκέπτες, μας είπε, έχουν νιώσει ένα άγγιγμα από κάποιο φάντασμα, που για κάποιο λόγο δείχνει ιδιαίτερη προτίμηση σ' εκείνους που έχουν ξανθά μαλλιά... Πάντως, ο ίδιος μας διευκρίνησε πως σε καμία περίπτωση δεν νιώθει απειλή απ' τα φαντάσματα του κάστρου - φαίνεται πως στην πορεία είχε καταφέρει να συνθηκολογίσει ακόμα και με το τρομερότερο αυτών, το "Στοιχειακό", που είχε θεωρηθεί υπαίτιο για τους τραυματισμούς που είχε υποστεί σε "περίεργα" ατυχήματα, όταν είχε πρωτοέρθει και είχε ξεκινήσει να επισκευάζει το κάστρο... 

Ο Σων Ράιαν, παίζει για μας ένα παραδοσιακό κομμάτι στο φλάουτό του...

Αφού απάντησε στις ερωτήσεις μας, ο Σων πήρε το φλάουτό του και μας έπαιξε κάποιο παραδοσιακό κομμάτι, που προσωπικά με προκαλούσε να συνοδεύσω χτυπώντας τα πόδια μου στο δάπεδο ρυθμικά. Ίσως ήταν λίγο μακάβρια σκέψη, αν και κάτι τέτοιο δεν νομίζω πως ήταν παράλογο σ' έναν χώρο με τόση αιματοβαμμένη ιστορία, αλλά προσπάθησα να δω τον χώρο 50 ή 100 χρόνια μετά... Τότε που, ανάμεσα στα πιο διάσημα φαντάσματα του κάστρου, θα ήταν κι εκείνο που συχνά θ' ακούγεται να παίζει φλάουτο, το πνεύμα του μουσικού που κάποτε έμενε σ' αυτό...

Το στοιχειωμένο κάστρο Λεπ

Ευχαριστήσαμε τον Σων για τη φιλοξενία του, αφήσαμε ένα μικρό συμβολικό ποσό ως εισητήριο, με σκοπό την ενίσχυση της συντήρησης και επιδιόρθωσης του κάστρου, αγόρασα κι ένα cd που είχε διαθέσιμο προς πώληση με τη μουσική του, για να τον ακούω και να θυμάμαι το κάστρο, και φύγαμε. Μας συνόδεψε μέχρι έξω, αλλά με το που έκλεισε την πόρτα ένα άλλο αυτοκίνητο με επισκέπτες ήδη έφτανε κι ετοιμαζόταν να παρκάρει... 

Γεμάτοι από την εμπειρία ενός μικρού, αλλά αυθεντικού κάστρου, συνεχίσαμε για το επομένο, το τρίτο που θα σηματοδοτούσε την ολοκλήρωση της περιήγησής μας στο Όφαλι.

 

ΚΑΣΤΡΟ ΤΣΑΡΛΒΙΛ

Περίπου μισή ώρα αργότερα, φτάσαμε στο κτήμα του κάστρου Τσάρλβιλ (Charleville castle), στην άκρη της πόλης του Τάλλαμορ, που είναι περισσότερο διάσημη για το ομώνυμο ουίσκι (Tullamore Dew), και λιγότερο εξαιτίας της πρώτης αεροπορικής τραγωδίας στον κόσμο, το 1785, όταν κατέπεσε ένα αερόστατο θερμού αέρα και από την πυρκαγιά που προκλήθηκε κάηκαν 130 σπίτια...

Το γοτθικό κάστρο του Τσάρλβιλ

Κάποιοι είχαν βγει για περίπατο στο πραγματικά εντυπωσιακό κτήμα με τις αρχαίες βελανιδιές (ανάμεσά τους και η αρχαιότερη της Ιρλανδίας), το οποίο συνεχίσαμε να διασχίζουμε για αρκετά λεπτά αφότου περάσαμε την Κεντρική Πύλη με το αυτοκίνητο, μέχρι ο δρόμος να μας οδηγήσει μπροστά στο κάστρο, που θεωρείται από τα ομορφότερα Γοτθικά κτίσματα της Ιρλανδίας... 

Η μεγάλη κεντρική σκάλα

Η πόρτα ήταν κλειστή και σύμφωνα με την πινακίδα, θα χρειαζόταν να περιμένουμε να περάσουν κάποια λεπτά μέχρι ν' αρχίσει η επόμενη ξενάγηση που γινόταν κάθε μια ώρα. Υπεύθυνη γιαυτήν ήταν μια νεαρή Γαλλίδα. 
Όπως θα μας εξηγούσε λίγο αργότερα, στον δεύτερο όροφο κατοικούσαν οι νυν ιδιοκτήτες του κάστρου, μια οικογένεια από την Αμερική, ενώ ο τρίτος δεν ήταν προσβάσιμος λόγω εργασιών συντήρησης στην οροφή. Έτσι η ξενάγηση θα περιοριζόταν στον χώρο του πρώτου ορόφου - που πάντως ήταν αρκετά μεγάλος, με έναν αριθμό από αίθουσες γύρω από την κεντρική ξύλινη σκάλα...

Ένα από τα σαλόνια στη μεγάλη άίθουσα

Η περίτεχνη οροφή ενός δωματίου

Πόρτα προς τη σκάλα του προσωπικού

Οι αίθουσες ήταν ψηλοτάβανες και οι περισσότερες μεγάλες, με πολλές παλιές και ακριβές αντίκες, που φαίνονταν λίγες σ' έναν τόσο μεγάλο χώρο... Κάποιες απ' αυτές νεότερες, άλλες είχαν έρθει από αλλού, υπήρχαν όμως και αντικείμενα -όπως ένας μεγάλος καθρέφτης στον τοίχο- που βρίσκονταν στο κάστρο από την εποχή ακόμα που είχε φιλοξενήσει τον Λόρδο Βύρωνα... Στην είσοδο του κάθε δωματίου υπήρχαν μικροί προθάλαμοι κρυμμένοι ανάμεσα σε διπλές πόρτες. Σκοπός τους ήταν να κρύβουν τα διακριτικά περάσματα προς τη σκάλα που επέτρεπε στα μέλη του υπηρετικού προσωπικού να μετακινούνται μένοντας μακριά από τα βλέμματα των αριστοκρατών, και να μπορούν να κατεβαίνουν στο ισόγειο και το υπόγειο, όπου βρισκόταν η κουζίνα και τα καταλύματά τους. 

Η ιστορία του κάστρου είναι επίσης μακρά, και ξεκινάει από το 1641, που η έκταση είχε παραχωρηθεί από την Ελισάβετ στην οικογένεια Μουρ και στο χώρο αυτό είχε χτιστεί μια έπαυλη. Αλλά το νεότερο κτίριο κατασκευάστηκε μεταξύ του 1800 και 1812, την εποχή που ανήκε στον Κόμη του Τσάρλβιλ, Τσαρλς Ουίλιαμ Μπέρι (Charles William Bury).  Από τότε είχαν υπάρξει κάποια μεγάλα διαστήματα που το κάστρο παρέμενε κλειστό (τελευταία από το 1921, για 50 χρόνια), οπότε κάθε νέος ιδιοκτήτης έκανε και τη δική του ανακαίνιση στο χώρο, προσθέτοντας κάποιες φορές και επιπλέον δωμάτια.

Ο Βύρωνας, που όσο καιρό είχε φιλοξενηθεί εδώ, είχε κάνει αρκετά πάρτι στο χώρο του κάστρου, δεν ήταν η μοναδική εκκεντρική  προσωπικότητα που πέρασε από το Τσάρλβιλ. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης, όπως μας είπε η ξεναγός, ήταν κάποιος Άγγλος που είχε την κακόγουστη έμπνευση να βάψει όλο το εσωτερικό του...ροζ. Ευτυχώς σήμερα το χρώμα είχε (-στα περισσότερα σημεία-) αποκατασταθεί.

Τα τελευταία χρόνια το κάστρο Τσάρλβιλ, αποτελεί και την έδρα και βάση αποστολών του "Μουσείου Εξερευνητών", που είναι αφιερωμένο στον Συνταγματάρχη Τσάρλς Κέννεθ Χάουαρντ-Μπέρι (Colonel Charles Kenneth Howard-Bury), ο οποίος έγινε διάσημος κυρίως από την εξερευνητική αποστολή που είχε διοργανώσει το 1920-21, στο Έβερεστ, χάριν της οποίας είχε κερδίσει μεγάλη διεθνή αναγνώριση. 

Το γραφείο του Συνταγματάρχη Τσαρλς Χάουαρντ-Μπέρι στο ιδιαίτερο δωμάτιο των ανδρών...

Συνεχίζοντας την περιήγησή μας στα δωμάτια του πρώτου ορόφου, περάσαμε από το δωμάτιο στον "Πύργο των γυναικών", ένα καθιστικό που μαζεύονταν οι γυναίκες, όταν οι άνδρες ήθελαν να μείνουν μόνοι τους. Εκείνοι τότε πήγαιναν στον "Πύργο των Ανδρών", σ' ένα δωμάτιο με εμφανή μυστικιστικό χαρακτήρα, για να συζητήσουν θέματα που ήταν ακατάλληλα για τις γυναίκες -και το οποίο διέθετε έναν κρυφό ντουλάπι, όπου φυλάσσονταν κλειδωμένα τα περισσότερο ένοχα μυστικά τους, αλλά και μυστική έξοδο προς το Παρεκκλήσι, όπου τελούσαν τα Μασονικά τους μυστήρια...

Καθισμένοι στο δωμάτιο που κάποτε ήταν απαγορευμένο για τις γυναίκες...

Η διάσημη Χάριετ (Harriet)

Το δωμάτιο των "ανδρών" ήταν για ευνόητους λόγους απομονωμένο στην άκρη του ορόφου, και είχε ακόμα κατευθείαν πρόσβαση σε μια σκάλα που υπήρχε δίπλα στον διάδρομο που οδηγούσε σ' αυτό. Στον τοίχο, πάνω από τα πρώτα σκαλοπάτια υπήρχε ένα μικρό κάδρο με την παλιά ασπρόμαυρη προσωπογραφία ενός κοριτσιού. Αυτή ήταν η Χάριετ, η κόρη του 3ου Κόμη του Τσάρλβιλ, που, όπως μας εξήγησε η ξεναγός, οι τωρινοί ιδιοκτήτες επιβεβαιώνουν πως ακούν συχνά να γελάει και να τραγουδάει, παίζοντας εκεί... Στη σκάλα που λένε πως έχει στοιχειώσει από το 1861, όταν έχοντας για λίγο ξεφύγει από την προσοχή της γκουβερνάντας της, παίζοντας καθώς κατέβαινε απ' τον επάνω όροφο, η μικρή Χάριετ σκαρφάλωσε στα κάγκελα, γλίστρησε, και έπεσε από ψηλά, με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο, σπάζοντας τον λαιμό της...

Σήμερα η πρόσβαση στη σκάλα ήταν φραγμένη και η μόνη -εκτός ίσως απ' την Χάριετ-, που μπορούσε ελεύθερα να την χρησιμοποιεί ήταν μια παιχνιδιάρικη μαύρη γατούλα, που φαινόταν να διασκεδάζει ιδιαίτερα, ανεβοκατεβαίνοντας τα σκαλιά και τρίβοντας το κεφάλι της στα ξύλινα κάγκελα...

Έβγαλα μερικές φωτογραφίες στη σκάλα, με διαφορετικές μηχανές. Πέρα από κάποια φυσιολογικά θαμπώματα, που είναι προϊόντα της αντανάκλασης του φωτός από το απέναντι παράθυρο (κάτι που μάλλον θα εξηγεί πολλές από τις φωτογραφίες που υποστηρίζουν ότι έχουν καταγράψει κάποια παράξενη "σκιά", ή "ομίχλη"), σε μια απ' αυτές που τραβήχτηκε με την υπέρυθρη κάμερα, στη μέση περίπου της σκάλας εμφανίζεται κάποιο μικρό αντικείμενο, που δεν είναι λογικό να υπάρχει εκεί και δεν μπορώ να καταλάβω τι θα μπορούσε να είναι (-σίγουρα, όχι η γάτα...)

 

Κολλάζ 3 φωτογραφιών: δύο υπέρυθρες φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν με διαφορά δευτερολέπτου και το αντικείμενο που φαίνεται στη δεύτερη σε ζουμ (cropped)

Όμως το κάστρο έχει δει πολλούς θανάτους, δεν ήταν μόνο η Χάριετ που είχε τραγική κατάληξη. Ακόμα και τώρα, το κάστρο ήταν αισθητά κρύο, και σίγουρα δεν ήταν το πιο κατάλληλο και ζεστό μέρος για να ζήσει κανείς τον 19ο αιώνα, την εποχή που όλη η χώρα λιμοκτονούσε... Λίγα χρόνια πριν το τραγικό ατύχημα της, η μικρή Χάριετ και τα αδέρφια της είχαν χάσει τους γονείς τους. Η μητέρα της Χάριετ είχε πεθάνει εκεί σε ηλικία, 30 μόλις ετών, και ενώ δύο χρόνια αργότερα την είχε ακολούθησε ο σύζυγός της, στα 37 του, αφήνοντας έτσι τα πέντε παιδιά υπό την κηδεμονία του θείου τους, Άλφρεντ... Και φυσικά ανάλογοι θάνατοι είχαν συμβεί και σε άλλες γενιές. Δεν είναι καθόλου παράλογο ένα κάστρο με τέτοια βαριά ιστορία και τόσο υποβλητικό παρουσιαστικό να θεωρείται "στοιχειωμένο". Κι όπως είναι φυσικό έχει παρουσιαστεί σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές όπως το Most Haunted, Scariest Places on Earth, Ghost Hunters International, ενώ γυρίσματα σ' αυτό έχουν γίνει και για διάφορες ταινίες (Northanger Abbey, Becoming Jane, κ.α.)   

Τσάρλβιλ, ένα κάστρο με βαριά ιστορία...

Η ξενάγησή μας είχε ολοκληρωθεί και η ώρα είχε περάσει... Έξω είχε ήδη αρχίσει ένα ψιλόβροχο, που θα μας συντρόφευε συχνά τις μέρες που ακολούθησαν. 

Με τον φίλο και συνεργάτη Θανάση Βέμπο έξω απ'το κάστρο

 Επόμενος σταθμός μας ήταν το παραδοσιακό ψαροχώρι Ντούλιν, στην ακτή του Ατλαντικού και είχαμε μπροστά μας αρκετές ώρες οδήγησης. Κι από κει μας περίμεναν ακόμα πολλές άλλες περιπέτειες κι εξερευνήσεις σε ατμοσφαιρικά και μυστηριώδη μέρη...

(συνεχίζεται...) 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Α' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Γ' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ... 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Δ' ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ Ε' ΜΕΡΟΣ (ΦΙΝΑΛΕ) ΤΗΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΗΣ εδώ...