Οδοιπορικό στη Μυστική Σλοβακία -Μέρος 1ο (η μυστηριακή παλιά πόλη της Μπρατισλάβας, το κάστρο της Μπάθορι, Κάστρο Μπέκοβ, το Κάστρο Οράβας, κατοικία βρικολάκων και φαντασμάτων, Λιπτόφσκι Χράντοκ)

English version...here

 

Τον Σεπτέμβρη του 2017, βρεθήκαμε στην Κεντρική Ευρώπη και το κυρίως μέρος του ταξιδιού μας ήταν ένα πενθήμερο οδοιπορικό στη Σλοβακία σε μια διαδρομή σχεδιασμένη με πορεία που θα μας επέτρεπε να εξερευνήσουμε τα όμορφα κάστρα και τους θρύλους τους, αλλά και ορισμένα άλλα σημεία ενδιαφέροντος.

Το Κάστρο Ντέβιν

 

Μπρατισλάβα

 

Στη Σλοβακία φτάσαμε πλέοντας στον Δούναβη, από τη γειτονική Βιέννη. Το ταξίδι με το καταμαράν ως τη Μπρατισλάβα διαρκεί κάτι παραπάνω από μια ώρα, και λίγη ώρα αφότου περάσαμε τα γραφικά ερείπια και τους πύργους του Κάστρου Ντέβιν, που σηματοδοτεί και το πέρασμα των συνόρων των δύο χωρών, είδαμε την γνώριμη θέα του Κάστρου της Μπρατισλάβας στην κορυφή του λόφου,  που επιβλέπει την πόλη και τον ποταμό–προσφέροντας μια θέα που φτάνει ως την Αυστρία και, σε καθαρές μέρες, την Ουγγαρία.

Το Κάστρο της Μπρατισλάβας

Το κάστρο του 9^ου αιώνα, που μετά από μια περίοδο παραμονής σε κατάσταση ερείπωσης, από το 1957 ανακατασκευάστηκε επιτυχώς στο πρότερο (Μπαρόκ) στυλ του, σήμερα φιλοξενεί εκθέσεις του Εθνικού Μουσείου της Σλοβακίας και το Θησαυροφυλάκιο,  με ενδιαφέροντα αρχαιολογικά ευρήματα που είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας πριν από τρία περίπου χρόνια, όταν μετά το οδοιπορικό μας στην Τσεχία, είχαμε προσθέσει και μια διανυκτέρευση στην πρωτεύουσα της Σλοβακίας.   

Περίτεχνα κάγκελα παλιού κτίσματος στη Μπρατισλάβα (photo by Maria)

(photo by Maria)

Αυτή τη φορά αποφασίσαμε να αφιερώσουμε τον χρόνο μας σε σημεία της Παλιάς πόλης που δεν είχαμε προλάβει να δούμε λεπτομερώς, κι έτσι ξεκινήσαμε ακολουθώντας τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια ανάμεσα στα Αναγεννησιακά – Μπαρόκ κτίρια  με τα παράξενα σύμβολα και τις ανάγλυφες φιγούρες στους τοίχους που κάθε λίγα βήματα τραβούσαν την προσοχή μας...

Ανάμεσα τους αναζητήσαμε και κάποια ιστορικά κτίσματα που οι θρύλοι θεωρούν "στοιχειωμένα"...

Η Πύλη του Μιχαήλ

Η Πύλη του Μιχαήλ είναι η μοναδική Πύλη της πόλης που έχει διατηρηθεί στη Μεσαιωνική οχύρωση, και ο Πύργος του Αγίου Μιχαήλ, κτισμένος περίπου το 1300, είναι αναμφίβολα ένα απ’ τα σημαντικότερα ορόσημα της ιστορικής Παλιάς Πόλης. Κάποιες ιστορίες τον θέλουν να στοιχειώνεται από μια «Μαύρη Κυρά», με το όνομα Ούρσουλα. Λένε, πως βασανίζεται από τις τύψεις επειδή με την καταγγελία που έκανε, έστειλε στην πυρά μια αθώα γυναίκα, κατηγορώντας την για μαγεία, επειδή ο άνδρας που αγαπούσε έκανε την λάθος επιλογή για γυναίκα...

Το "στοιχειωμένο"Πράσινο σπίτι στην Κεντρική πλατεία

Ανάμεσα στα Αναγεννησιακά κτίρια της Κεντρικής Πλατείας (Hlavne namestie) εύκολα θα εντοπίσει κανείς την Πράσινη Οικία, που σήμερα φιλοξενεί ένα Φαρμακείο στο ισόγειο, αλλά παλιότερα εκεί βρισκόταν η πιο δημοφιλής παμπ της Μπρατισλάβας. Πέρα από τους συνηθισμένους θαμώνες της, λέγεται πως εκεί σύχναζε και μια «Λευκή Κυρά», η Λουτσία, και ορισμένοι πιστεύουν ότι εμφανίζεται ακόμα τις παραμονές της ονομαστικής της εορτής.

Το γειτονικό παλαιό Δημαρχείο και ο Πύργος του επίσης "στοιχειώνονται", τόσο από τρομακτικές ιστορίες όσο κι από έναν αριθμό από δράκους και άλλα γκαργκόιλς που παρατηρούν σιωπηλά από τον τοίχο, τους επισκέπτες του Ιστορικού Μουσείου της πόλης που σήμερα φιλοξενεί.

Δράκοι και γκαργκόιλς παρατηρούν σιωπηλά από τον τοίχο του Παλαιού Δημαρχείου τον επισκέπτη

Στα  υπόγεια του παλαιού Δημαρχείου φιλοξενείται η έκθεση «Η βαρβαρότητα του βασανισμού»

Τα στενά της Παλιάς Πόλης βέβαια παίρνουν μια πολύ ατμοσφαιρική όψη μετά τη δύση του ήλιου, ειδικά όταν αρχίζεις να τα ακολουθείς λίγο πιο μακριά από το πολύβουο κέντρο προς το μέρος των μεσαιωνικών τειχών. 

Τα στενά της Παλιάς Πόλης παίρνουν μια πολύ ατμοσφαιρική όψη μόλις πέφτει το σκοτάδι...

Αφού περάσαμε τη νύχτα στο πλωτό μας ξενοδοχείο πάνω στο Δούναβη, στη σκιά του κτιρίου UFO και του Κάστρου, παραλάβαμε το στέισον βάγκον που είχαμε νοικιάσει και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. 

Η γέφυρα της Μπρατισλάβας με το κτίριο UFO. Θέα από τον λόφο του κάστρου

Σύντομα αφήσαμε πίσω την πρωτεύουσα και μετά από περίπου μια ώρα οδήγησης φτάσαμε στην πρώτη μας στάση, που ήταν και ένας από τους σημαντικότερους στόχους του ταξιδιού μας γενικότερα, η επίσκεψη στο Κάστρο της Ελίζαμπεθ Μπάθορυ!

 

Κάστρο Καχτίτσε

Είχαμε ήδη δει το εξωτερικό του Αρχοντικού της στη Βιέννη (δεν είναι ανοιχτό στο κοινό), αλλά εδώ θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε το πραγματικό μέρος που μετά τη σύλληψή της το 1610, για την απαγωγή, τον βασανισμό και το φόνο κάποιων νεαρών γυναικών και κοριτσιών (που με βάση κάποιες μαρτυρίες, υπολογίζονται από 25 έως 650) που εξαφανίζονταν από τα γειτονικά χωριά, η «Αιμοδιψής Κόμισσα» παρέμεινε φυλακισμένη μέχρι τον θάνατό της, στις 21 Αυγούστου του 1614.

Το άγαλμα της Κόμισσας Μπάθορυ στην κεντρική πλατεία του Καχτίτσε

Το ψηλό, ξύλινο άγαλμα της Κόμισσας στην κεντρική πλατεία κοντά στην είσοδο του Μουσείου, που φιλοξενείται στο εντυπωσιακό Αναγεννησιακό Αρχοντικό Ντρασκόβιτς, όπως και τα ονόματα των εστιατορίων δίπλα στην πλατεία δεν άφηναν καμία αμφιβολία πως βρισκόμασταν στο σωστό σημείο, το χωριό Καχτίτσε (Čachtice)

Από το σημείο αυτό, αποδείχτηκε μια μικρή περιπέτεια να φτάσουμε στο κάστρο, κυρίως εξαιτίας της εμμονής του gps να μας οδηγήσει σ' αυτό όχι από τον παραδοσιακό εύκολο δρόμο, αλλά από κάποιον άλλο, άγνωστο (και ίσως...ανύπαρκτο) στέλνοντάς μας σε μια διαδρομή από την πίσω μεριά του λόφου -χάρη στο οποίο πάντως κερδίσαμε μια επιπρόσθετη θέα του ερειπωμένου κάστρου από τη ρίζα του λόφου και είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε ακολουθώντας για λίγο άγνωστα μονοπάτια μέσα στο δάσος... 

Θέα των ερειπίων του κάστρου και του τοπίου κάτω απ' τον λόφο

Αλλά έχοντας διανύσει αρκετή ανηφορική διαδρομή χωρίς να βλέπουμε κάποια σχετική σήμανση, αρχίσαμε να νιώθουμε κάπως αβέβαιοι ότι το χωμάτινο μονοπάτι θα μας έβγαζε εκεί που θέλαμε να φτάσουμε, οπότε αποφασίσαμε τελικά να αγνοήσουμε το επίμονο gps, οδηγήσαμε πίσω στο χωριό και πήραμε το δρόμο που έδειχνε η ταμπέλα που άρχιζε από εκείνο ακριβώς το σημείο και λίγο μετά, οδηγούσε στο πάρκιν. 

Κάστρο Καχτίτσε - εξωτερική όψη

Ακόμα 20 λεπτά ανηφορίσματος (στα οποία αναρωτιόμασταν γιατί δεν είχαν κάνει το πάρκιν λίγο πιο κοντά), και τελικά φτάσαμε στην είσοδο του Κάστρου του Καχτίτσε- ή καλύτερα ό,τι έχει μείνει απ' αυτό. Είχαμε ήδη κουραστεί από την έντονη προσπάθεια, αλλά τουλάχιστον το είχαμε προλάβει ανοικτό...

Ακολουθήσαμε το μονοπάτι ανάμεσα στις πέτρες, αφήνοντας τους εαυτούς μας να περιπλανηθούν ανάμεσα στα ερείπια του Νοτίου Πύργου, όπου πρέπει να βρισκόταν το σημείο όπου κατοικούσε η Ελίζαμπεθ Μπάθορυ...

Κάστρο Καχτίτσε

Και φυσικά περάσαμε κι απ' το μπουντρούμι όπου οδηγούσε μια μικρή στοά, και το οποίο είχε διαμορφωθεί ως αναπαράσταση ενός τυπικού δωματίου βασανιστηρίων - μάλλον για να δώσει τροφή στον θρύλο της Αιμοδιψούς Κόμισσας.  

Το δωμάτιο βασανιστηρίων

Η περιήγησή μας ολοκληρώθηκε στο κατάστημα που πουλούσε αναμνηστικά στο κάστρο, όπου στεγαζόταν και μια μικρή έκθεση από την οποία μάθαμε και άλλους ενδιαφέροντες θρύλους, όπως για εκείνον με τον δράκο που πριν από χίλια χρόνια μάστιζε την περιοχή, μέχρι που ένας από τους παλαιότερους γνωστούς πρόγονους της Μπάθορι, με το όνομα Βιντ, κατάφερε να τον εξοντώσει, κερδίζοντας έτσι το όνομα "Bator" (η Ουγγρική λέξη για τον "θαρραλέο") και την ίδια στιγμή, τα τρια δόντια δράκου που φαίνονται και στον Οικογενειακό Θυρεό. 
Φύγαμε με ένα μπουκάλι κόκκινο (-τι άλλο;-) κρασί με μια ταμπέλα τυπωμένη ως αναμνηστική για τα 400 χρόνια από το θάνατο της Ελίζαμπεθ Μπάθορυ (παράγεται στην Αγροτουριστική Συνεταιριστική Φάρμα που βρίσκεται στο σημείο όπου κάποτε υπήρχε το Αρχοντικό της Μπάθορυ, απ' το οποίο πλέον έχει διασωθεί μόνον ένας τοίχος). Αν είχαμε βρεθεί εδώ δύο βδομάδες νωρίτερα, θα είχαμε ακόμα την δυνατότητα να επισκεφτούμε και τα Υπόγεια του Καχτίτσε, μια σειρά από λαβυρινθώδη τούνελ και κελάρια από τα οποία τα πρώτα 150 μέτρα είναι ανοιχτά για το κοινό- ατυχώς, μόνο τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο.

Το νεκροταφείο του Καχτίτσε

Κάστρο Μπέκοβ

Το Καχτίτσε είναι ένα από τα τρία μεσαιωνικά κάστρα (3 Hrady) που κρατούσαν στρατηγικά σημεία για την εποπτεία του ποταμού Βαχ, σε μια περιοχή που κάποτε σηματοδοτούσε τα βορειοδυτικά σύνορα του μεγάλου Βασιλείου της Ουγγαρίας. 
Τα άλλα δύο είναι τα κάστρα του Τεματίν και του Μπέκοβ. Το Μπέκοβ είναι το παλαιότερο από αυτά με μια ιστορία που φτάνει πίσω στην περίοδο της Μεγάλης Μοραβίας (β' μισό του 9ου αιώνα) και πήρε το όνομά του από τον παλιό οικισμό που υπήρχε κάτω απ' τον μικρό λόφο του κάστρου - ή του "μαγικού βράχου" όπως οι ντόπιοι αναφέρονται σ' αυτόν...

Το Κάστρο Μπέκοβ φωτισμένο τη νύχτα

Σύμφωνα όμως με έναν τοπικό θρύλο, το κάστρο έλαβε το όνομά του από τον γελωτοποιό του Δούκα Στίμπορ, Μπέκο, για τον οποίον υποτίθεται πως είχε αρχικά χτιστεί, αλλά μόλις ολοκληρώθηκε τελικά εξαργυρώθηκε έναντι του βάρους του γελωτοποιού σε χρυσό, αφού ο ευγενής αφέντης του, επέλεξε να μείνει εκεί ο ίδιος. Στην πραγματικότητα, ο Δούκας Στίμπορ, ή Στιμπόριτς, ήταν ένας αφοσιωμένος ιππότης και σύμβουλος του Βασιλειά Σιγκισμούνδου, ο οποίος και του χάρισε το κάστρο στις 16 Ιουλίου 1388, και κατόπιν εκείνος το ξανάχτισε σε Γοτθικό ρυθμό και εγκαθίδρυσε εκεί τον Οικογενειακό του Οίκο.

 

Η πανσιόν, Kuria Beckov κάτω ακριβώς απ’ το κάστρο 

Επιλέξαμε να περάσουμε τη νύχτα στην πανσιόν Kuria Beckov, ένα πολύ όμορφο κτίριο με αρκετά μεγάλη ιστορία το ίδιο, που βρίσκεται στο σημείο από τον 19^ο αιώνα, έχοντας αλλάξει διάφορες χρήσεις, αρχικά ως σταθμός αντικατάστασης αλόγων, μετά πανδοχείο και πιο πρόσφατα, ρεστοράν. Βρίσκεται ακριβώς στη ρίζα του γκρεμού του κάστρου και η θέα από κει είναι εκπληκτική. Όταν η νύχτα είναι  θυελλώδης,  κάποιος μπορεί σχεδόν ν’ ακούσει τον δυστυχή υπηρέτη που έχοντας σπρωχθεί στον γκρεμό επειδή είχε τραυματίσει ένα απ’ τα σκυλιά του Δούκα, προσπαθώντας να προστατέψει το παιδί του, πέφτοντας, καταράστηκε τον αφέντη του να τον συναντήσει σε λιγότερο από έναν χρόνο, όπως λέγεται πως τελικά έγινε, με τον σκληρό άρχοντα να βρίσκει άδοξο τέλος από το δάγκωμα οχιάς.

Το επόμενο πρωινό ευχαριστηθήκαμε μια βόλτα στο πρόσφατα αναστηλωμένο κάστρο, όπου μας άρεσε ιδιαίτερα το ερειπωμένο πλέον Γοτθικό παρεκκλήσι, με τα όμορφα τοξωτά παράθυρα. Την εποχή του Στίμπορ που είχε χτιστεί ήταν περίτεχνα διακοσμημένο με όμορφες τοιχογραφίες και γλυπτά, τα οποία περιελάμβαναν και μια Μαύρη Μαντόνα...

Η Μαρία στο Γοτθικό Παρεκκλήσι 

Βγαίνοντας, δεν παραλείψαμε να φωτογραφίσουμε και τους παλιούς Εβραϊκούς τάφους, στην πλαγιά απέναντι απ’ την είσοδο του κάστρου.

Το παλιό Εβραϊκό νεκροταφείο

Από κει, το ταξίδι μας συνεχίστηκε σε άλλη χώρα, αφού μετά από μια δίωρη οδήγηση περάσαμε τα σύνορα προς την Πολωνία και συνεχίσαμε για να επισκεφτούμε τα γειτονικά στρατόπεδα συγκέντρωσης του Άουσβιτς και Μπίρκεναου, και μείναμε ένα βράδι στην Κρακοβία (-αυτό το κομμάτι ίσως παρουσιαστεί σε κάποιο ξεχωριστό δημοσίευμα), προτού γυρίσουμε Νότια και συνεχίσουμε τον γύρο της Σλοβακίας την επόμενη μέρα.

Κάστρο Οράβας

Κάστρο Οράβας - εξωτερικό

Φτάσαμε στο Κάστρο της Οράβας το απόγευμα και αμέσως πήραμε εισητήρια για την επόμενη διαθέσιμη ξενάγηση (γίνεται μόνο στα Σλοβάκικα). Μέσα από στοές και διαδρόμους, σκάλες και δωμάτια οδηγηθήκαμε σ’ όλα τα σημεία, το Κατώτερο, το Μεσαίο και το Πάνω επίπεδο του πανέμορφου Γοτθικού Κάστρου, όπου έχουν γυριστεί διάφορες σκηνές του κλασικού φιλμ Νοσφεράτου (1922), αφού ο σκηνοθέτης Μουρνάου το επέλεξε ως κατοικία του Κόμη Ορλόκ στην Τρανσυλβανία.

Κάστρο Οράβας. Θέα από τα σκαλιά στο Κάτω επίπεδο  (photo by Maria)

To Oravský Hrad, όπως θα αναμενόταν, έχει πολλούς θρύλους. Σε έναν απ' αυτούς, το κάστρο φαίνεται να έχει χτιστεί από τον ίδιο τον Διάβολο για λογαριασμό ενός πλούσιου γέροντα ευγενή, αφού πρώτα είχε βέβαια δεχτεί να λάβει ως αντάλλαγμα την ψυχή του, εφόσον το χτίσιμο ολοκληρωνόταν μέχρι το επόμενο ξημέρωμα. Αλλά η αυγή ήρθε, και μαζί το τρίτο λάλισμα του πετεινού, που σηματοδοτούσε και την λήξη του στοιχήματος, και το κάστρο ήταν ακόμη ημιτελές, αφού υπολείπονταν τρεις μεγάλες πέτρες για χτίσιμο. Ο Διάβολος εξοργίστηκε, πέταξε τους πλίνθους μακριά (ο ένας λένε βρίσκεται στην Οράβα, κι άλλοι δύο σε γειτονικούς λόφους), και ο γέροντας έζησε την λίγη υπόλοιπη ζωή του χωρίς ανησυχίες για τον τόπο μετοίκησής του μετά τον θάνατο.

Το κάστρο της Οράβας (-υπέρυθρο)

Το κάστρο έχει φυσικά και την δική του Λευκή Κυρά. Υποτίθεται πως δολοφονήθηκε βάναυσα από τον σύζυγό της και τώρα φαίνεται να περιπλανιέται τη νύχτα με κάποιο φανάρι στο ένα χέρι -το άλλο έχει ακρωτηριαστεί- επιβλέποντας πως όλα όσα έχει στην ιδιοκτησία της βρίσκονται στη θέση τους. 

Η Λευκή Κυρά του κάστρου

 

Η περιήγηση στο κάστρο κράτησε μιάμισυ ώρα -στην πραγματικότητα αυτή ήταν η μικρότερη διαδρομή, η εναλλακτική ήταν 2ωρη και περιελάμβανε και το Παρεκκλήσι, αλλά είχαμε ήδη λίγο καθυστερήσει... Κατά τη διάρκεια της ακολουθήσαμε τον οδηγό μέσα σε πολύ όμορφα διακοσμημένα δωμάτια με πανάκριβες αντίκες, βαριά σκαλιστά έπιπλα από μασίφ ξύλο και πλήθος από πορτρέτα να μας παρατηρούν επιβλητικά απ’ τον τοίχο, που σε συνδιασμό με τη γοτθική αρχιτεκτονική έφτιαχναν ένα πολύ ατμοσφαιρικό σκηνικό, στο οποίο θα μπορούσε εύκολα να γυριστεί ακόμα και τώρα κάποια νεότερη μεταφορά του Νοσφεράτου. (update Ιανουάριος 2020: Του λόγου το αληθές, το συγκεκριμένο κάστρο έγινε το "κάστρο του Κόμη Δράκουλα" και για τις ανάγκες της νέας μίνι σειράς του BBC/Netflix, 'Dracula', με αρκετά από τα γυρίσματα του πρώτου επεισοδίου να έχουν πραγματοποιηθεί σ' αυτό, αλλά και στην Μεσαιωνική πόλη Μπάνσκα Στιάβνιτσα, που θα επισκεπτόμασταν λίγες μέρες αργότερα...)

 

Κάστρο Οράβας - εσωτερικό

Κάστρο Οράβας - εσωτερικό

Στις σάλες του κάστρου φιλοξενούνται εκθέσεις Ιστορικές, Εθνογραφικές, Αρχαιολογικές, Φυσικής Ιστορίας, ενώ ένα δωμάτιο είναι αφιερωμένο στις ταινίες που έχουν γυριστεί εκεί, με κεντρικό έκθεμα βέβαια τον Κόμη Ορλόκ...

Ο Κόμης Ορλόκ

Αφού τελικά η ξενάγησή μας ολοκληρώθηκε, με τη Μαρία, μείναμε λίγο περισσότερο στην αυλή για να βγάλουμε μερικές ακόμα φωτογραφίες. Και όταν τελικά φτάσαμε στην κεντρική πύλη, βρήκαμε τη βαριά ξύλινη πόρτα αμπαρωμένη...

Η είσοδος του Κάστρου (photo by Maria)

Κοιταχτήκαμε χαμογελώντας, και νομίζω πως μια κοινή σκέψη που πέρασε στιγμιαία απ' το μυαλό μας ήταν πόσο δελεαστική φαινόταν η ιδέα να μέναμε μια νύχτα κλεισμένοι μέσα στο κάστρο, όμως οι φίλοι μας είχαν ήδη βγει (και ούτως ή άλλως, ίσως υπήρχε νυχτερινός φύλακας), οπότε βρήκα τον ξεναγό μας, που ετοιμαζόταν να φύγει κι αυτός, και μας άνοιξε να βγούμε έξω... Κατεβήκαμε τον λόφο γεμάτοι από ικανοποίηση από την όλη εμπειρία του Κάστρου της Οράβας, και ίσως μια-δύο φορές να ρίξαμε και μια βιαστική, κλεφτή ματιά πίσω... Έτσι, για να επιβεβαιώσουμε πως δεν μας ακουλουθούσε καμία άλλη σκιά πέρα από τη δική μας...

 

 

Λιπτόφσκι Χράντοκ

Από κει μας πήρε περίπου άλλα 40 λεπτά μέχρι τον επόμενο σταθμό μας, το Κάστρο στο Λιπτόφσκι Χράντοκ, που σήμερα αποτελείται από τα ερείπια του παλιού Μεσαιωνικού Κάστρου Χράντοκ (με πρώτη αναφορά από το 1341, αλλά ερειπωμένο από τον 18^ο αιώνα που δέχτηκε μεγάλες καταστροφές), που είναι  χτισμένο πάνω σ’ έναν μικρό, δολομιτικό βράχο στις όχθες του ποταμού Μπελά, και την πτέρυγα του Αναγεννησιακού Αρχοντικού  που  προστέθηκε στη δομή του κάστρου τον 17^ο αιώνα, και σήμερα λειτουργεί ως Chateu Grandcastle, προσφέροντας τις υπηρεσίες ενός 4άστερου ρομαντικού ξενοδοχείου. Το εντυπωσιακό συγκρότημα βρίσκεται στην όχθη μιας μικρής πανέμορφης λίμνης που δημιουργήθηκε στη θέση της τάφρου που παλαιότερα διαχώριζε το κάστρο από την γύρω γη.

Το Κάστρο Χράντοκ (Hrádok) και το Chateu Grand Castle

Φυσικά δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε καλύτερο μέρος για να περάσουμε τη νύχτα μας. Το καστρο-αρχοντικό είχε επισκευαστεί και ανακαινιστεί πρόσφατα αλλά με πολύ προσεκτικό τρόπο, και ήταν τέλεια διακοσμημένο, διατηρώντας την ατμόσφαιρα και την αίσθηση παλαιότερων εποχών. Περιπλανώμενος μέσα στους ατέλειωτους διαδρόμους, τις ψηλοτάβανες αίθουσες με την επίπλωση από παμπάλαιες αντίκες, τους μυστηριώδεις πίνακες και τις παλιές γκραβούρες στους τοίχους, εύκολα ένιωθε κανείς να γλιστράει μερικούς αιώνες πίσω στο παρελθόν...

Αφού απολαύσαμε ένα σύντομο δείπνο με τοπικές γκουρμέ σπεσιαλιτέ στο εστιατόριο του κάστρου, και όταν όλοι οι υπόλοιποι αποσύρθηκαν για ύπνο, με την ώρα να πλησιάζει μεσάνυχτα, πήρα παραμάσχαλα τον τρίποδα και τις μηχανές μου και βγήκα για μια νυχτερινή εξερεύνηση όλων των προσβάσιμων περιοχών, τόσο του Αρχοντικού, όσο και του ερειπωμένου κάστρου.  

Μια ευχάριστη έκπληξη ήταν η ανακάλυψη της εισόδου μιας σπηλιάς που υπήρχε ακριβώς κάτω απ' το κάστρο (με 37 μέτρα μήκος, αλλά πολύ στενή σε κάποια σημεία).  Μια ακόμα έκπληξη ήταν και τα σκαλιά που βρήκα να οδηγούν κάτω, στο σημερινό κελάρι, που φυλασσόταν από έναν ανθρώπινο σκελετό (πλαστικό) (-νομίζω...)  

Ο φύλακας του κρασιού στο κελάρι

Κάτω απ' το κάστρο - θέα από τα σκαλιά που οδηγούν στο κελάρι

Η είσοδος της σπηλιάς του κάστρου

Ολοκληρώνοντας την περιήγηση στο κάστρο, επέστρεψα στο δωμάτιο χορτασμένος από ατμόσφαιρα και παραστάσεις, και όπως ξάπλωσα να κοιμηθώ, η ματιά μου έπεσε (και έσβησε) στην αχνοφώτιστη από το φεγγάρι, περίτεχνα ζωγραφισμένη οροφή του δωματίου... Μπορεί, συλλογίστηκα, να μην διανυκτερεύσαμε στο Κάστρο της Οράβας, αλλά το κάναμε ίσως στο αμέσως καλύτερο σημείο.

Διαβάστε στο Δεύτερο Μέρος: To μικρό εγκαταλελειμμένο κάστρο-αρχοντικό του Βλαχύ, Αστική εξερεύνηση στην λουτρόπολη-φάντασμα Κορυτνίκα Κουπέλε, η Μεσαιωνική πόλη και τα ορυχεία της Μπάνσκα Στιάβνιτσα, και το πανέμορφο "κάστρο των παραμυθιών" της Σλοβακίας, Μποϊνίτσε...